Rishikesh 2002

Lieve mensen, Ik ben nu bijna een week weg, en het lijkt al heel erg lang. De vlucht afgelopen donderdag was zonder bijzonderheden, ik had me verheugd om veel naar buiten te kijken, maar al een half uur na het opstijgen in Frankfurt werd het zwaar bewolkt en kon ik niks meer zien. Dus heb ik maar naar een Bollywood-film zitten kijken, zo'n Indiase draak met veel gezang erin. Prachtig.
Bij aankomst was het heerlijk dat er een taxi-chauffeur stond met een briefje voor ons, het scheelt enorm dat je niet eerst al het gedoe door hoeft van zelf een taxi zoeken en bang zijn dat je gigantisch afgezet wordt, of naar de verkeerde plek gebracht. We kwamen om 2 uur 's nachts in Delhi aan, en zijn gelijk na het uitchecken doorgereden naar Laxman Jhula, bij Rishikesh. Van vorige tochten naar het buitenland kan ik me de overweldigende geursensatie nog herinneren, maar hier rook het op het vliegveld naar nieuwgestort beton, en verder niks. Ook hier in Laxman Jhula, ruik je af en toe een vleugje wierook maar weinig van die speciale "tropen-geuren". Het is hier ook erg schoon, wel viezigheid op straat, maar het stinkt niet, en er zijn ook vrijwel geen vliegen en muggen.

Laxman Jhula is een plaatsje aan de Ganges, het is overal heel steil, alle huizen zijn tegen de berg opgebouwd. Er zijn ashrams, hotels/restaurants en winkels; verder niets. Geheel gewijd aan het religieuze toerisme, tegenover mijn hotel is een muziekkraampje waar de hele dag door op volle sterkte mantra's gedraaid worden. Toen ik na aankomst vrijdag om een uur of 8 's ochtends, het inchecken in het hotel en een verlaat ontbijt wilde gaan slapen, werd ik daarmee geconfronteerd. Dan kan je twee dingen doen: je kapot ergeren, of ernaar luisteren en genieten. Misschien kan ik dus straks nooit meer slapen, zonder een oorverdovend geluid van mantra-recitatie, dat zou vervelend zijn voor de buren.

's Middags om 1/2 4 satsang (vraag en antwoord) bij ShantiMayi, en de nieuwkomers mochten helemaal vooraan zitten. Dat is iets waar ik niet veel over kan vertellen. De ervaring zo dicht bij een verlicht iemand te zitten is zo intens, daar zijn geen woorden voor. Naast de satsang is er 's ochtends en eerder 's middags ook mantra zingen. Ik ben de volgende twee dagen (zaterdag en zondag) overal naar toe gegaan, en als ik pijn had een pijnstiller. Dat was dus veel te veel pijnstillers. Toen ben ik zondag tussen de middag nog naar Rishikesh gegaan om wat inkopen te doen. Maandagochtend om 5 uur een stille meditatie op het dak van Shantimayi's huis in de ashram. En ik kreeg pijn in mijn benen, na afloop probeerde ik de trap af te lopen en het lukte niet. Toen ben ik voetje voor voetje, ondersteund door twee mensen naar het hotel gelopen, en heb daar twee dagen (maandag en dinsdag) alleen maar gelegen en geslapen. En dat voelde heel goed aan. Mies (mijn reis- en kamergenote) bracht me steeds te eten en dat was zo heerlijk, ik kon er zo van genieten, en van de zon die af en toe de kamer binnenscheen. Nu is de pijn weer beheersbaar en slik ik niet zo veel pijnstillers meer, en heb ik weer geleerd om beter naar mijn lichaam te luisteren (tot de volgende keer dat ik weer dom doe, want ik ben wel hardleers).


Overmorgen vertrek ik met de groep van de retraite naar Pool Chatti, dat is een ashram een half uur rijden verder stroomopwaarts langs de Ganga, dan is er Vipassana, dagen achtereen stille meditatie, niet praten, niet e-mailen, helemaal geen contact met de buitenwereld. Dan horen jullie na de 10e maart weer van me. Ik ga nu eten, veel liefs, Els/Chundra

Dag lieve allemaal.

De vorige keer dat ik geschreven heb was vlak voordat we naar Pool Chatti gingen, met de eerste indrukken van Rishikesh. Ondertussen is dat allemaal veel gewoner geworden. Je ontwikkelt een bepaald ritme hier, en je schuift er zo te zeggen een beetje in. Eerst Pool Chatti. Laxman Jhulla is echt helemaal volgebouwd, met alle huizen naast en onder en boven elkaar, en als er ergens nog een paar vierkante meter over zijn, zetten we er nog gauw een winkeltje neer. Dan stap je in de jeep, Snel wordt de bebouwing steeds dunner, nog een paar tempels die nog in de steigers staan, en dan houdt de bebouwing helemaal op, je rijdt naar boven, langs de Ganges, die steeds wilder wordt, met een paar echte stroomversnellingen, na een half uutje rijden kom je dan in een kleine ashram: Pool Chatti. Allemaal met z'n tweeen op een kamertje, je bed is een houten plank op een frame, waar dan een matrasje van een centimeter dik op ligt, ik heb daar mijn opblaasmatrasje onder gelegd en dan ligt het comfortabel genoeg. Electriciteit van 1/2 7 tot 1/2 9 's avonds. De eerste dagen waren gewoon afzien, overleven en irriteren. Het regende, en het was koud en klam. 's Ochtends was er warm water. Ze hadden een prachtige houtoven daar, waar dan koud water in stroomt als een boiler. maar het hout was nat, en iedereen nam veel water dus was het voor de laatsten op. Zelfde met het ontbijt, we kregen altijd pap en fruit, bananen en mandarijnen, sommigen namen dan 4 stuks fruit, zodat er voor de laatsten niets overbleef. Irritatie, irritatie, schuine ogen naar volbeladen ontbijtborden, en mensen die halsstarrig veel bleven nemen. En overal was het koud en klam. Dat was voor mij misschien wel de grootste les van de hele retraite, gewoon voor jezelf zorgen, niet op anderen letten of die wel eerlijk omgaan met de beschikbare hulpmiddelen, nagaan wat ik echt nodig heb om me comfortabel te voelen, ervoor zorgen dat ik dat krijg, en niet boos zijn op anderen als ze niet zien dat ik moeilijk al die trappen op en afkom, zodat ik altijd lang in de rij moest staan voor de enige WC op de verdieping waar we sliepen, terwijl zij makkelijk naar een WC beneden kunnen gaan. Allemaal zeer basic, maar voor mij steeds moeilijk om daar mee om te gaan. Ik wordt thuis ook teveel verwend denk ik.

Op maandag 25 februari was er een huwelijksceremonie voor twee mensen van onze groep, en iedereen moest helpen met de voorbereidingen. Op een gegeven moment moesten we net gewassen groenten snijden, in de kou, en toen kreeg ik kramp in mijn vingers. En ik wou graag wat doen, maar niemand gaf me een andere taak, en ik baalde en voelde me rot. Toen zei Yashodhara, zorg nou eerst eens voor jezelf, en toen ben ik op het enige zonnige plekje mijn handen gaan masseren met kamperfoelieolie. En Mies kwam, en ik heb haar handen ook gemasserd, en toen kwam nog iemand anders en ik heb haar haar gevlochten, en ik voelde me voor het eerst prettig daar. Het lukte me eindelijk om al dat moeten en willen van me af te laten glijden, en sindsdien was het weer natuurlijk ook beter, mer zon, lekker poedelen en je kleren wassen in de Ganga. We hadden daar altijd om 6 uur Karach, dat is een uur lang op 1 toon zingen, heel goed voor de stembanden, en ook een heel fijne meditatie. Daarna een klein uur Chi Gong, allemaal bewegingsoefeningen, veel manieren om spanningen (fysiek en mentaal) van je af te laten glijden. Dan tussen 8 en 11 het hele gedoe van wassen en ontbijten etc. Van 11 tot 1 sessie, dan lunch, we zitten dan (als het niet regent) allemaal in kleermakerszit op het binnenplein, met een bord met 4 vakjes voor ons. Behalve onze groep was er nog een andere groep, die leerden masseren. En dan komen mensen steeds opscheppen: rijst, chapati's, dal (linzenprut) en groente, af en toe een beetje chutney, of gespruite bonen, of rauwe radijs en wortel.


Dan wat vrije tijd, waarin ik vaak ging slapen, en van 3 tot 6 ofzo weer sessie. Om 7 uur Bhajans zingen, en om 1/2 8 eten, hetzelfde als 's middags. Daarna was ik meestal zo moe dat ik gelijk ging slapen.

Op 4 maart zijn we teruggegaan naar Laxman Jhula, en daar ben ik de volgende dag gelijk de Vipassana ingegaan. 6 uur per dag meditatie, meestal zitten, soms lopen. Verder ook 's avonds niet praten. Gewoon zitten, concentreren op je ademhaling, en luisteren naar de geluiden. De bedoeling is om dan de gedachten (die altijd komen, daar kan en hoef je niets aan te doen) te observeren, en zien waar ze vandaan komen. Je ziet dan dat de ene gedachte de andere oproept, ze als het ware een ketting vormen, die steeds maar doorgaat. Dan een poosje geen gedachten, gewoon zijn met alle geluiden om je heen. Na Pool Chatti zijn Mies en ik op een andere kamer gegaan, Mies had moeite met het hurktoilet, en er was een hotel nog dichter bij de ashram, en zonder een steile helling ernaartoe. Onze kamer lag echter aan de doorgaande weg naar de overkant van de Ganga, dus de hele dag door toeterende bromfietsen, en een generator die iedere keer als de stroom uitgevallen was vlak onder ons raam stond te brullen. Normaliter krimp ik inelkaar van harde geluiden, en blijft mijn hart wel minutenlang boke-bonke-bonk doen. Door de Vipassana is het me gelukt om al die geluiden, ook de hinderlijke, gewoon door me heen te laten gaan, en er gewoon geen last van te hebben. Alleen het gebrul van een huilend kind, daar kan ik nog niet tegen. Dat was te heavy. Gelukkig zijn er hier heel weinig hard huilende kinderen, maar thuis wel. Dat is dan maar voor de vervolgcursus. Nu zijn we ondertussen al 5 dagen uit de Vipassana, Mies is al naar huis terug, en het leven is 's ochtends om 5 uur een uur stille meditatie, daarna ga ik altijd weer slapen, de beste slaap van de nacht heb ik dan, om 1/2 10, een uur Gayatri-mantra zingen, en een ceremonie. Dan om 1/2 3 een uur Prabhu Appa Chago zingen, en daarna soms satsang en soms niet. Meestal volg ik het hele programma, maar als ik moe ben of wat anders te doen heb, skip ik: niets is verplicht, je komt en gaat zoals je wilt.

Tussendoor eten en winkelen. Het eten gaat heel aardig, er zijn een paar restaurants waar al de ShantMayi-mensen komen, je gaat gewoon ergens bij zitten, en het is OK. Het zijn meest heel gezellige mensen. Veel Duitsers, Nederlanders, wat Fransen, Amerikanen, de voertaal is Engels. Behalve ShantiMayi-mensen komen hier ook steeds meer toeristen, het seizoen is nu eigenlijk net begonnen, en dat mixt helemaal niet. Grappig om te zien, er zitten nog van die echte hippies tussen, zoals je ze in Nederland eigenlijk bijna niet meer ziet. Maar het is nu onderhand half 7 en ik begin honger te krijgen, ik zal nog wel een keertje schrijven. Groeten, Chundra.

Hallo allemaal, De vorige keer dat ik schreef was iets van 14 dagen geleden, tijd is een raar item hier, ik heb veel moeite om de juiste datum en dag te onthouden, iets lijkt een eeuwigheid geleden en was pas gisteren, of andersom, maar goed we zijn dus alweer twee weken verder. Ondertussen ben ik weer naar een ander hotel verhuisd, en hier heb ik het echt naar mijn zin. Het heeft een prachtig terras, op een klif gebouwd, echt vlak boven de Ganga, tegen de avond hang ik daar mijn hangmatje op, en geniet van het langzaam donker worden, en de maan die je dan ineens ziet. Maar nu is ze vol geweest en komt ze 's avonds steeds later boven de bergen uit, gisteravond was het 1/2 9 dat ze kwam, een prachtig gezicht, eerst wordt het langzaamaan steeds lichter rond de plek waar ze gaat komen, en dan opeens is ze er, dan komt ze behoorlijk snel helemaal achter de berg vandaan, en op een gegeven moment is ze helemaal vrij, nog bijna vol nu. Het hotel is ook goedkoper en wat minder clean als het vorige, dat zint me wel. Ik betaal 150 roepies per nacht, dat is nog geen 4 euro. Verder heb ik ook zangles genomen van een Indier. Hij heeft een muziekschooltje vlak tegenover het hotel. Ik heb altijd van 12 tot 1 les. Als ik dan kom, doet hij zijn middagdutje. Dus ik begin rustig aan mijn oefeningen, terwijl hij ligt te slapen, en op een gegeven moment zegt hij dan wat over wat ik fout doe, of dat het goed is. Het is erg leuk en hij doet het toch weer wat anders dan Yashodhara. Hij organiseert ook concerten waarop zijn leerlingen spelen, alleen de gevorderden daar ben ik nog lang niet aan toe. Maar ik heb hem een keer mogen begeleiden met de tampoora van iemand anders, een enorn geval, daar is de mijne nog klein bij. Eergisteren was er weer een concert, in een hotel een stukje de berg op, dus ik had gevraagd of er transport was, dus ben ik met zijn leerlingen en de muziekinstrumenten in een taxi ernaartoe gegaan. Prachtig concert met iemand die fluit speelde, mijn leraar op Sithar en een Israelische dame die zong, prachtig. Zij is 4 jaar geleden naar India gegaan, op vakantie, hoorde iemand zingen, en werd verliefd op de zang, ze is niet meer weggegaan, en is full-time zang gaan studeren, heel serieus, ze studeert nu aan de universiteit in Delhi. Zo hoor je veel verhalen van mensen die hiet gewoon blijven. Dat zal ik niet doen hoor, mijn roots zitten veel te vast in Nederland.

In ieder geval, dat concert was afgelopen, en alle toeschouwers gingen weg, maar ik bleef rustig wachten, om mee terug te kunnen in de taxi. Toen gingen ze nog verder spelen en zingen, dat was heel erg leuk, en ik heb wat met de Israelische gepraat, en we hebben nog gegeten. En het werd middernacht. De volgende dag zou het Holi zijn, een Feestdag hier, waarbij iedereen elkaar met verf versiert. Maar sommige mensen nemen alvast een voorproefje, en nu bleek dat de taxi-chauffeur, waar we mee terug zouden behoorlijk wat gedronken had. Dat vond men terecht niet veilig meer. Dus heb ik het hele eind terug moeten lopen (wel keurig begeleid door een van de leerlingen, het wordt hier niet geadviseerd om als vrouw alleen 's avonds laat over straat te gaan). Maar de volgende dag was ik dus echt kapot, heel Holi gemist. Lichamelijk is het hier sowieso erg moeilijk voor mij: veel trappen op en af en soms heel moeilijke op- en afstapjes, mijn badkamer heeft een stap van wel 30 cm naar beneden, maar ik heb de hoteleigenaar gevraagd om een opstapje en dat heeft hij heel keurig laten maken. Als ik die pijnstillers slik en dan te lang doorga, dan heb ik op een gegeven moment dat mijn knie(en) mij niet meer willen dragen dan word ik misselijk en krijg ik tranen in mijn ogen, maar ik voel niet veel pijn. Het is toch niet goed hoor die pijnstillers, maar ik durf er ook niet mee op te houden. In Nederland misschien, ik heb in ieder geval aan Bansi moeten beloven dat ik terug in Nederland de hele handel goed laat onderzoeken. Ikzelf raak er steeds minder van overtuigd dat het fybromyalgie is wat ik heb.

Ik ben trouwens naar de tandarts geweest, ik heb al een tijdelijke kroon erin. De tandarts is in Dehra Dun, ik ben 3* geweest en nu is het klaar. De eerste keer ben ik daar met vrienden in de taxi heen geweest, zij wilden naar Dehra Dun en dat kwam dus goed uit. Nu, hij was 's ochtends bezig geweest met die kroon, gaan we 's middags om 4 uur ergens eten, en daar brak een stuk van een andere kies af. Gelijk terug gegaan, en hij heeft er gelijk een tijdelijk stukje aangezet, kon daar ook meteen een kroon op. Het is hier trouwens ook niet echt goedkoop. Een kroon kost 5800 roepie, is 145 euro, maar volgens mij is dat nog echt ver onder de prijs die ik in nederland zou betalen. Een taxi is, als ik alleen ga nog eens 12,50 euro, en ik heb geen zin om met riksja en bus te gaan, moet je vier keer een ander vervoermiddel zoeken, en onderhandelen en wachten, dat is veel te vermoeiend, en ik spaar er genoeg geld mee uit. De tweede keer heb ik een paar mensen een lift naar Dehra Dun gegeven, een soortement onderverhuur van de taxi dus. Ik ben toen van 11 tot 1/2 3 daar geweest, hij heeft de eerste kroon afgemaakt, en gelijk de tijdelijke kroon van de andere erin. Toen was ik ook heel erg moe. De derde keer was gisteren, de dag na Holi, ik was nog steeds erg moe van het avontuur met het concert, dus ik ben achterin de taxi gaan liggen, dat ging net met mijn benen opgetrokken, nergens opgelet, gewoon mijn lijf mee laten bewegen met alle hobbels, en toen we er waren was ik helemaal uitgerust, heel ontspannen bij de tandarts in de stoel liggen, en op de terugweg weer achterin liggen. Kijk nu gebeurt het weer: ik schrijf gisteren, maar in feite was het vanmorgen, ik was om 1/4 voor 12 terug in Laxman Jhula, precies op tijd voor mijn zangles.

Ik kreeg van een paar mensen reactie op mijn verhaal over de gang van zaken in Pool Chatti; luister naar het volgende: Op Satsang (dat is wanneer ShantiMayi met ons zit en vragen beantwoordt) kwam een vrouw met een verhaal over de ezels die hier dagelijks met zware lasten zand en stenen uit de bedding van de Ganga omhoog moeten lopen. Zij was boos geworden op de ezeldrijver omdat hij de ezels met een zweep sloeg. Toen waren omstanders boos op haar geworden en hebben haar gezegd zich met haar eigen zaken te bemoeien, ze was nog steeds heel erg verontwaardigd. Ik weet het antwoord van ShantiMayi niet precies meer, maar het kwam erop neer dat als zij (de vrouw met het verhaal) boos werd op de ezeldrijver dat zij dan niet beter was dan de ezeldrijver zelf, omdat ze daarmee de hoeveelheid boosheid in de wereld alleen maar vergroot. De ezeldrijver probeert ook alleen maar zijn dagelijkse eten te verdienen, en hij kan er ook niets aan doen. De goede weg is om compassie, mededogen te hebben met ezels en ezeldrijver. Het heeft geen enkele zin om wreedheid of egoisme of welk negatief gedrag dan ook te vergelden met negatief gedrag van jouw kant. Verder weet ik niet welk gedrag je nou zou kunnen verwachten van mensen die op zoek zijn naar spiritualiteit, de meesten blijven gewoon mensen hoor. Het zou zelfs weleens zo kunnen zijn dat er mensen zijn die zeggen ik ben op een spirituele weg en dat is veel belangrijker dan te zorgen dat iedereen genoeg fruit krijgt voor het ontbijt. Whatever.

Soms heb ik ook wel wat heimwee nu, dan zit ik alleen op mijn kamer wat te balen, dan voel ik me niet lekker, en dan lukt het ook niet om aansluiting te vinden. Dan moet ik me daar echt overheen zetten, en voor mezelf wat leuks gaan doen, me weer goed voelen, en dan gaat het vanzelf weer goed. Dat heb je als je alleen bent: niemand haalt je uit je dip, dat moet je helemaal alleen doen. 10 meter van mijn hotel is een trap die naar beneden naar de Ganga gaat, zo 's middags om 4 uur, als er geen satsang is hul ik mij in een dunne lange broek, met daaroverheen een nachthemd, en ga ik zwemmen in de Ganga, want het wordt hier niet gepast geacht om al te onthuld te gaan zwemmen, maar het is echt heerlijk, het water is lekker koel, ik heb nog niet naar de overkant gedurfd, want ik weet niet hoe sterk de stroming is, en waar ik dan uitkom, maar ik denk dat ik het binnenkort eens ga doen; eerst langs de kant, waar geen stroming is, een stukje naar bovenstrooms zwemmen, en dan oversteken en kijken waar ik uitkom.



Langs de weg naar Phool Chatti is ook een paadje omhoog naar een geweldige waterval, als ik daar onder ga staan, dondert hij met alle geweld over mijn rug, dan kom ik er helemaal tintelend onderuit.

Ik zou nog wel veel meer kunnen vertellen, maar het is al 7 uur, en ik wil graag nog wat gaan eten. Misschien schrijf ik nog een keer, maar ik denk niet dat dat er nog van komt, het is nu nog anderhalve week, en dan is mijn tijd hier alweer voorbij. Heel veel liefs, Chundra

terug naar mantrasite.nl