Rishikesh 2006   -   in oranje verwijzingen naar de site

12 december 2005

Dus toen ik woensdag terugkwam direct de dozen met glutenvrij brood in de koelkast, er was zolaat even geen plaats in de vriezer, de volgende ochtend het brood bekeken, de helft was begonnen te schimmelen, gelukkig had ik alles per twee boterhammen in aparte plastic zakjes verpakt, anders had ik alles weg kunnen gooien. O, wat smaakte dat brood heerlijk. Nu eet ik iedere ochtend 2 sneetjes.

Ondertussen aardig in een ritme gekomen van 1 uur s' middags satsang, daarna even rusten en tegen 4en sitarles. Vanochtend verbaasde ik mezelf door om 9 uur al op te staan (dat is voor mij ook in nederland erg vroeg), toen ben ik naar een andere kamer verhuisd, waar ik eerst zat was erg donker, en mijn nieuwe kamer heeft twee ramen, en de deur kan ook alleen op het horscherm, dus heb ik veel meer licht. dan weer satsang, toen een uur muziekles, en daarna heb ik in Shantimayi's tuin naar de ondergaande zon gekeken. Nu weer e-mailen en ik ben helemaal niet vreselijk moe. Heerlijk voelt dat.

zondag 18 dec 2005

 Ik ben afgelopen week weer erg moe geweest, en het begon weer hetzelfde te gaan als vorig jaar, moe, uitrusten, weer dingen gaan doen, weer teveel willen, en dan weer moe en verdrietig. En het is geeneens voornamelijk van fysieke inspanningen, ik word voornamelijk moe van alles wat ik wil en wat niet lukt. Ik wil gezellig met mensen zitten kletsen tijdens het eten, maar afgezien van dat er niet altijd iemand is om mee te praten is dat ook erg vermoeiend (als ik naar een verjaardag van familie ga, lig ik vaak de hele volgende dag op bed). Ik wil dan ook seva doen (dat is vrijwillige arbeid, zoals de bibliotheek opknappen, strijken voor ShantiMayi, de ramen in de satsanghal schoonmaken, organiseren voor het kerstfeest) maar dat soort dingen zijn veel te vermoeiend, en dan wil ik toch wat doen, maar er is niets voor mij te doen, en de dingen die ik wel kan, zoals voorzingen bij de Gayatri, daar wordt ik niet voor gevraagd. Dus allemaal frustraties. Nu heb ik mezelf stevig bij de lurven gepakt: ik ga alleen maar naar satsang willen, en verder hoeft er helemaal niets. Als ik puf en zin heb ga ik naar muziekles, of naar de Arati/Gayatri, en verder is het heerlijk weer, en lig ik zalig in mijn hangmat, boekje lezen beetje zingen, of gewoon liggen, niets doen.

O, ja, ik heb donderdag toen ik bij de tandarts geweest was geld gepind, bij een echte pin-automaat, dat was wel grappig. In de taxi gestapt na de tandarts, gevraagd om me naar een pin-automaat te rijden. Hij wist niet waar dus hij belt zijn baas, laat mij vertellen wat ik wil, en dan geef ik de hoorn weer aan de chauffeur om te horen waar hij heen moet rijden. Is er een automaat precies bij de ingang van het tandartsgebouw.

donderdag 22 dec

 Ik heb vandaag een pachtige zonsondergang gezien vanuit de tuin van ShantiMayi. Gisteren en vandaag zijn er na de middag wolken op komen zetten, en als de zon dan ondergaat, worden ze prachtig rood, het betekent wel dat je gelijk kunt merken dat het kouder wordt, en de kans dat het gaat regenen wordt groter, we zullen zien.

Sitarles gaat heel goed, dat is een snaarinstrument heel groot, wel anderhalve meter hoog, er zitten heel veel snaren op, maar de meeste zijn alleen maar bedoeld om mee te trillen, als je op een andere speelt. Ik speel nu voornamelijk op de voorste snaar, om de snaar te bespelen heb je een soort ijzeren dingetje aan je rechter wijsvinger, dat doet niet zo'n pijn, maar het vasthouden van de snaar om hem op de juiste toonhoogte te houden is heel zwaar op de vingers, vooral bij de hogere tonen. En het moet met het topje van je linker wijsvinger, en de linker middelvinger. En als je hem niet hard genoeg indrukt is de toon heel dof, en niet mooi vol. Ik begin al wat eelt te krijgen, als de eelt dik genoeg is schijnt het niet zo'n pijn meer te doen. Ik hou hoop. In ieder geval gebruik ik nu mijn wijsvinger liever niet om te typen, of misschien moet ik dat wel doen.

Verder is het erg leuk, ik ben weer terug bij alle toonladderoefeningen, en hier heb ik wel voordeel van mijn harmonium lessen, want ik weet al hoe de oefeningen gaan, en dan is het makkelijker ze op een ander instrument terug te vinden. Ik denk erover er een te kopen, het zijn prachtige instrumenten, maar zo vreselijk groot.

Ik ben al twee keer in de Ganges wezen baden, maar het is nu echt vreselijk koud, dus ik kom niet verder dan erin gaan staan tot ongeveer mijn dijbenen, en dan heel snel, drie keer achter elkaar onderdompelen. Maar het voelt heel goed, alles tintelt. Ik loop altijd de 20 meter van mijn hotel naar de trap waar ik altijd naar beneden ga, en alle verkopers in de kraampjes weten dan wat ik ga doen, want ik draag slippers en een korte rok (kort betekent dus net onder de knie) allemaal goedkeurende en opbeurende knikjes en groeten, en op de terugweg allemaal opmerkingen van: koud, he?.

Verder gaat alles zijn gangetje, we hebben prachtige satsangs, en dan weet ik weer: daar kom ik voor, om me helemaal vol te zuigen met de woorden van ShantiMayi, om ze weer mee terug te nemen naar Nederland, en dat is het belangrijkste wat ik hier doe, de rest is bijzaak. Hier zijn de voorbereidingen voor kerstmis in volle gang, we hebben christmas-carols geoefend na de vorige satsang, die gaan we op kerstochtend zingen voor Maharaji en ShantiMayi, en dan gaan er nog dingen gegeven worden aan de kinderen van een weeshuis hier vlakbij, en aan de kinderen van de ashram, verder weet ik het niet precies, ik merk het wel.

zaterdag 24 dec

Ik ben nu weer even moe, vanmorgen anderhalf uur bloemblaadjes van bloemen lostrekken dat wordt morgen aan Ganga gegeven als offer, manden vol, en dan denk ik weer aan de extra zuurstofbehoefte voor het verteren van die bloemblaadjes. Ach. En vanmiddag zat ik op de djibouti (dat is een rond platform in de ashram met mooi uitzicht op de rivier) om naar de zonsondergang te kijken. Zaten er naast me twee mensen te kletsen, en in plaats van rustig weg te gaan en elders te gaan zitten, blijf ik zitten en ga ik me ergeren. Dom hoor, en dat doe ik dan vanuit een soort idee dat dat een plaats is voor meditatie en dat ze daar niet horen te gaan zitten kletsen. Uiteindelijk ben ik gelukkig verstandig geworden, en ben in Shantimayi's tuin gaan zitten.

En dan vraagt een vriendin me of ik mee ga naar de overkant, en ik denk dat ze bedoelt om te eten, maar ze wou alleen boodschappen doen, terwijl ik eigenlijk al moe ben. Zijn we de brug al over wordt het duidelijk. Maar toen ben ik wel gelijk zo slim geweest om terug te gaan, en direct te gaan eten. Maar ik moet steeds zo hard op blijven letten, de energie is zo snel op. Vanavond is er nog een soort Christmas party in een van de restaurants, en dan is het moeilijk enerzijds wil ik gaan, maar anderzijds ben ik zo moe. Ik denk dat ik straks even ga douchen, en even rustig ga liggen en dan zie ik wel wat ik ga doen.

Met Sitar les een echte doorbraak, tot nu toe zat ik niet zoals het hoort, je moet namelijk met een been onder het andere door en dan met de voetpalm omhoog naast je. En daar rust dan de Sitar op. Dat leek me te moeilijk, en ik had hem gewoon op de grond en de bovenkant steunde op een stoel die ik naast me had staan. Dan had ik de hals waar de snaren op zitten een beetje naar me toe gedraaid zodat ik kon zien wat ik met mijn vingers deed. Maar ik kreeg pijn in mijn armen, en mijn buik zat in de weg bij de hoge tonen. Nu heb ik geprobeerd om te zitten zoals het hoort, en dat zit goed, de sitar rust precies goed op mijn voet, en dan heb ik de steun van de stoel niet meer nodig. Ik kan zo echter niet meer zien wat mijn handen doen, dus ik moet wel leren om blind te spelen, en dat gaat veel en veel plezieriger. De handen staan veel lekkerder, dus daar heb ik geen pijn aan, en mijn buik zit niet in de weg, omdat de sitar nu verder naar voren staat. Echt leuk.

vrijdag 30 dec

Alles gaat heel goed met mij. Lichamelijk erg goed, ik heb heel weinig pijn, ik ga nu ter oefening regelmatig de trap normaal op, wel met de stok erbij, maar toch. Normaal de trap af gaat nog wat moeizaam, dan heb ik toch snel de neiging om een sooort sprongetje te maken, om te voorkomen dat ik mijn rechterknie belast moet buigen.

Morgen is het oudjaar, maar daar heb ik nu nog heel weinig gevoel bij. Dat was anders met kerstmis, toen hebben we kerstliedjes geoefend, en gezongen, en 's middags een kerstviering.

ShantiMayi heeft een soort sjamanen ding gedaan. eerst heeft ze iedereen om de beurt gesmudget, dan krijg je met een veer rook van brandende heilige kruiden toegewaaid. Toen konden we allemaal een pakketje ongezien uit een mand pakken, dat was een steen, veer, zaden, ceder, salie of sweetgrass (is dat citroengras?) ingenaaid in een gekleurd stukje stof. Voorwerpen kleur samen hebben dan een betekenis. Ik had sweetgras in paars. En dat betekent: De wijsheid om te weten dat een verandering gemaakt moet worden in mijn leven, en de moed om die erandering te maken, ook als dat zou betekenen dat ik van alles wat familiair en comfortabel geworden is in mijn leven moet verlaten. Dan komt er gelijk op om het idee van ziekzijn op te geven, maar begin ik gelijk te denken aan allerlei dingen om te gaan doen, en dat is ook weer een valkuil, want ik wil nog te graag "doen". Ik zal maar rustig bekijken hoe het allemaal gaat lopen.

Na kerstmis is ShantiMayi ziek geweest, maar vandaag was ze gelukkig weer wat beter en hebben we weer Satsang gehad. Ik had me opgegeven om voor het geluid te zorgen bij satsang, dat houdt in dat ik van te voren alle microfoons neerzet en aansluit en tijdens satsang zorg dat alles goed doorkomt, niet te zacht en niet te hard, en vooral geen gepiep, want dat gebeurt nogal snel als er een microfoon te dicht bij de boxen staat. Dat was dus vlak nadat ik in die mail geschreven had dat er niets voor mij te doen was dat ik kon. Toen vroegen ze hiervoor iemand, en toen ging mijn hand zomaar vanzelf omhoog. Vandaag was dus de eerste dag dat ik het helemaal alleen moest doen. Alles aangesloten, was er geen elektriciteit, dus kon ik het niet checken. Op het moment dat de elektriciteit komt,en ik was natuurlijk al een beetje zenuwachtig komt er dan iemand die het vorig jaar gedaan heeft zich er tegenaan bemoeien, aan knopjes draaien, en op microfoons tikken. Toen heb ik wel even een paar keer diep adem moeten halen. Maar hij bedoelde het natuurlijk goed. En het is ook mijn ding, dat als ik ergens verantwoordelijk voor ben, ik het ook niet kan delen. Gelukkig kon ik hem redelijk rustig zeggen dat ik het liever zelf wilde doen, en na afloop hebben we een tijdje tegen elkaar zitten lachen. Ach, ja, je komt jezelf steeds tegen. Maar het zijn alleen ego's die gekwetst worden, iets anders is er niet om gekwetst te worden. Maar de sangha produceert genoeg kwetsmogelijkheden.

Morgen oudjaar dus. We gaan een 24-uurs Prabu Aapa Jago doen. Dan wordt die mantra 24 uur achter elkaar gezongen, en iedereen kan zich inschrijven voor een of een aantal uren daarvan. Het is een gebed voor het wakker worden van iedereen.

maandag 2 dec

Het regent nu. Na dagen van af en toe of de hele tijd wolken is het nu eindelijk gebeurd: echte regen met onweer. Het ruikt heerlijk eigenlijk, en het is ook nog niet echt koud. Ik ben benieuwd hoe ik me ga voelen als dit lang ga duren, maar ik heb met mezelf afgesproken dat als ik het te koud ga vinden en ik me lichamelijk te ongemakkelijk ga voelen, dan laat ik mijn terugreis omboeken naar zo snel mogelijk. Het is geen verplichting om hier te zijn, en het is nu al helemaal prima, dus als ik om wat voor reden morgen naar huis zou moeten dan zou het ook al goed zijn, ik zou me niet beroofd voelen, hoewel het ontzettend fijn is om hier nog een tijd te blijven.

Prabu Aapa Jago zingen samen was heel fijn om te doen, ik heb in totaal van de 24 uur ruim 7 uur gezongen, met pauzes ertussen. 's Avonds wordt er in de ashram door de Indiers altijd kirtan gezongen, en dan zetten ze een luidspreker en de microfoon in de ruimte waar ze kirtan zingen, en dan heel hard. Ook prabu aapa jago gaat altijd met voorzang en om de beurt doet iemand een tijdje de voorzang. Precies op het hoogtepunt van de kirtan kreeg ik de beurt voor de voorzang, en toen dacht ik, nou iedereen vindt altijd dat ik zo hard zing, dus nu moet ik het maar eens waarmaken. En het lukte heel goed, ik was goed verstaanbaar voor onze groep, dwars door de kirtan heen, en dat voelde echt heel lekker. Om 10 uur 's avonds ben ik weggegaan, gelukkig was de poort van de ashram nog open, want eigenlijk zou die om 9 uur dichtgaan, maar ik was de tijd een beetje vergeten. In het restaurant waar ik meestal eet was een new years party, en daar ben ik nog even naar toe gegaan en wat gekletst, ze hadden wijn, en hij was nog best lekker ook, maar op een gegeven moment werd de muziek erg luid en kreeg ik last van de rook en ben ik lekker naar mijn kamer gegaan, nog even gelezen en voor middernacht lag ik al te slapen, wel erg raar, maar het voelde allemaal goed aan. Nog even wakker geworden van wat knallen, waarschijnlijk vuurwerk. De volgende ochtend de afsluiting van de 24 uur en satsang.

O, en toen werden we uitgenodigd door de zoon van mijn muziekleraar, om zijn nieuwe restaurant in te wijden. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken, er zijn al zoveel restaurants hier, en er komen echt niet zoveel meer mensen dan een paar jaar geleden. We zullen zien.

Vandaag heb ik heel lang geslapen, en vanmiddag 2 keer een uur muziekles gehad, ik heb een nieuwe rag opgekregen, heel mooi, ik ben er een beetje verliefd op lijkt het wel, ik wil steeds maar meer spelen. Ik kan niet wachten tot mijn eigen sitar komt, hij wordt rond de 6e verwacht. Met de niewe raga begint het proces van alle toonladder oefeningen weer opnieuw, maar dan met net wat andere noten. Maar voor mij is het toonladders spelen in zichzelf al mooi.

woensdag 4 januari

Het heeft eergisteren geregend, en gisteren scheen de zon, maar vanmorgen terwijl ik naar het opkomen van de zon aan het kijken was kwam er van beneden vandaan een hele mistwolk de vallei binnen drijven, een heel mooi gezicht, maar het is dus vandaag de hele dag mistig geweest, en gelijk wat vochtiger en killer. Ik kijk dus nog steeds zoveel mogelijk naar het opkomen van de zon, of eigenlijk naar het over de berg heenkomen van de zon, want het wordt tegen zessen licht, maar de zon komt pas iets voor 10en over de berg heen. Dat is altijd zo mooi, eerst wordt het in een halfcirkel langs de bergrand steeds lichter, en dan ineens een hellichte plek, die dan langzaam groter wordt, totdat de zon heel langzaamaan gestalte krijgt. Nu de kortste dag geweest is, gaat de zon heel langzaam weer terug naar links, iedere dag een klein stukje verder, maar omdat de bergkruin naar links toe steeds hoger wordt zitten we met de paradoxale situatie dat hij iedere dag later over de berg komt in plaats van vroeger.

zaterdag 7 jan

Mijn nieuwe sitar is aangekomen, hij ziet er prachtig uit, en hij speelt ook veel gemakkelijk dan degene die ik normaal bespeel. Je hoeft de snaar niet zo diep in te drukken om een goed geluid te krijgen. Amy, een meisje die ik vorig jaar hier heb leren kennen is hier nu ook samen met haar echtgenoot. Ze zitten naast me in het hotel. En zij speelt ook sitar, is er vorig jaar mee begonnen. Zij oefent nu ook op mijn sitar als ik niet oefen, leuk. Zij woont in Brussel, haar man is Belg, en zij Amerikaanse. En zij kent een goede sitarleraar in Brussel, dus ik denk dat ik daar ook naar toe zal gaan als ik weer terug ben.

Gisteren zei Shantimayi tijdens satsang dat als je je door andere mensen afgewezen voelt, je eigenlijk jezelf afwijst. Als je van jezelf houdt, en jezelf niet afwijst, hoef je je helemaal niet afgewezen te voelen, ook als mensen dat actueel doen, want je accepteert jezelf. Dat is heel erg toepasselijk op mezelf.

Vandaag zat ik dadels te eten, voelde ik ineens een heel hard stukje, was het een stuk van een kies die afgebroken was. En ik was al naar de tandarts geweest, maar ik ben blij dat het hier gebeurt, anders had ik in Nederland veel geld kunnen betalen. Dus ga ik dinsdag of maandag maar weer naar de tandarts. Het gaat lichamelijk op het ogenblik heel goed met mij, veel energie, en ik laat mijn stok nu voor korte stukjes staan. Ik merk dat dat ook een gewoonte wordt om met stok te lopen, in het begin voelde ik me tamelijk onzeker op mijn benen staan en ook heel kaal, of ik wat vergeten was. Het weer is weer erg goed, het schijnt in Delhi erg koud te zijn, maar bij ons heeft de zon vandaag heel de dag geschenen, en rond de middag was het bijna te warm om in de zon te zitten.

zondag 15 jan

Ik ben nu al vier keer bij die tandarts geweest, de eerste keer alleen maar kijken en niets doen, het was een soort kerstvakantie en er waren geen tandartsen, alleen de baas, en zij doet blijkbaar zelf niets. Een wortelkanaalbehandeling en daarna een kroon erop. De tweede keer zijn ze begonnen met de wortelkanaalbehandeling, dat duurde vrij lang, dan zit je wel zo'n anderhalf uur op die stoel, het doet geen pijn want ik was goed verdoofd, het is voornamelijk lastig, je mond de hele tijd wijd open houden, alle speeksel dat alle kanten uitgaat, en dat afzuigapparaatje zit nooit op de goede plaats, maar het is een uitgelezen mogelijkheid om te mediteren, alles laten gebeuren wat er gebeurt, en er een beetje doorheen glijden zonder er aan te blijven hangen. Maar daarna nog twee keer geweest waarbij ze alleen maar een beetje met hele dunne metalen staafjes in de kies zit te porren, ze zegt dat ze het wortelkanaal schoonmaakt, maar dat heb ik nog nooit meegemaakt bij een wortelkanaalbehandeling, dat dat zo lang duurt, en dan stopt ze er weer "medicine" in en mag ik twee dagen later weer terugkomen. Volgens mij hebben ze een deal met de taxibedrijven, om ons zo vaak mogelijk daarnaartoe te laten komen. (grapje).

woensdag 18 jan

zondagavond was ik gaan eten met een paar mensen van ons hotel, en dat was heel gezellig, we hebben daar van 6 tot 9 gezeten, en dat is voor hier erg laat, ze hadden de grote deur al dichtgedaan, en ze zaten echt te wachten tot wij ook weg zouden gaan. Toen had ik echt mijn stok nodig om terug te lopen, maandag ochtend 4 uur naar en van en bij de tandarts geweest, maar gelukkig is de wortelkanaal behandeling nu afgerond. Die middag teruglopend van satsang had ik echt pijn in mijn knie, en toen realiseerde ik me, dat het vroeger heel vaak zo was, en dat het de laatste tijd echt veel beter gaat. Ik heb een pijnstiller genomen, en Nandani mijn eten laten brengen, en ik heb de hele volgende dag, gisteren, in bed gelegen, alleen even naar satsang. Het was de hele dag bewolkt, dus ik heb niet veel gemist. En vanmorgen voelde ik me weer veel beter, hoe geweldig ziet de wereld er dan uit, en hoe blij ben ik dan om me weer goed te voelen. Het is heel gezond om af en toe even te voelen hoe het geweest is, en het idiote is dat ik dat altijd zo vreselijk snel vergeet, echt vergeet.

Vandaag scheen de zon weer, en ik heb weer lekker op mijn sitar gespeeld, en satsang gehad. Shantimayi vertelde over accidental art, ze logeerde op een keer ergens op de derde verdieping, toen hadden ze papier neergeegd beneden op de grond en de verf naar beneden laten vallen. en ik dacht zo is mijn tuin ook accidental art, sommige planten waren er al, sommige heb ik geplant of gezaaid, en sommigen zijn gewoon aan komen waaien, en vaak komen er combinaties die absoluut prachtig zijn. Ik begin steeds vaker aan de tuin te denken, vorige jaren als ik terug kwam waren de narcissen vaak al uitgebloeid, maar nu zal ik nog ruim op tijd zijn, ik vind de narcissen altijd zo prachtig, ik heb duidelijk weer zijn om naar huis terug te gaan,en dat is ook goed.

maandag 23 jan

Het aftellen begint nu echt, a.s woensdag nog een week. We zijn nu bezig met een energie intensive gegeven door iemand van de sangha. Volgens de wijze mensen van de Andes indianen. De woorden zjn allemaal anders, een aura heet poqpo, en een chakra copko, of zoiets, maar je doet ook schoonmaken, en dingen die je niet meer wilt naar de aarde laten vloeien. Wat ik goed vindt van wat hij zegt, is dat je geen woorden als "negatieve energie" gebruikt, je praat over lichtere en zwaardere energie. want alles heeft je iets te geven en te leren, en als je het gelijk "negatief" noemt, wil je het geeneens aanraken of ernaar kijken. We hebben ook een meditatie met de ondergaande zon gedaan, jezelf verbinden met de zonne-energie, en voelen wat er verandert als de zon ondergaat, dat was erg leuk. Daarna gaat ShantiMayi nog een intensive geven over verschillende manieren van gebed, ik hoop dat ik daar nog een goed stuk van kan volgen voordat ik weg ga.

Verder ben ik vandaag wel twee keer naar Rishikesh gegaan voor de tandarts, de wortelkanaal behandeling is klaar, en ik heb gehapt voor de kroon, en vanmiddag moest ik terugkomen om de tijdelijke kroon ingezet te krijgen. Dan volgende week maandag nog een keer en dan is het klaar. Het weer is hier erg zonnig, ik las op de zeelandnet openingspagina dat het bij jullie nu vriest. Bij ons heeft het maar een keer echt geregend, en dat vindt men hier veel te weinig. En rond de middag is het nu al bijna te warm om in de hangmat buiten te liggen. Al met al, met muzieklessen, en steeds voor de geluidsinstallatie zorgen en de tandarts heb ik het best druk, en nu beginnen die dingen van: ik moet toch minstens een keer dit jaar naar de waterval, en ik wil nog een keer in dit of dat restaurant eten, en ik wil dit of dat nog kopen. Maar het gaat lichamelijk en ook verder, erg goed met mij, ik krijg steeds complimentjes van mensen die vinden dat ik er zo energiek uitzie, en zo goed loop enzo, voor een groot deel komt dat denk ik door mijn glutenvrije dieet, maar verder gebeuren er ook allerlei, moeilijk benoembare dingen, zaken worden steeds helderder, Heerlijk.

Wat dat dieet betreft, de helft van mijn brood was bedorven, dus daar was ik twee weken geleden doorheen, toen ging ik pannenkoeken eten, maar mijn meel was een week geleden op, toen heb ik een paar dagen frieten gegeten met mijn soep voor het ontbijt, dat was wel een beetje heavy, maar nu hebben ze van het restaurant rijstmeel gevonden, en daar kunnen ze heel lekkere pannenkoeken van bakken, en verder gaat het ook best goed met het dieet, ik heb het twee keer gehad dat ik blijkbaar (achteraf gemerkt) toch gluten heb binnengekregen, dan werd ik een paar uur na het eten wat misselijk en kokhalzerig. dan stak ik een vinger in mijn keel, en daarna had ik er niet veel last meer van.

Lieve mensen, dit is hoogstwaarschijnlijk weer de laatste rondzendbrief, ik zie jullie allen binnenkort weer. Hartelijke groet, Chundra/Els Feenstra