Rishikesh 2009
(klik op een foto en je krijgt hem in het groot te zien, en in oranje verwijzingen naar de site)
18 januari
Nou, ik heb vanmiddag net mijn keukentje ingericht. Hebben ze het pas een paar maanden geleden opnieuw geschilderd, komt er nu alweer een plak plaster naar beneden. toen heb ik de losse stukken eromheen ook maar eraf gestoken, voordat ik de keuken inrichtte, anders zou al de plaster bovenop mijn schone kopjes en fruit en alles terechtkomen. Ik heb natuurlijk weer dezelfde kamer, met alle haakjes die ik een paar jaar geleden gekocht heb nog keurig op hun plek, maar er ligt nu een heel mooi kleed op de vloer. Maar ik denk er serieus over naar een van de kamers op de eerste verdieping te verhuizen: het is erg vochtig op mijn kamer, en, het belangrijkste: de wind lijkt nu veel harder te zijn dan voorgaande jaren, echt hard waait die wind. de hele kamer schudt af en toe. Deze kamer heeft een buitenzijmuur en een groot raam, van bijna 3 meter breed, en de hele hoogte op de achtermuur. Dat is ook juist het leuke van de kamer, je kan de zon prachtig over de bergkam zien komen, maar het is wel de winderigste van het hotel. Over twee weken gaat er iemand van boven weg, misschien doe ik het wel. de belangrijkste reden om beneden te blijven was de trap, maar daar heb ik nu echt helemaal geen probleem meer mee, ik loop soepel naar boven en beneden, met een kom soep in mijn hand alsof het niks is. Piyara zit op de eerste verdieping en die is een beetje ziek geweest, dus ik kon gelijk soep komen brengen.
Ik ben nog niet echt in het ritme, de eerste dagen ging ik om 8 uur ofzo slapen en was dan om middernacht klaar wakker, en dan is het moeilijk om weer in slaap te vallen, want in nederland is het dan half acht. Gisteravond wou ik om 11 uur gaan slapen en dat lukte dus niet, half uurtje liggen, weer rechtop zitten, beetje lezen, weer een half uur proberen te slapen, toch maar weer rechtop, een puzzeltje doen. enzovoorts.
Donderdag en vrijdag naar satsang geweest, verder even naar de winkels voor de eerste levensbehoeften (thee, een nieuwe thermoskan, een pak wasknijpers (die raken hier altijd op: als je ze laat hangen gaan de apen er mee spelen), kaas en boter, jam en suiker (hadden ze niet in de winkel waar ik was, toen maar voor honing gegaan).
Dan ga ik misschien vanavond nog mijn kleren ordenen, hangen wat hangen moet, en de rest in keurige stapeltjes in mijn open koffer, en alles wat ik toch niet gebruik terug in de kist. En dan ben ik wel weer voldoende ingericht.
20 januari
Gisteren bij de satsang heb ik een lied gedaan, harmonium spelen en voorzingen: All I ask of you is forever to remember me as loving you. Dat zingen Arjuna en ik vaak bij concerten en dan toch als Shantimayi binnenkomt opeens helemaal de mist in met het spelen. ik deed op het laatst ook de variatie van: All I ask of me is forever to remember me as loving me. ShantiMayi was later repeating it for herself .. hmm, odd text, but you got the whole lot singing it. Maar ze bedankte me wel voor mijn bijdrage, en ook een beetje erin: nu eindelijk. En dan een tijdje later: nee ik vind het toch geen leuke variatie, hoe kwam je daarop? en toen zei ik dat het Arjuna was die dat bedacht had. En ik zei OK, ik zal het niet meer zo zingen. Twee zinnen later zei ze: "Wanneer gaan jullie (de sangha) nu eens leren van jezelf te houden?"
Vandaag weer satsang, kwam ze er weer op terug, van als dat Arjuna het verzonnen heeft, dat ze dat wel kon begrijpen, hij kon dat wel doen, want hij is toch een joker. Maar ik denk ook wel te begrijpen wat ze bedoelt, "loving me" kan erg gemakkelijk opgevat worden als het bekrompen, kleine mij, en dat is zeker niet "all I ask" En dan weer later zei ze dat "she liked my little song" en toen ging ze nog iets over harmonium spelen zeggen. Ik zat vandaag helemaal vooraan en niet in de buurt van de musici. Toen gingen we op het laatst van de satsang de medicin boeddha mantra zingen, en Neelam ging dat niet op het harmonium spelen zag ik, alleen Premo op de gitaar, dus toen dacht ik "Nu" en het was precies dat ze gezegd had "I like it" dat ik het lef had om gauw naar achteren naar de musici te kruipen en met Premo mee te spelen, wat natuurlijk hartstikke goed ging. He, he, wat een gedoe, maar dit zijn ook de hobbels die je moet nemen.
Ik ga toch denk ik maar niet naar de bovenverdieping, de wind is weer veel minder geworden, en juist met dat vocht is deze kamer straks als het warmer wordt veel koeler, en het balkon boven is veel verder van de Ganga weg, en veel meer ingeklemd tussen beton, dus toch maar niet.
25 januari
Over dat harmonium spelen op satsang, ik heb nagedacht over waarom dat voor mij nou zo'n DING is. Het heeft ermee te maken dat je je door te spelen heel erg in de schijnwerper zet: je zegt tegenover ShantiMayi en de sangha: ik kan goed spelen; zo goed dat ik vind dat jullie (en daaronder zitten goede muzikanten) ernaar moeten luisteren. En dat heeft wat lef nodig. In principe spreken de muzikanten van te voren onderling af wie wat gaat zingen en leiden. Maar zoals de vorige satsang, toen zouden Arjuna en Premo wat gaan spelen, en toen was er ineens een verzoek voor Ishq Allah, dus dan wordt er gauw voor mij plaats gemaakt achter het harmonium, en daarna wilde ShantiMayi dat Neelam iets ging spelen, dus dat soort planningen staan alleen maar vast voor het eerste nummer, wat begint als ShantiMayi er nog niet is. De Australisch Arjuna, heb ik het nu over. En ik was er al bang voor, ShantiMayi had met dat gedoe over "Al I ask of me" gedacht dat ik het over de australische Arjuna had, dus dat misverstand kon gelijk opgeruimd. Dus toen heb ik weer gespeeld, en dat ging gewoon goed, dus ik denk dat ik nu wel ongeveer over mijn DING heen ben. Blijft natuurlijk dat het voor wat betreft het spelen spannender is dan op een concert in Wilhelminadorp.
We hebben er nu 3 dagen intensive op zitten, en dat is toch wel behoorlijk vermoeiend, ochtend en middagprogramma (alleen zaterdag was er geen satsang). Ik kom normaliter 's ochtends heel langzaam op gang, en mijn lichaam is daar ondertussen zo aan gewend geraakt dat als ik dan ineens 's ochtends van alles moet doen, ik daar gewoon niet zoveel energie voor heb. Morgenochtend de laatste intensive, en 's middags dan weer satsang. Op de vermoeidheid na voel ik me heel prima hier: niet meer al dat gedoe van voorgaande jaren van me alleen voelen enzo. Soms zit ik alleen, als dat zo uitkomt, maar dat is gewoon geen punt meer.
woensdag 28 januari
Vandaag weer naar Seema Dental geweest. Ze gaan er blijkbaar van uit dat alle westerse mensen er alleen maar naartoe gaan om hun tanden schoon te laten maken, dus zonder te luisteren sturen ze je bij de receptie naar die afdeling, met de lift en dan door lange, hoge koude gangen. Nee, ik wil mijn tanden niet schoon, ik heb een stuk tand afgebroken en ik wil een check up. Bij de volgende afdeling: ik heb een tand gebroken en ik wil een check up. Madam everything is fine. nee ik heb een tand gebroken. Nog een keer kijken. Madam you have broken a teeth, Ja, he, eindelijk. Weer naar een andere afdeling, Ja u heeft een gebroken tand, u moet eerst 50 roepie betalen en dan doen we een X-ray, dus eerst weer naar de cash-counter, gelukkig op dezelfde verdieping: de computer wordt opnieuw opgestart, wacht 5 minuten; nee, hier is het geld (50 roepies is nog geen euro); maar dan krijgt u geen factuur; ik zeg dat komt dan wel later. Weer terug, X-ray, maar ze zijn wel van goede wille, want ik kreeg de foto nog helemaal nat in mijn handen gedrukt, om het proces zo min mogelijk op te houden. nee, er is geen wortelkanaalbehandeling geweest, dan kijken ze uiterst verbaasd als ik zeg dat ik er helemaal geen pijn aan gehad heb. Nou dan eerst naar de afdeling waar ze er een kroon op gaan zetten, ja het is noodzakelijk om een wortelkanaalbehandeling te doen, dus ondertussen hebben er al 8 of 10 mensen in mijn mond gekeken, want overal wordt een second opinion gevraagd, of/en een leerling moet het ook zien. Een slimmerik ziet dat de kies ernaast er ook niet zo florissant bijstaat, dus nu ga ik twee wortelkanaalbehandelingen van twee naast elkaar liggende kiezen tegelijk krijgen. Dat scheelt een hoop heen en weer gaan met de taxi. (taxi zal bijna net zo duur zijn als de hele behandeling zelf) de 7e februari de eerste behandeling, eerder is er geen tijd (nu valt dat wel mee, als je in nederland naar een tandarts gaat, mag je wel langer wachten.
Dit keer kon ik heel lang goed tegen het kastje en de muur, maar op een gegeven moment was ik toch nog bijna mijn goede humeur kwijt, dat was toen ik naar buiten kwam, en de taxi niet meer stond te wachten. Toen was ik wel even boos. Blijkt even verderop een riksja standplaats waar je voor 100 roepie helemaal terug naar Laxman Jhula gebracht wordt, terwijl de taxi voor een enkele rit 200 kost. Om rotzooi te voorkomen ben ik gelijk naar het kantoortje van de taxi's gegaan en mijn verhaal gedaan (ik had namelijk helemaal nog niet betaald) dus ik heb ze daar keurig voor een enkele rit betaald, en een keurig receipt gekregen van de baas, en verontschuldigingen (de chauffeur zelf niet gezien).
Het is hier eigenlijk nog niet echt koud geweest, ik heb geloof ik een keer de kruik gebruikt vanwege koude voeten, wel vaak wat bewolking, maar nog maar één keer een piezeltje regen, lekker, en niet te warm dus.
zaterdag 31 januari
Ik heb een andere grotere hangmat meegenomen uit Nederland en daar heb ik vandaag weer heerlijk ingelegen (ik was eigenlijk helemaal niet van plan om hem mee te nemen, maar mijn koffer was zo akelig leeg ondanks al mijn glutenvrije brood en rijstecrackers die ik meegenomen heb, dat de inhoud helemaal heen en weer kon schuiven, dus toen heb ik op het laatste moment die hangmat erin gestopt). Vandaag weer voor het eerst een Ganga-dip genomen, ik vond het niet zo koud, maar toen ik eruit was kon ik niet gemakkelijk weer warm worden. Maar het was erg lekker.
Ik schrijf weinig (of eigenlijk niet) over wat ShantiMayi op satsang eigenlijk zegt. Deels is dat omdat ik jullie daar niet mee wil vervelen, deels ook omdat het moeilijk is om het op te schrijven zonder het te veranderen, en ik wil niet schrijven dat ze iets gezegd heeft wat niet klopt. De boodschap is eigenlijk heel eenvoudig: accepteer alles wat er komt en heb lief. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niks moet willen veranderen, maar wanneer je je bijvoorbeeld eenzaam voelt, en je stopt dat weg onder drukke activiteiten, dan blijft dat vreten. Maar als je zegt OK, ik voel me eenzaam, je accepteert dat je je eenzaam voelt, en je gaat die eenzaamheid gewoon voelen, dan kun je er misschien zomaar achter komen waarom je je eenzaam voelt, en dan kan je pas daarmee veranderen.
2 februari
Vandaag hebben we een havan gedaan, in de tuin van ShantiMayi. Een havan is een vuurceremonie, waarbij alle wensen en gebeden aan het vuur gevoerd worden, het vuur als de mond van de god. Dit was een medicine boeddha havan, waarbij de medicine boeddha mantra 108 keer gereciteerd wordt, hiervan een paar foto's waar ik ook op sta (grappig dat je bij foto's toch voornamelijk kijkt of je er zelf opstaat, dat doe ik in ieder geval wel, toch nog een kwestie van een groot ego hebben waarschijnlijk...)
Er was ook nog een sufimeester in town, en daar gaat ShantiMayi dan op bezoek met de hele sangha. daar ook een paar fotot's van.
7 februari
vanmiddag naar de tandarts geweest, minstens twee uur achter elkaar in die stoel gezeten. Tandarts is een geweldige meditatieoefening, je kunt zelf niets doen behalve alles over je heen te laten komen, en je daarin ontspannen, en als je dat dan doet, als dat lukt, is pijn iets wat helemaal zo erg niet is. Het gaat allemaal echter langer duren dan ze verwacht had. Wat blijkt namelijk: in mijn achterste kies heb ik niet zoals gebruikelijk drie wortels zitten, maar wel zes. Het zijn kleintjes, die verscholen zaten achter de andere, maar ze moeten wel allemaal behandeld worden. Vandaar drie extra röntgenfoto’s, en een hoop mensen die ook even in mijn mond moeten kijken, en dus straks een hoop extra afspraken. Ik hoop dat het ze allemaal lukt voordat ik weer weg ga. Maar de verdoving begint nu uit te werken, en ik heb het gevoel dat ze per ongeluk mijn tong geraakt heeft met de boor (het is zo'n reflex om met je tong te gaan naar de plek waar wat gebeurt, en met die verdoving heb ik helemaal het gevoel dat ik er geen controle over heb, dus ze moest me heel de tijd zeggen dat mijn tong weg moest. Dus ik denk dat ik nu maar naar huis ga, en een pijnstiller neem, de meditatie moet ook weer niet overdreven worden.
Hier een foto van een vuurdansoptreden in ShantiMayi tuin.
12 februari
Ondertussen heb ik zoals verwacht allerlei seva's (werk voor de sangha) gekregen: ik ben het eerst begonnen met de satsanghal klaarmaken voor satsang en erna opruimen (in rotatie met twee anderen) dat houdt dus in kleden over de stoel van ShantiMayi heen weghalen, kussen en extra sjaal neerleggen, bloemen, kaarsen, gordijnen dicht, lichten aan, paar stoelen neerzetten voor degenen die niet op de grond kunnen zitten, en na afloop alles in omgekeerde volgorde, daar heb ik mezelf voor opgegeven, ik had gezegd totdat ik zou moeten beginnen met het opnemen van de satsangs, Indra doet dat tot half februari, dat gaat hij weg en neem ik het over, dat doen we al een paar jaar zo.
Toen werd me gevraagd om een keertje de medicine boeddha healing circle te leiden en dat was heel fijn, met een klein groepje 112 keer de mantra reciteren van 11 tot 12 uur is dat. Nu doe ik dat ook in rotatie met twee anderen. Vroegen ze me de Ganesh puja te doen, want daar stond ik toch altijd bij. Dat is 's avonds net na zonsondergang, maar voorbereiden ervan is dus precies tijdens zonsondergang. Ik vind het heel fijn om naar de zonsondergang te kijken, doe ik in Nederland ook altijd, dat geeft me een heel fijne afsluiting van de dag. En dat lukt vaak net niet als ik de satsanghal moet opruimen, dus ik zeg dat ik dat wel wil doen als ik niet meer hoef op te ruimen, anders kan ik vrijwel nooit meer naar de zonsondergang kijken (het lijkt mij dat je makkelijker iemand vindt om op te ruimen, dan om een ingewikkelde puja te doen hoopjes teksten opzeggen en dingen offeren), maar degene die er over gaat heeft me veel te graag bij het opruimen, ze probeert zelfs Indra ertoe te bewegen iemand anders te vinden voor de satsang recording, en dat is echt niet gemakkelijk, en ook echt veel werk, iedere dag toch minstens een uur, anderhalf 's avonds, en altijd ruim voor satsang begint de zaak opzetten. Dus dat niet.
Wordt er tijdens satsang mensen gevraagd voor de Shiva puja (dat heb ik vorig jaar ook gedaan, en vond ik erg fijn), dan steekt dus niemand een vinger op, en dan kan ik het toch niet laten om me beschikbaar te stellen, dat ga ik met een iemand afwisselend doen, Madhu, die me ook weer gaat helpen met bestellingen opnemen en afgeven voor de satsangrecordings, en de CDs naar de shop brengen om te copieren, maar die is nu ziek en moet het eerst leren dus dat duurt nog even.
Dus ik heb het druk, en ik vind dat ook wel leuk, en de dingen die ik doe zijn leuk, maar ik moet toch ontzettend uitkijken dat het niet te veel wordt. En ik merk, als ik te veel doe word ik moe, en als ik moe ben word ik sneller geemotioneerd, verdrietig, geirriteerd, en dat is ook niet leuk. Dus mijn dag is nu als volgt: ik word om 10 voor 7 wakker, snel aankleden, naar de ashram met mijn pujaspullen, daar tilak maken en bloemen pakken, de ruimte van de sjivapuja en de lingam (symbool voor shiva) en ganesha beeld daar schoonmaken, dan om kwart over de puja doen, en vlak na half 8 douchen en dan nog even lekker slapen tot ongeveer 9 uur. Dan zet ik thee, en ga nog lekker in mijn bed zitten kijken naar het over de rotskam komen van de zon.
van kwart over 10 tot iets voor elven ontbijten in het restaurant tegenover mijn kamer, lekker in de zon, krantje erbij, of ik zit met een kennis, en dan kan ik zo genieten van mijn soepje, en mijn zelf meegenomen brood, ik neem er tegenwoordig vaak een omelet bij, want ik voel me snel wat duizelig, en dat kan best te maken hebben met het plotselinge gebrek aan dierlijke proteinen.
Dan de medicine boeddha circle ( niet elke dag, anders blijf ik nog wat langer in bed lummelen). Dan om 12 uur weer terug, beetje in de hangmat liggen lezen, soms wat muziek maken, en lunchen met cornflakes met yoghurt en/of rijstecrackers met kaas, en fruit en olijven en noten. Dan douchen, schone kleren aan, en afhankelijk of ik de satsanghal moet klaarmaken om half drie of later naar satsang (dat is iedere dag behalve in het weekend). Dan soms opruimen en/of naar de ondergaande zon kijken. Dan de ganeshpuja bijwonen, en mijn gheelampen bij Shiva ophalen, en een waxinelichtje bij Shiva neerzetten voor de nacht.
Dan ga ik eten, en daarna soms e-mailen dan nog een beetje lezen of puzzelen en slapen. Voor de meeste mensen zou dat een heel lui dagje zijn, voor mij is het zo best wel pittig, en dan straks nog het recorden erbij, maar er is gelukkig iemand gevonden om satsanghal over te nemen.
Vanmorgen woei het erg hard, en bij de Shiva puja lukte het me niet om de gheelampen aan te krijgen, ik probeerde het met twee lucifers tegelijk, en hield alles helemaal onder mijn rokken, zodat ik bijna in de brand vloog, en ik voelde me behoorlijk gefrustreerd en ongemakkelijk en koud, en stijf, etc. Toen ging ik bidden, Shiva alsjeblieft help me. Daarna kreeg ik de lampen nog steeds niet aan, maar ik voelde wel dat gevoel van vrede, en blijdschap, en acceptatie van de frustratie etc. Als ik zeg acceptatie heb ik tot nu toe altijd bedoeld dat ik het accepteer als tijdelijk vervelend, een goede les enzovoort. Nu was het anders, ik zag die gevoelens en accepteerde ze als mooi en goed, een integraal onderdeel van het leven. Ik vertelde dat vandaag in satsang aan ShantiMayi, zegt ze: hoelang ben je nu al mijn leerling, eindelijk kom je hier.
14 februari
Gisterochtend naar de tandarts geweest, weer twee uur in de stoel, maar ze heeft geen verdoving gedaan (ze had de spuit wel klaarliggen) maar alleen af en toe een heel klein beetje pijn gehad, of eigenlijk meer dat ik het voelde. Naast de complicatie van de 6 wortels is het ook ontzettend lastig voor haar dat ik zoveel speeksel produceer, dan loopt het de kies in en moet ze dat steeds weer schoonmaken, en afzuigen, soms als ze niet snel genoeg is loopt het zomaar mijn mond uit. Dus dat vertraagt de zaak uit, dus heeft ze voor morgen een hele dag voor me gereserveerd, om half tien beginnen, een redelijk lange lunchpauze en dan tot 4 uur. Maar we kunnen tussendoor ook kleine pauzetjes houden als het nodig is. We zullen zien hoe het gaat.
gisteren om half twaalf terug van de tandarts, even rusten en wat rijstecrackers met yak kaas gegeten, heel lekkere en pittige kaas. dan om kwart over twee Adikari's computer ophalen en de overdracht van het recorden, alle opdrachten volle en lege CD's, een pak geld wat ik vervolgens los in het voorvak van mijn tas prop. En dan satsang, gelukkig was ik niet vergeten hoe alles werkt. Ik krijg op een kanaal de muziek en ShantiMayi en de microfoon waarin mensen vragen stellen gezamenlijk binnen, en dan moet ik dat mixen met een microfoon die de geluiden van het hele publiek opvangt, voornamelijk lachsalvo's en als er gezongen wordt. Enerzijds wil je zoveel mogelijk van die geluiden hebben, maar anderzijds niet teveel van het gehamer, piepende deuren, et dat soort dingen, dus het is een beetje balanceren. Na de satsang komen er dan mensen op je af die CD's af komen halen en bestellen. Toen had ik nog de beurt om de satsanghal op te ruimen, en het nachtlampje voor Shiva aansteken, en kon ik nog net het laatste stukje van de ganesha puja meemaken. Toen was het echt op, ik liep te wankelen op mijn benen. Maar dit was wel alles boven op elkaar gestapeld: als Madhu weer beter is neemt ze de bestellingen over, en halverwege volgende week wordt ik vervangen voor de satsanghal. En ik ga gewoon niet al te vaak de Medicine boeddha circle doen, en dan lukt het wel weer. Dus ik heb al wel gezorgd dat het weer rustiger wordt.
17 februari
vanavond onverwachts vrij. nu ik begonnen ben met de satsang recordings doe ik dat in principe iedere avond, maar vanmiddag bij satsang zijn er een aantal privacygevoelige dingen gezegd en toen vond ShantiMayi dat deze niet verkocht mocht worden, dus hoef ik nu niets te editen, behalve dat ik de chants wel op de MP3's ga zetten. Ik ben dit weekend behoorlijk moe geweest, vrijdag en zondag naar de tandarts, plus al de seva's, en ik merk dat als ik echt moe ben dat ik neiging krijg om wat geirriteerd te worden. maar nu begin ik daar een beetje uit te komen. hoewel ik nu ik achter de computer zit wel ineens giga begin te gapen, misschien is dat een reactie op het achter de computer zitten.
vrijdag 20 februari
ik heb vanmorgen bij Madhu gestaan bij de Shiva puja, en ze doet het goed, dus gaat zij het nu een week doen, en daarna ik weer. Verder heeft zij nu ook het copieren van satsang cd's overgenomen, en het opnemen en uitgeven van de bestellingen, dus ik krijg het nu gelukkig minder druk. Met mijn kies gaat het ook goed, 5 van de 7 wortelkanalen (6 in de ene en 1 in de andere kies) zijn nu klaar, nu nog 2. Dus ik verwacht nu wel dat we het op tijd klaar krijgen, dankzij de extra afspraak die ze gemaakt heeft.
Vanmiddag ging de satsang niet door, dus ik heb weer heerlijk in de hangmat gelegen, totdat de zon achter de boom verdween, en ik het een beetje koud kreeg.
zaterdag 28 februari
ik heb al een hele tijd niet geschreven, tenminste, afgelopen dinsdag had ik een heel stuk geschreven over shivaratri en toen ik dat verzenden wilde, raakte ik alles kwijt, daar was ik zo gefrustreerd over dat ik geen zin had om het nog een keer op te schrijven. en verder ben ik ook iedere avond met het editen van de satsang opnamen bezig, en dan blijft er niet veel tijd over. Maar vandaag is het zaterdag, en is er geen satsang geweest, dus nu heb ik tijd.
vorige week zaterdag had ik een eindje met Piyara gewandeld, richting Ram Jhula over een rustig pad wat een stukje langs het strand van de Ganges loopt. Door elkaar lopen en zitten daar op het strand sadhu's (heilige mannen, meest, er zijn geloof ik ook vrouwen die sadhu zijn, maar daar zie je er niet veel van, een soort monniken zonder klooster, ze wonen in kleine hutjes in bossen en langs de Ganges, en tegenwoordig ook veel vlak langs de weg), toeristen, in voor India soms behoorlijk onzedelijke kleding, vrouwen met strakke broeken of blote schouders, of korte rokken, en would-be sadhu's. en overal om ons heen tekenen van nog meer bebouwing, nog meer hotels en nog meer winkels.
En ik voelde me ineens heel triest, ik overdacht de gevolgen van die grote toevloed aan westerlingen, met ons geld en onze gewoontes (hier in Laxman Jhula is dat nadrukkelijk begonnen met de discipelen van Shantimayi, nu gevolgd door steeds meer toeristen), en de indiers die weer afkomen op al dat geld, en al die gewoonten maar voor lief moeten nemen. Is dat dan slecht dan, dat is toch gewoon vooruitgang, en de indiers zijn er blij mee.
Ja... afgelopen maandag shivaratri geweest, 's ochtends een puja waar Maharadji ook kwam spreken, helaas werd het niet vertaald in het engels, dus ik weet niet wat hij zei, hij ziet er wel echt oud uit nu. daarna bandara (feestmaal) in de ashram. Vroeger zat je allemaal in een kleine zaal een verdieping lager dan de satsanghal, nu hebben ze het in de satsanghal gedaan, hele rijen mensen naast elkaar op een jute reepkleed, en dan nog moest er in twee ploegen gegeten worden, het lekkerst daarvan is de kir, dat is een rijstepap. Er wordt iedere middag gekookt in de ashram, maar normaliter is het alleen voor de mensen die daar wonen en de bedelaars, maar met feestdagen worden de buitenlanders ook uitgenodigd. 's middags gaan we altijd zingen in de shivatempel van de ashram, die is een eindje verderop; twee uur achter elkaar alleen maar shiva zingen. Vroeger kwam ik laat en zat ik ergens achteraan, tegenwoordig ga ik helemaal vooraan zitten, dan ben je veel meer betrokken bij het zingen, en ik ga er nu helemaal voor. (zie foto) Voor mijn armen is het zwaar om gewoon in mijn handen te klappen, dus als ik wil klappen dan klap ik met mijn handen op mijn dijen. Toen ik later naar mijn benen keek zag ik twee grote blauwe plekken. Dan mijn gebruikelijke eind van de middag programma, namelijk naar de zonsondergang kijken, maar er zou ook een trommelsessie zijn rond zonsondergang, dus zat ik daar met mijn hoofd in de richting van de zon, terwijl iedereen anders naar de trommelaars keek. toch was het zo uitnodigend dat ik met een steen in mijn hand op een andere steen ging meetikken. (zie foto)
En vandaag zijn we weer naar de waterval geweest met dezelfde mensen als vorig jaar, heerlijk, lekker onder de straal water gestaan, die was zo fors dat ik echt op mijn stok moest leunen, voorovergebogen met het water op mijn rug, anders zou ik zo omvergeduwd worden. Maar we hebben eerst op moeten ruimen, overal rommel, plastic zakken, lege bekertjes, heel droevig.
woensdag 4 maart
De tandartsen krijgen de handel niet op tijd af, ook omdat het aanstaande dinsdag Holi is, en dan hebben ze een extra dag vrij. Het was even slikken, maar nu heb ik me ermee vergenoegd dat ik later ga, waarschijnlijk de 22e maart, dat is de eerste nu, waar plaats is. ShantiMayi gaat met de sangha naar Daremsala, en waarschijnlijk zal ik dan een aantal dagen hier zijn zonder sangha, maar dat is ook wel even rustig. Zegt zij die vroeger altijd zoveel aanspraak nodig had, en het af en toe niet kreeg. Nu is het echt erg, kom ik aan bij Dev Raj (het restaurant waar ik meestal kom), zie ik 3 tafels waar ik zo aan kan schuiven, en komt er ook nog iemand naar me toe die ook staat te bestellen, van: waar gaan we zitten. Trouwens, mijn brood is op, en ik had twee pakken glutenvrij meel meegenomen, van het ene krijg ik nu iedere ochtend een pannekoek, en van het andere hebben ze(geregeld via Dev Raj) een echt brood gebakken, vanavond gekregen en het ziet er echt mooi uit.
zondag 8 maart
Ik heb besloten dat ik meega naar Daramsalaa (weet nog steeds niet hoe je dat precies schrijft). Ik dacht dat ze later zouden gaan, en dat ik al weg zou zijn voor de groep terugkomt, maar nu valt de trip precies keurig tussen de twee laatste tandartsafspraken in. Ik heb altijd gezegd dat ik niet meega op trips omdat dat te vermoeiend is, en ik denk dat dat tot vorig jaar ook waar was, maar ik heb gemerkt dat ik steeds meer aankan,en ik denk dat nu de tijd gekomen is. Onbewust was ik dat blijkbaar al aan het vinden, en toen vlak voor ik zou moeten beslissen ging ik verder lezen in een boek over Tenzin Palmo, en precies daar werd geschreven over een trip van haar naar Daremsalaa. En toen voelde ik: ik ga mee!! Grappig hoe dat loopt.
Gisteren weer naar de watervallen geweest, met ons drieen, nu naar twee andere watervallen, de een heeft een heel mooie druipsteengrot vlakbij, en het bassin waar het water invalt is met een keurig rondje stapelstenen net een beetje verhoogd, en het water begon al echt warm te worden, maar de straal is wat minder hard, omdat de waterval minder hoog is. en de tweede is nog veel kleiner, maar heel intiem, heel mooi.
nu ga ik weer ophouden, morgen een zware dag, tot na de middag bij de tandarts en dan hopen dat ik op tijd ben voor de satsang, ik heb in iedergeval ervoor gezorgd dat iemand de computer meeneemt en daar installeert, en dan zien we wel wat er gebeurt.
woensdag 11 maart
Morgen gaan we met ShantiMayi en 35 mensen van de sanghanaar Daramsalaam, daar gaan we een optreden zien van het orakel van de DalaiLama, dat schijnt een heel speciaal gebeuren te zijn. Verder zullen we daar ook nog satsang hebben, en heel misschien nog een audientie bij de DalaiLama. Ik zie het allemaal wel gebeuren; tot nu toe heb ik altijd gevonden dat dat teveel drukte en onrust en vermoeiing was voor mij, maar nu heb ik het gevoel dat ik het wel aankan. We zullen zien. Morgen gaan we met de nachttrein en daarna nog een uur of 5 in een taxi, dan komen we vrijdag aan. Maandagavond gaan we weer weg, en dan komen we dinsdagochtend aan. Dan een half weekje, vrijdag naar de tandarts voor de definitieve kronen (dat duurt maar een uurtje zegt ze) en dan zaterdag rond de middag weg met de taxi, dan kom ik zondagochtend weer aan in Brussel.
en verder: ik ging de hotelmanager dit zeggen (ik zeg tijdelijk mijn kamerop terwijl ik in Daramsala ben) en toen ik tussen neus en lippen door zei dat ik volgend jaar weer half januari wilde komen, was er een rare stilte, toen zei hij dat alle kamers voor volgend jaar al geboekt zijn, voor een half jaar, voornamelijk door PremBaba's sangha. Dat was een schop voor mij, ik was behoorlijk teleurgesteld; ik kom hier al vanaf 2002. Toen ik wat zat te denken van naar welk hotel ik dan naar toe zou kunnen, kwam ineens in mijn hoofd op dat ShantiMayi volgend jaar weer een trip naar Peru organiseert, en dat dat me wel heel interessant leek. Er was nog geen info opde website, en toen heb ik tijdens satsang gevraagd om meer info. Nee daar wilde ze nu niet over praten, alles was nog in planning. En aan het eind vande satsang vlak voordat ze wegging kwam nog even: Chundra, als je wilt weten over de hoogte, en het lopen en de zwaarte van de trip enzo, dan kan je daar met Sahara over praten. En toen bedacht ik dat ik die dingen misschien beter aan een deelnemer van vorige keer kon vragen, en dan niet zo'n jonge energieke, maar iemand die ook niet zo piep meer is, dus heb ik Adhikari gevraagd, en die zei gelijk dat ik het wel aan zou kunnen, en, wat voor mij het belangrijkste is, dat we steeds een aantal dagen op een plek zijn, en dat ik dus af en toe stukjes programma kon skippen. Dus ik ga volgend jaar naar peru inplaats van naar India. Maar ik heb wel mijn kamer geboekt voor half januari 2011. Zo.
Ik wilde nog een punjabi meenemen naar Daramsala, maar die was wat kapot, ging ik vanavond om kwart voor 10 (s'avonds) bij de kleermaker langs, staat ie tien minuten later hier bij de computer, klaar, en hij hoefde er eigenlijk geen geld voor te hebben, toch maar een fooi gegeven. Het is wat.
15 maart
Ik zit nu in Dharamsala. de reis hierheen was zoals te verwachten met een groep van 35 mensen veel wachten, want je moet alles veel ruimer plannen, de trein was veel beter dan alle praatjes deden verwachten, schoon, heel handig ingericht, met een bank, die tevens de onderste slaapplaats is, een rugleuning die omhooggeklapt de middelste slaapplek is en dan nog een vaste bovenste, ongeveer net zo zacht als mijn matras in Laxman Jhula. En ik heb naar omstandigheden behoorlijk goed geslapen.
dinsdag 17 maart
we zijn vanmorgen om 9 uur hier (Laxman Jhula weer) vanaf de trein aangekomen. Ik had mijn kamer vrijgegeven, scheelt weer 800 roepies ofzo, dus ik moet nu tot na 12 uur wachten om er weer in te kunnen, er zit nu iemand, die moet weg en dan schoonmaken... dus ik heb eerst een heerlijk ontbijtje gehad, en zit nu maar hier, totdat mijn ogen gaan dichtvallen, want het waren intensieve dagen, en vannacht in de slaaptrein ben ik minstens 10 keer wakkergeworden (dat houdt in dat ik ook minstens 10 keer in slaap gevallen ben, dus uiteindelijk is dat helemaal zo gek nog niet). Het doel van de reis met Shantimayi was om een sessie van het orakel van de Dalai Lama mee te maken. Nechung is een onbelichaamde godheid, de beschermer van Tibet, en om orakel te geven daalt hij in in het lichaam van een specifieke monnik die "het lichaam van Nechung" genoemd wordt. Als die specifieke monnik overlijdt, kiest Nechung een opvolger uit een van de jonge monniken die in dat klooster daartoe worden opgeleid. Deze monnik heeft dus helemaal geen besef van wat Nechung doet en zegt terwijl hij het lichaam gebruikt, de monnik is dan in zijn eigen droomwereld. Het is een heel spektakel gebeuren, de monnik wordt gekleed in ornamentale kleren, met een enorm zwaar hoofddeksel, de monnik kan dan zelf niet zijn hoofd bewegen, ondertussen wordt er op grote hoorns geblazen en gechant en puja's gedaan, alles om Nechung te roepen. Ondertussen krijgen alle aanwezigen boterthee, en zoete rijst met vruchten. De meesten vonden de thee niet zo lekker, maar ik vond het heerlijk. Dan zie je een paar sidderingen rond zijn mond en ogen, en dan is hij ineens Nechung. Dan doet hij een soort dansje, en dan begint hij te sissen, en dat is een speciale taal, die maar een paar mensen kunnen verstaan, iemand zit vlakbij om alles te horen en op te schrijven. dan kunnen alle aanwezigen langs hem heen lopen om gezegend te worden, en dat werd een gigantisch gedrang, ik raakte mijn vest kwijt, die ik na afloop gelukkig weer terugvond. Verder is het plaatsje waar het hele Tibetaanse gebeuren is, net boven Dharamsala, McLoudGangs (ofzo) net zo toeristich als Laxman Jhula met net zo veel en deels dezelfde souvenirwinkels, restaurants en hotels. Het enige verschil is eigenlijk dat je overal in donkerrood geklede monniken rond ziet lopen, en dat je dichter bij de hoge bergen zit. Hier zie je geen witte pieken, daar wel. Ik ben natuurlijk ook nog gaan shoppen, en op een gegeven moment zag ik een prachtige Tara, van een bruinigkoper, 7 kilo zwaar. op de toonbank laten zetten, 10 minuten ernaar staren, toch maar weggaan, en een half uur later terug om haar te kopen, zo gaat dat.
Dit is het standbeeld. Klik hier voor het verhaal van niet Tara maar ... Lakshmi
woensdag 18 maart
Cees vraagt me of ik het een beetje rustig aan doe, maar nee, ik doe niet rustig aan, ik heb sowieso 's ochtends twee dingen te doen, eerst de Shiva Puja om 7 uur, en om 11 uur de medicine boeddhameditatie. Maar ik probeer ook zovaak mogelijk naar de Guru Vandana te gaan,om kwart over 8. Daarvoor even douchen, en nog even liggen, als ik dan direct in slaap val ga ik niet naar Guru Vandana, maar dat gebeurt niet vaak. Na Guru Vandana lukt het me niet meer om naar de zon over de bergenkomen te kijken om twee redenen, de zon komt steeds vroeger en hij is er al als ik terugkom, en ik zit nu in een andere kamer, en daar heb ik mijn bed niet zodanig dat ik voor een raam zit. Ach, het is toch maar voor een paar dagen. Tussendoor rustig eten en dan is het zo ongeveer tijd voor de medicine boeddha.
Maar ik ben nu opgehouden met het recorden van de satsangs, Adhikari is weg en ik gebruikte haar computer, en omdat ik zelf toch ook over een paar dagen wegga, vonden we het niet meer de moeite om nog een andere set-up te maken. Alles is toch zo ongeveer aan het ophouden.
In Daramsala heb ik een prachtige Tara gekocht, het is een groene Tara en ze doet de Arati. 7 kilo zwaar en toch gauw 40 centimeter hoog. Vanmiddag heb ik haar een Ganga bad gegeven, en goed schoongemaakt met een oude tandenborstel en citroensap. Die gaat dan in mijn koffer samen met de kund die ik voor Anneriet ga kopen in Haridwar op de weg naar Delhi. Dat is een vuurkorf om de Havan te doen. Ze wil een grote, dus dat wordt erg gezellig in mijn koffer. Ik zal hem (de koffer) naast me op de achterbank nemen, en dan na Haridwar ompakken.
Toen Arjuna hier was is hij bezig geweest met geld ontvangen voor eten voor de monniken in een van de kloosters van Nechung Koten. Wij zijn nu dus bij deze persoon op bezoek geweest en ShantiMayi vertelde dat hij heel blij was met deze giften, en zij bedankt hierbij met name Arjuna voor alle werk. Ikzelf heb helemaal geen geld gegeven, en dat is een beetje mijn moeite punt van de laatste tijd geweest (lang al, eigenlijk, maar hier in India komt het zo duidelijk, niet weg te stoppen): ik heb heel veel moeite om geld te geven, geen moeite om geld te geven aan andere westerlingen, ik betaal meestal het grootste deel van een gezamenlijke taxi, en bijvoorbeeld laatst was ik met een meisje op weg voor het ontbijt moest ze nog even bij haar kleermaker langs (op de laatste dag van haar verblijf in India), en die ziet een prachtig kinderjasje (ze wil zelf kinderen, gaat binnenkort trouwen) endan loopt ze geld te tellen en te puzzelen, en wil het heel graag, maar heeft niet genoeg geld, dan geef ik haar dat als huwelijkskado. Met dat soort dingen heb ik geen moeite. Maar laatst bijvoorbeeld kwam er ee nuitzonderlijk goed geklede, zeer jong en gezond uitziende monnik langs over straat, en die vroeg me geld, en dan zeg ik: you are healthy, you can work. En ook de bedelaars, die zitten daar op een rijtje, en ik groet ze iederekeer uitgebreid met een grote lach, maar ik geef ze nooit geld. Dat heeft allemaal nog te maken met mijn grote teleurstelling in hetontwikkelingswerk, en de zeer foute effecten van dat geven.
ShantiMayi heeft dus altijd projecten waarvoor ze aan ons geld vraagt, en ik zie ook wel de goede effecten op jezelf van het geld geven, je wordt wat minder gefixeerdop de hoeveelheid die je hebt, wat losser op materieel gebied, wat minder gehecht, maar het gaat mij voornamelijk om de ontvangende kant. Ik zeg nu tegen mezelf dat een issue alleen maar een issue is als je dat er zelf van maakt, dus ik maak er niet meer zo'n punt van. Ik geef af en toe, hoewel ik wel zeer kritisch zal blijven.
NU, het is kwart over 9 en ik zit al anderhalf uur achter de computer, dus ik hou op met schrijven aan deze laatste rondzendbrief, ik heb heel veel zin om naar huis te gaan, en ik heb een heel goede tijd gehad. Er is een andere reden waarom ik volgend jaar niet wil komen, ik ben nu 8 jaar achter elkaar hier naar India gekomen, en 2 maanden gebleven, en ik wil ook wel weer eens zien hoe het voelt om dat eens niet te doen, ben ik er te zeer aan gehecht geraakt om steeds naar India te komen?
Hier nog een foto van ShantiMayi's tuin, waar je altijd zo heerlijk kunt zitten.
Bedankt voor het lezen van al mijn geschrijf. Tot ziens, binnenkort of later. Hartelijke groeten Chundra/Els Feenstra