Rishikesh 2005

Zondag 6 februari

Weer in Laxman Jhula. Alles hetzelfde, alleen ik ben misschien een beetje veranderd. Toen ik hier woensdagochtend weer aankwam in de taxi, alle vertrouwde geuren, en vooral geluiden om me heen, zakte de hele plaats als een comfortabele jas om me heen. Maar ik was moe, vermoeider dan de vorige keer lijkt het wel, maar misschien vergeet je dat ook als het weer voorbij is, net zoals een vrouw na de geboorte van haar kind vergeet hoeveel pijn de weeen gedaan hebben. Hele dagen rusten, de was doen is een dagvulling, en toen ineens, vanochtend werd ik om 1/2 9 wakker en was ik uitgerust.

Vrijdag 11 februari

....en als ik uitgerust ben ga ik weer te veel doen, en dan word ik weer heel moe, en zo jojo't het wat. Een ding waar ShantiMayi het veel over heeft in Satsang is Gratitude. En dan bedoelt ze niet om aan andere mensen te vertellen hoe dankbaar je ze bent (mag natuurlijk ook altijd) maar om zodra je voelt dat je wegglijdt in jaloezie, zelfmedelijden, boosheid, noem maar op, om dan heel bewust te gaan denken aan dingen die goed voor je zijn, die je ondersteunen in het leven, die je gebracht hebben waar je nu bent. En dan is dat zoveel, zoveel grote en kleine dingen, en de meeste zijn dingen die je zomaar gekregen hebt, waar je geen geld voor hebt hoeven te betalen, zoals de maan die ik vandaag voor het eerst na nieuwe maan weer gezien heb, en de lieve dingen die mensen zeggen, (hoewel de wollen doek die ik direct toen ik hier aankwam gekocht heb. is ook heel fijn). Ik heb de afgelopen dagen toen ik net genoeg energie had om te eten en naar satsang te gaan, en ik verder alleen maar een beetje in bed lag, en de zon niet scheen zodat ik geeneens buiten in de hangmat kon liggen, veel gelegenheid gehad om dit te oefenen. Mijn uur internet is weer bijna op.

17 februari

Ik vertelde vorige keer dat het langer duurt deze keer om hier goed neer te komen. Het weer is heel slecht, het regent heel vaak, en ik heb nog maar een paar keer lekker buiten kunnen ziten. En we krijgen nu nog twee dagen slecht weer. Dat heeft zowel fysieke gevolgen, ik ben gewoon stijver, en pijnlijker als het nattig is, als ook psychische. Daarnaast, zit ik te denken, komt het ook omdat het de laatste tijd in Nederland juist zo goed gaat, lekker bezig, met websites en schilderen, ook met Cees een paar dingen fijn uitgewerkt, toch een beetje een gevoel van daar dingen laten liggen, waar ik eigenlijk ook gewoon lekker mee door had willen gaan. Ik ben de laatste dagen in Nederland nog heel hard bezig geweest met Cees om plankjes te verven en op te hangen in onze prachtige badkamer, die nog steeds niet helemaal af is. Dus eigenlijk is het heel positief. Maar ik ben nu hier. En ondanks het slechte weer is het heerlijk om ShantiMayi weer te horen en te zien, en de mensen van de sangha weer te zien.

Vandaag weer een prachtige satsang gehad. ShantiMayi vertelde over de lineage van guru's van de Sacha sangha, wonderbaarlijke verhalen over de guru's voor haar, en hoe wonderbaarlijk het is en hoe dankbaar zij is dat zij daar bij mag horen. Weer over vergeving. Het wordt mij steeds duidelijker dat het belangrijkste deel van vergeving voor jezelf is. Dat je jezelf toelaat om die gevoelens van boosheid over wat iemand jou heeft aangedaan los te laten. Neem het geval van mijn buurman en de schuur. Die man heeft waarschijnlijk zelf geen enkel idee dat hij mij iets heeft aangedaan. Als ik met boosheid naar hem toe blijf lopen heb ik daar werkelijk alleen mezelf maar mee (dit heb ik ook al vaker gezegd, maar het is een heel hardnekkige, die ik blijkbaar steeds niet radicaal ontworteld heb, want hij blijft maar terugkomen), en vergeving: misschien moet ik mezelf vergeven dat ik zolang met wrok naar hem toe rondgelopen heb, en er nu werkelijk een streep onder zetten. Slowly, slowly, gently, gently...

Morgen is er weer een bruiloft, en we hebben vandaag met de bruid gezeten terwijl haar handen en voeten prachtig bewerkt werden met henna.

1 maart

Ik realiseer me net dat ik het grootste deel van mijn tijd hier er al op heb zitten, dat voelt niet zo. Het weer is wat warmer geworden, hoewel het nog steeds af en toe regent. Ik ga nog steeds nauwelijks naar rituelen of 5 uur 's ochtends meditatie. Ik slaap tot 9 uur, lig dan nog een tijdje in bed, en ga rond 1/2 11 ontbijten. Ik heb een nieuwe seva (seva is belangeloze arbeid ten behoeve van de sangha), en dat is een hele leuke. Van iedere satsang wordt het geluid opgenomen, en nu is het mijn taak om (samen met twee anderen, dus iedere derde satsang) de opname te editen, we willen het op 1 CD krijgen, dus moet je 2 tot 2 1/2 uur terugbrengen tot 79 minuten. Dus alle smal-talk eruit halen, en te lange pauzes, en heel persoonlijke vragen, en dan de mantra's die we zingen inkorten, en dan hopen dat je genoeg eruit gehaald heb om het op 1 CD te krijgen. De CD's worden verkocht. Het leuke aan het werk is dat je dus de hele satsang opnieuw hoort, en met koptelefoons op, in je eigen kamer, beluister je het toch allemaal heel anders. Maar dat is best wel veel werk, de eerste keer duurde het me ongeveer 5 uur, maar de volgende keer zal sneller gaan, want ik weet nu hoe ik het moet doen.

Verder heeft Yashodhara besloten de reis naar Nepal om te zetten in een reis naar NW-India, en ik heb nu vanuit hier de website veranderd, in nederland verander je dan gewoon alle betreffende files, je opent de FTP-server, en je gooit de hele zaak er in een keer op. Hier begon ik dus om alleen maar de relevante files op de computer te zetten, ik had al bedacht dat alles hier op de computer te zetten, met plaatjes en muziek erbij dat dat wat te veel zou zijn. Ongeveer halverwege de 15 files, was de verbinding verbroken, dus deed ik maar file voor file overzetten, iedere keer 3 of 4 keer proberen voordat er weer verbinding was. Het aanpassen van de files was heel simpel, bij het internetcafe hadden ze speciaal voor mij Dreamweaver op een computer gezet, dus ik kon gewoon met mijn eigen vertrouwde programma werken, maar de aangepaste files weer terug op de server zetten was een heel moeizame zaak, en drie files lukten gewoon niet. Wel, ik vond mijn eigen computer in Nederland traag.

En dan speel ik nog af en toe voor bibliothecaresse, dus ik heb genoeg te doen. Ik vind het fijn om dingen te doen die niet alleen voor mezelf zijn, dan voel ik me nuttig, en dat heb ik blijkbaar nodig. Misschien is dat ook niet helemaal juist. Anyway,..

Het is heerlijk om hier samen met een vriendin te zijn. We ontwikkelen zo een ritmetje; we lunchen met brood en kaas enzo buiten op ons balkon, en gaan meestal samen uit eten 's avonds, vaak samen met andere mensen, heel natuurlijk, niet dat moeizame gedoe zoals vorig jaar. Verder doen we allebei onze eigen dingetjes, zij gaat heel vaak naar de overkant om boodschappen te doen, en ik vind het heerlijk dat zij brood en dergelijke haalt, want het kost mij nog steeds veel energie om me in de drukte te begeven.

Ik heb het gevoel dat het me nu beter lukt om mijn gezondheid te bewaken, ik heb eigenlijk maar een keer een klein slippertje gehad, dat was toen we samen na satsang naar de overkant gingen, ik moest geld wisselen en dan zouden we daarna samen eten. Toen had zij van alles bij de juwelier te doen, en bleven we daar een uur zitten, dat was veel te lang, en ik had veel te veel honger gekregen, maar ik was niet assertief genoeg om te zeggen dat we weg moesten gaan. Daar was ik vreselijk moe van geworden, en teruglopen was heel moeilijk: veel pijn, en met oogkleppen doorlopen, niemand teruggroeten, en iedereen moest voor me uit de weg. De vriendin ging maar een beetje voor me uit lopen om mijn pad vrij te maken. Maar gelukkig goed slapen, en de volgende dag heel rustig aan, was weer genoeg.

Maar iedere keer dat ik mijn knie extra voel weet ik dat ik uit moet kijken. In Nederland ben ik gewend af en toe een off-dag te hebben, dat heb ik ook geaccepteerd, maar van hier in India had ik toch dat beeld dat het na een paar dagen aanpassen veel beter zou gaan, geen off-dagen, hoopjes energie, en ik had er gewoon moeite mee dat dat niet zo was; nu ik dit zo opschrijf vraag ik me trouwens af waar ik dat beeld in hemelsnaam vandaan heb gehaald, want zo was het ook vorig jaar niet.

En dan al die mooie mensen hier, zo lief en open, komt er iemand naar me toe en die zegt dan van doordat ik een vorige keer iets gezegd heb dat ze daardoor de moed bijelkaar geraapt had om sorry te zeggen tegen iemand. Terwijl ik toen iets gezegd had van dat ik vaak fouten maak en dat ik dan maar ga lachen om mezelf. Nou, het is alweer 1/2 10 's avonds, hoog tijd om op te houden en naar bed te gaan. Heel veel liefs, Chundra

12 maart

Een tijd geleden geschreven, Mies klaagde al dat de bron van mijn brieven opgedroogd was. Het klopt, ik ben de hele tijd erg moe gebleven, en afgelopen zondagnacht een hevige diarrhee-aanval gekregen, met 2 keer overgeven, en de helft van de nacht op de WC voor waterige poep. Dinsdagochtend had ik alweer drolletjes van een halve centimeter doorsnee, dus op zich was het een keurige diarrhee die deed wat ie moest doen, maar ik werd erbovenop ook nog ongesteld. En als je al weinig hebt, hou je dan helemaal weinig over. Een beetje koortsig ook, met veel zweten. En dan ineens, dat is altijd zo wonderlijk, werd ik wakker vanochtend en voelde me weer lekker.

Dus vanochtend de satsang van gisteren ge-edit, en vanmiddag met een Duitse vriendin naar de waterval gegaan, de weg met de taxi, en dan een stief kwartiertje klimmen. En dat ging allemaal goed. het was weer heerlijk, ik kan altijd zo genieten van natuurlijk water. En dan met mijn rug onder het naar beneden kletterende water staan, me ondersteunen met mijn stok, want het is een heel harde straal. Een natuurlijke massage. Daarna een beetje in het water liggen, wel uitkijken dat mijn buik niet koud wordt, want dat kan ik niet goed hebben. Gauw aankleden, en daarna nog een hele tijd in het zonnetje zitten kletsen, en pistache-nootjes eten. We hadden ons door de taxi alleen laten afzetten, hem niet laten wachten, dus we gingen terug lopen, en net toen ik dacht: nu kom ik op het punt waar ik meer van mijn energie ga vergen dan goed voor me is, kwam er een lege taxi de juiste kant op rijden.

Gisteren heeft het nog geonweerd en hard geregend, het is echt heel raar weer dit jaar. Het was tijdens satsang, het onweer. Op een gegeven moment werd het zo erg dat we elkaar nauwelijks meer konden horen, toen hebben we een tijdje naar de regen geluisterd. ShantiMayi heeft over het huwelijk gepraat, en over Bush, dat het goed is om metta meditatie voor hem te doen (dat is een soort meditatie waarin je voor een specifieke persoon wenst dat die persoon het allerhoogste en beste bereikt wat in zijn mogelijkheden ligt) maar dat het niet zo is dat je daarmee altijd snel resultaat voor die persoon bereikt, dat kan nog levens duren, maar anderzijds, net zoals een vonk uit een achteruitrijdende auto onder de juiste omstandigheden een levensgrote bosbrand kan veroorzaken, je weet maar nooit... het gaat altijd om mogelijkheden, nooit om zekerheden. Ik heb ook weleens metta-meditatie gedaan voor mijn buurman met de schuur, en ik bedacht me opeens dat zijn allerbeste op dit moment misschien wel was dat hij een hele mooie schuur gebouwd heeft.

Mijn vriendinnen zitten nu allebei in Vipassana. Dat is raar, twee van die zwijgende figuren, nog raarder is dat ik nu niet meedoe, maar het was een goede beslissing, het is nu nog maar 1 1/2 week en dan gaan we alweer terug, en ik wil nog een paar keer met de Havan meedoen, dat heb ik dit jaar nog geen enkele keer gedaan, en ik zou gewoon niet genoeg energie hebben voor Vipassana.

En verder de dagelijkse dingen, mijn emmer precies zo onder de lekkende kraan zetten dat de druppels precies tegen de zijkant van de emmer vallen zodat het geen herrie maakt. De apen worden steeds brutaler, als ik er niet ben gaan ze in mijn hangmat liggen schommelen. Eentje had mijn rode kussentje gepakt en meegenomen naar beneden. Gelukkig liet hij hem ergens liggen waar de hoteljongen met een ladder naar beneden kon klimmen en hem pakken. Daar was ik hem heel dankbaar voor, want ik ben erg gehecht geraakt aan min rode kussentje. Dat kan ik nu dus niet meer buiten laten liggen.

Ik heb bij de kruidenier een paar haakjes gekocht, en die heb ik in mijn kamer laten spijkeren (met een nijptang, dat werkt ook als hamer). Het is leuk als ik volgend jaar terugkom dat ze er dan nog hangen. Net als het richeltje wat ik eervorig jaar bij de deur van de badkamer had laten maken, omdat al het water anders de kamer instroomde, dat is er nu nog steeds. Toch blijft het raar, twee maanden hier, mijn leven in Nederland nu helemaal naar de achtergrond verdwenen, en strakjes, over anderhalve week, is het weer omgedraaid. Soms lijken het wel twee verschillende levens, alleen het belangrijkste, de "spirituele ontwikkeling" (vreselijk woord, sorry) dat gaat door de twee levens heen steeds maar door. Vreemd. Ik begin nu toch uiteindelijk wel een beetje moe te worden, dus ik ga sluiten, ik wens voor jullie allemaal het allerbeste en allerhoogste wat je kunt bereiken. Chundra.