Rishikesh 2012 in oranje verwijzingen naar de site
Zaterdag 21 jan.
Het is nog heel erg koud hier, en mijn kamer is ook koud. De satsanghal is ook koud, dus ik heb net na satsang eerst een uurtje buiten in de zon gezeten, met allemaal zwarte kleren aan, om weer even echt helemaal warm te worden, heerlijk is dat. Als de zon er is, is ie gelijk ook al best sterk. De afgelopen dagen waren bewolkt en een beetje mistig. Nu zit ik binnen op mijn kamer te tikken, en ik voel mezelf al weer kouder worden. Niet lang dan.
De reis verliep zonder incidenten, ik vloog via Helsinki, overdag, en van te voren had ik geen stoel bij het raam gekregen, maar gelukkig kon ik ruilen. Ik vind van boven af op het land kijken altijd fascinerend, dat verveelt nooit. Tussen de wolkenflarden nog veel gezien. Over de wadden gevlogen, en voorbij Harlingen. Dat is de plaats waar mijn vader geboren is. In Helsinki lag er sneeuw op de grond, een beetje maar, maar dat zou wel eens de enige sneeuw kunnen zijn die ik van het jaar zie. Vanaf Helsinki naar Delhi was het nacht. Ik had vroeg ingecheckt via internet en had een plaats bemachtigd bij de nooduitgang, dus ik kon mijn benen lekker strekken. Glutenvrij brood in vliegtuigen is nog steeds niet te eten, precies een hap zaagsel, maar goed, je weet in ieder geval dat je geen gluten binnenkrijgt. Twee dames van de deense sangha zaten in hetzelfde vliegtuig, net een paar rijen achter mij, maar aan het andere gangpad: ik heb ze helemaal niet gezien, ze vertelden me het later.
Bij de uitgang van het vliegveld zo´n bordje met mijn naam erop van de taxichauffeur, dat voelt altijd heel fijn. Voor het eerst de hele taxirit in het licht gereden. Toen we door Rishikesh reden had ik voor het eerst in meer dan 10 jaar het idee dat het best wel een overzichtelijk stadje is. Ik heb niet mijn gebruikelijke kamer in mijn gebruikelijke hotel kunnen krijgen, Sri Ram was helemaal volgeboekt, maar de manager had me nog wel in een ander hotel vlakbij kunnen boeken. In het begin voelde ik me daar een beetje opgesloten, mijn kamer kijkt uit en komt uit op een binnenplaats, waar de manager en zijn gezin ook wonen, maar er is wel een plekje te vinden waar ik comfortabel kan zitten. Dat heb ik nodig: ik kan niet de hele dag op stap zijn, dingen doen, en het is te koud, en voelt te opgesloten om op de kamer te zitten. Het gaat me wel lukken, hier. Ik ga straks mijn hangmat ophalen, en hier ergens ophangen.
Satsangs zijn heel sterk, heel krachtig. Nu is de tijd, kom erachter wat je wilt, en ga ervoor. Probeer niet te worden wat je niet bent. Wees wat je bent, en dat is perfect.
Donderdag, 26 januari
Ik zit nu buiten, half in de schaduw van de rudraksha boom te schrijven, met mijn computer op schoot. Het guesthouse is gebouwd op het platte dak van de tempel, en de boom staat beneden, en komt door een opening in het dak naar boven, dus ik kan zo, over een halve meter hoog muurtje de tempel inkijken. En alles horen: er zijn regelmatig rondleidingen en de priester heeft een behoorlijk schelle stem: binnenkort ken ik vast zijn hele praatje over de rudraksh boom uit mijn hoofd, helaas is het in Hindi ofzo. Van de pitten van de rudraksh boom worden mala’s gemaakt. Dat zijn de gebedskettingen die ze hier hebben, ongeveer zoals de rozenkrans, en moslims zie je ook vaak met een ketting van kraaltjes spelen. Er zitten 108 kralen op een mala, en 108 is een heilig getal, waarom kun je lezen op mijn website
Ik kijk hier uit op de daken van andere gebouwen, en op de berghelling die aan de andere kant van de Gangha omhooggaat, de rivier zelf kan ik vanaf hier niet zien, maar je kunt niet alles hebben. Ja, ik vind het een fijne plaats Rajasthan, veel sangha mensen zitten ook hier. Om de rivier te zien zit ik vrijwel iedere dag bij zonsondergang (zie foto 1), en al ruim ervoor, in Shantimayi’s tuin, kraaltjes te breien.
En rustig is het nergens, tenzij je verweg gaat, Tapovan in, dan kan je voor hetzelfde geld waarvoor je hier een kamer krijgt een heel appartement huren, dat doen veel mensen, maar ik wil heel dichtbij de ashram zijn, en tussendoor ook steeds weer terug naar mijn kamer gaan.
Ik was van plan om vanmiddag naar Rishikesh te gaan, maar het is donderdag, en dat is hier net zoiets als zondag bij ons, met de meeste grote winkels dicht, dat vergeet ik iedere keer weer, maar gelukkig werd het net voor we weg zouden gaan, nog eens verteld. Dus een vrije middag nu. Straks nog even wat boodschapjes doen, mijn fruit is op, en touw kopen om de hangmat op te hangen, en dan ga ik een volgende keer wel weer naar Rishikesh.
De temperatuur is nu zodanig dat het rond het middaguur buiten al te warm is om direct in de zon te zitten, maar dat het op mijn kamer nog steeds akelig koud is. Daar zit ik of in bed, of niet langer dan een half uurtje, anders word ik helemaal koud. Maar hier nu, in de schaduw van de boom zit het heerlijk.
Zaterdag 28 jan
Ik ben vanmiddag naar Rishikesh geweest, samen met iemand die dit jaar voor het eerst in India is, en nog helemaal nooit naar Rishikesh. Een taxi gepakt, ons af laten zetten bij Arora brothers. Daar gelijk verwelkomd met thee, ik vind ze toch allemaal heel knap, ik ben daar nu in twee jaar twee keer geweest, (twee keer stof uitzoeken en opmeten, en twee keer kleren ophalen), en dat weten ze allemaal nog, een fenomenale herinnering. Ze hadden niet zo veel mooie kleuren zijde als vorige keer, ik heb maar één outfit gekocht. Daar ons laten voorlichten over de weg naar een brillenwinkel, want Deep wilde een zonnebril kopen, en een winkel waar ze kraaltjes verkochten. Lekker rondbanjeren en rondkijken op weg daar naartoe, was de betreffende brillenwinkel dicht. Komen we langs Buta Ram (waar ik altijd mijn taxi van en naar Delhi boek, zat zijn zoon in de winkel, ik kon me hem niet herinneren, maar andersom wel. Komt de ouwe man zelf toevallig binnen, gelijk weer omhelzen, en weer verder met nieuwe richtingaanwijzingen. Zo komen we er wel. De brillenwinkel zag er redelijk betrouwbaar uit, en terwijl Deep zonnebrillen aan het passen is, ga ik eens vragen voor een bril voor mij, multifocaal, verkleurend, een cylinder, allemaal geen probleem, en voor net iets meer dan 100 euro heb ik me gelijk een nieuwe bril laten aanmeten, en ik geloof dat het tijd werd, want toen ik na het passen mijn oude bril weer opzette, was het met name voor het lezen minder scherp dan wat ik gepast heb.
Toen hadden we eigenlijk een pauze moeten nemen, want op weg naar de kralenwinkel zwikte ik mijn voet en ben ik gevallen, niks ergs hoor, maar dat zou niet gebeuren als ik niet moe was geweest. De kralen maar even afgeraffeld, maar ik weet nu waar die winkel is, voor 50 eurocent twintig goede (=geschikt voor kleine kraaltjes) naalden en 30 gram kralen gekocht. Ik ga daar zeker nog een keer naartoe. Ze hebben ook heel veel lint.
Maandag 30 jan
Vorig jaar hebben ze een labyrint (foto 2) gemaakt in ShantiMayi’s tuin, pas nadat ik al weg was, en dit jaar weer. Dus hetzelfde als het vingerlabyrint wat ik van kralen gemaakt heb, maar dan om doorheen te lopen op onze voeten, het bruin in mijn kraaltjes labyrinth is hier allemaal witte stenen, die de randen aangeven van wat je loopt, en het wit is het zand waar je op loopt.
Ik heb me natuurlijk direct opgegeven om mee te helpen opbouwen. We zijn vanmiddag in de tuin van ShantiMayi bezig geweest, Heel efficiënt gewerkt, heel leuk, maar ik moet wel uitkijken met sjouwen en bukken en de warmte in de zon, dat ik niet duizelig word, het is zo embarressing om flauw te vallen. Dus af en toe maar even een beetje gezeten. Achteraf gezien toch teveel gedaan, ik had de volgende dag behoorlijk pijn aan benen en rug, toch maar weer even de stok gepakt die ik nog in de trunk had bewaard. De volgende dag ben ik wel gekomen, maar heb ik de hele tijd aan de kant gezeten en de Gayatri mantra gereciteerd. En de dag daarop was de pijn weer over. Dat is zo fijn met mijn lijf, zodra ik teveel doe krijg ik dat direct te horen, maar met een heel korte rust is het ook weer beter.
Later heb ik het gelopen, ’s avonds, op blote voeten, met allemaal lantaarns eromheen, en op mooie muziek, dat was echt een prachtervaring. Het is nog veel gemakkelijker als wanneer je het labyrint met de vinger loopt om je helemaal te verliezen in de ervaring, gewoon het labyrint lopen, en dat is voor een tijdje de hele wereld.
Zaterdag 4 februari.
Dit is goed, ik zit nu in een waterig zonnetje vóór mijn nieuwe kamer, ik kijk recht de Ganges in.
In Radjastan heb ik echt geprobeerd om me op mijn gemak te voelen, maar ik kon er niet echt lekker buiten zitten, en dat is gewoon heel belangrijk voor mij. Verder was de kamer die ik had direct naast de verblijfplaats van de manager, en alle gesprekken met hem werden pal vóór mijn kamer gehouden. Plus de herrie van het plein, en van de rondleidingen in de ashram beneden. Op een gegeven moment was het genoeg, ik ben na de satsang naar de overkant gelopen, en bij de tweede was het raak. Nu heb ik alleen maar het geluid van het restaurant pal naast me, en van de werklui die nieuwe kamers aan het bouwen zijn pal voor me (zie foto: de rechter blauwe deur is mijn kamer), de laatste zijn alleen ’s ochtends vanaf 9 uur bezig, en ’s middags niet, en het restaurant is niet zo luidruchtig, en ook tegen negenen wel klaar.
En het uitzicht hier, ik kijk weer tegen heel andere bergen aan. Ik was vergeten hoe hard de wind ’s nachts waait over de Ganges heen. Mijn guesthouse hier heeft ook een groot terras met stoelen en tafels, voornamelijk geliefd vanwege de fruitsalades en de pannenkoeken, misschien laat ik hem ook wel eens een pannenkoek voor mij bakken. Ik heb er vanmorgen een zeer passabel soepje gegeten, tomaten met gember, je zou het ook een warme vruchtensap kunnen noemen, maar het was wel lekker, en hij had mijn al dun gesneden boterham nog dunner in tweeën gesneden, want toast hoort hier van twee boterhammen. Als de zon eens wat harder schijnt zal ik wat foto’s maken hier.
Er is hier ook een moeder met een 10-jarige dochter, ik heb ook een middagje met Roshand opgetrokken hier op het terras van het guesthouse.
De kamer heeft toch ook zijn problemen: de constructiewerken zijn ook ’s middags, en het beton word vlak voor onze deuren gemixt, en cement is een smerig spul, ik ga ervan hoesten en mijn huid gaat irriteren. Maar ik kan gemakkelijk ergens anders buiten zitten, en dan heb ik er niet zo’n last van. Verder is er direct naast mij een restaurant, is op zich niet zo’n probleem, de gasten praten rustig, en na negenen zijn ze weg, maar daarna gaat er schoongemaakt worden, en dan komt er ineens keiharde muziek, of een luid gesprek om ½ 12 ’s nachts. Zo heeft iedere plek wat, maar het is heerlijk weer bij de Ganges te zitten. Binnenkort komt er een andere kamer vrij hier, en dan ga ik daarheen. Je kan hier ook drankjes bestellen, en simpel eten. Ik zit nu heerlijk een papaja lassi te drinken, dat is papaja met melk in de mixer.
Gisteren in Rishikesh weer naar het kralenwinkeltje gegaan, het is een piepklein winkeltje, meer een soort kiosk met een ½ meter brede ruimte voor de verkopers, daar moet ik me dan ook tussen wringen, om bij de kralen te kunnen. Die staan in plastic bakjes, 6 op elkaar gestapeld, en dan weer een plankje. Dus ik zeg van iedere soort 50 gram, en ik maar bakjes op de toonbank leggen, en zij maar wegen. Die man die erbij stond was heel slim, want toen ik klaar was heeft hij alles in een plastic zak gedaan, en het was 1 ½ kilo, en hij heeft vandaar de prijs uitgerekend, alle kralen waren even duur per gram. Dus ik heb voor iets van 8 euro 1 ½ kilo kralen gekocht, en heel dun garen, een rol van 1000 meter. En garnering voor Cees zijn middeleeuwse tuniek.
Maar het wordt wat koud nu, de zon is achter de wolken, en het is bijna 5 uur, dus tijd om naar de ashram te gaan, in Shantimayi’s tuin te zitten, en bij zonsondergang een kaarsje voor Shiva aansteken. Nu ik aan de overkant zit, moet ik dus gelijk mijn computer meenemen, om dan gelijk daarna naar het internetcafé te gaan. Het is allemaal toch wat meer plannen, ik ga minder vaak tussendoor naar mijn kamer.
Zondag 12 feb.
Alweer een hele tijd geleden geschreven: de tijd gaat best snel hier: over 4 weken al ga ik hier weer weg. Gisteren weer verhuisd, maar nu binnen het guesthouse, dat is veel makkelijker: ik heb nu een kamer wat verder weg van de werkzaamheden, en als ik mijn deur uitkom kom ik op het terras, en kan ik daar lekker een stoel pakken en gaan zitten. Gisteren heb ik de kok een pannenkoek laten maken, was heel lekker. De kamer is ook wat groter, alleen de douche is minder lekker, de waterdruk is hier wat minder, maar het is nog steeds goed genoeg om te douchen.
We hebben een 4 daagse creativiteit intensive gehad, was heel leuk, een keer moest iemand anders materiaal voor je verzamelen, papier met verschillende dessins, stof, draad, kleuren, van alles, en dan moest je daarmee iets maken.
Omdat mijn ouders vroeger op een binnenvaartschip voeren, ben ik nooit in de gelegenheid geweest om naar kleuterschool te gaan. Mijn moeder heeft wel haar best gedaan om kleuterschool dingen met me te doen, maar ik heb toch nog steeds het gevoel daar wat gemist te hebben, en daarom is het heerlijk dit soort dingen te doen, groot en met felle kleuren, en niet zo pietepeuterig precies.
18 feb.
Vanmorgen eerst naar Seema Dental. Ze vinden het toch eigenlijk een beetje raar dat iemand gewoon voor controle komt, zonder specifieke klachten. Maar alles was weer goed, ook niet zo verwonderlijk met meer dan de helft van mijn kiezen keurig dood en met een kroon erop. Weer buiten eerst een kopje thee drinken, bij de chai shop daar, dat is niet meer dan een kleine kiosk met wat spullen te koop, en een tafel met een gaskoker, lekker in de schaduw van een boom gezeten. Toen in mijn eentje met een riksja naar de stad, ik geniet gewoon van de vrijheid die ik dan voel, zonder angst of ongerustheid lekker in de stad lopen, ik heb nog weer 1 ½ kilo kralen gekocht, en nu is het echt genoeg.
Jaren geleden had Yashodhara mij wat puja spullen gegeven die ze niet meer gebruikte. Daar zat ook een tinnen gestapeld pannetjes bij, miniatuur van waar ze hier eten in meenemen. Dat ding heeft de hele tijd in mijn trunk gelegen, totdat ik vorig jaar kraaltjes ging rijgen, toen bleek het ineens heel handig om kraaltjes en werk in mee te nemen. En nu heb ik in de 6e winkel eindelijk meer van die pannetjes gezien, gelijk een paar gekocht om weg te geven met kraaltjes erin, ook een setje aan Roshand gegeven, ze mocht zelf de kraaltjes uitzoeken.
Verder “gewoon” etalages bekeken, de brillenwinkel is helaas dicht, en de poten van mijn nieuwe bril moeten versteld worden, dus moet ik nog een keer naar de stad. Ondertussen is het weer bijna ½ 5: tijd om naar de ashram te gaan, en daar in Shantimayi’s tuin gaan zitten, maar ik ga dan eerst maar eens naar de internetwinkel, ben al een hele tijd niet geweest. Volgend jaar toch maar zo’n dongel kopen, of hoe zoiets heet, dat is toch makkelijker, vooral hier in de buurt is het lastig, de dichtstbijzijnde is minstens 10 minuten lopen…. Nou het is voornamelijk dat ik dan met een computer rondloop, en dan moet ik daarna weer terug, en dat is lastig.
Dinsdag 21 feb.
Ik zit nu buiten op het terras te schrijven in mijn guesthouse. De kok is bezig pompoensoep te maken, en een toast van mijn brood. Hij wil helaas geen pannenkoek meer maken, want het beslag is veel te zwaar te kloppen, zegt hij. We zitten nu midden in de omslag van het weer; van koud naar warm, het is nu lekker om ’s avonds nog buiten te zitten, en als ik midden op de dag mijn kamer binnenkom is het aangenaam koel, terwijl het een week geleden koud zou zijn. Het is ook niet meer zo vreselijk om ’s ochtends uit bed te komen. Nog een week misschien twee, en dan vinden we het allemaal weer te warm, lente gaat heel snel hier.
Gisteren Shivaratri, het feest voor Shiva, dan is er ’s ochtends een puja in de ashram, dan een feestmaal en ’s middags zingen we Shiva bhajans. Voor het eten ga ik vaak helpen met purri’s maken.dat zijn een soort gefrituurde pannekoekjes, dan worden er eerst kleine balletjes deeg gemaakt, die moet je dan met een apparaatje tot een rondje persen, en dan gaan ze het vet in, helaas kan ik ze zelf niet eten.
Bij het eten zitten we allemaal in lange rijen. Het zingen doen we in een andere tempel, waar ze een enorme Shivalingam hebben.
Dinsdag 28 feb.
Nog 12 dagen dan ga ik weer weg. Een Deense vliegt toevallig met hetzelfde vliegtuig naar Helsinki, we gaan nu samen met de trein naar Delhi, en blijven een nacht in een hotel daar. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. Nee, toch maar met de taxi, de tijden voor de trein zijn erg ongelukkig, ook goed.
We hebben een auction gehad van dingen van ShantiMayi: kleren en sieraden voornamelijk. Ze is druk bezig van alles op te ruimen in haar huis hier. Maharajji, de guru van Shantimayi, en hoofd van de ashram, heeft het afgelopen najaar zijn lichaam verlaten, en Shantimayi heeft al een aantal keer duidelijk aangegeven dat ze niet happy is met de situatie nu in de ashram. Het zou me niet verbazen als ze volgend jaar of het jaar daarna helemaal niet meer naar India komt. Ik ben bij vlagen een beetje verdrietig, het voelt een beetje als afscheid. Niet zwaar verdrietig, gewoon een beetje weemoedig, en dat is helemaal goed. In dit guesthouse doen ze niet aan trunks bewaren, ik was al aan het bedenken wat ik er dan mee zou moeten, toen het hengsel van mijn emmer brak, en ik me bedacht dat ik eigenlijk nauwelijks interessante dingen meer in mijn trunk heb, eigenlijk alleen het harmonium, maar dat is ook al oud. Vorig jaar ben ik al bezig geweest dingen mee naar Nederland te nemen. Dus ik ga dingen weggeven en weggooien, en een paar dingen mee terug naar huis nemen, en dat is dan het einde van mijn trunk-periode. Ik vind het altijd zo leuk hoe kleine dingen als een kapotte emmer een hint kunnen geven over wat te doen.
Hier nog een foto van een aap en een koe, die kom ik vaak tegen nu ik iedere dag een paar keer de brug over ga. Aan de rechterkant van de fotonet voor het uiterst rechtse gebouw zie je nog net het terras van mijn nieuwe guesthouse.
Dit is dan de brief, het is een beetje oppervlakkig allemaal, maar de dingen waar het echt om gaat, de situaties van conflict, die ik zelf creeer, en dan vervolgens mee moet dealen, waar ik heel veel van leer, zijn te ingewikkeld om te beschrijven, en gaan ook vaak met mensen, en dan wil ik dat zowiezo niet schrijven. Ik merk wel dat ik steeds alerter word op wat er met me gebeurt, steeds vaker merk ik direct als het gebeurt dat ik bijvoorbeeld aan het oordelen ben, of vanuit een ongezonde behoefte contact zoek met mensen, en heel vaak kan ik dat nu ook direct stoppen. Misschien is dit wel het laatste jaar India, en ShantiMayi zal ik wel blijven zien, in Terre de Sacha of hier in de buurt, maar ik zal het contact met sangha mensen uit Amerika en Australië wel missen. We zullen zien wat er allemaal gebeurt.
Veel liefs allemaal, en tot binnenkort, of later, Chundra/Els Feenstra