Rishikesh Brief 2016
(klik op een foto en je krijgt hem in het groot te zien, en in oranje verwijzingen naar de site)

Brief 1, 22 februari

10 februari: Hallo allemaal, dit is de eerste blog van 2016. In het vliegtuig probeer ik altijd een plaats aan het raam te krijgen, en ook nog aan de kant waar de zon te zien is, ik vind het altijd prachtig om naar buiten te kijken.

Ik heb een mooie plaats gevonden om te zitten op Istanbul airport. Het is hier nu 5 uur in de middag en ik zit in een vertrekhal waar actueel geen vliegtuigen vertrekken, met om mij heen (ruime afstanden, iedereen neemt een hele rij van 5 stoelen, met liefst een paar rijen ertussen, en allemaal aan het einde van een rij, grappig) nog een aantal rust minnende mensen.

Ik heb er natuurlijk voor gezorgd dat ik de zon kan zien ondergaan zo straks, ik heb hier nog een paar uur te zitten.

Op weg hier naartoe voornamelijk bewolking, af en toe flarden van bergen, zomaar opdoemend vanuit de wolken. Dan kan je je voorstellen dat de goden altijd bovenop een berg gesitueerd werden.

Vlak voor de kust werd het helder, ik heb geen rubberbootjes gezien, maar het zou zomaar gekund hebben. Dan komt het nieuws ineens een stukje dichterbij.

Een bagage karretje heeft net een koffer eraf laten vallen, ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat het door iemand opgeraapt wordt. Alles moet eromheen. En daar komt al een karretje, heel efficient hoor. Ik ga nu eens kijken of hier ook internet is dan ga ik even op stepbridge,  mijn nieuwste hobby.

11 februari: Omdat ik 's ochtends om 5 uur in Delhi kwam had ik nu de hele taxirit kunnen zien  in daglicht, maar ik heb geslapen, en redelijk diep ook.  In Haridwar (een 20 km van Rishikesh vandaan) staat een enorm beeld van Shiva. Deze hele regio staat in het teken van Shiva, hij is hier de belangrijkste god. Er is ook een sterke connectie tussen Shiva en Ganges rivier. Zij is eigenlijk een godin, zij is de Melkweg, die hier op aarde gekomen is. Shiva heeft haar daarbij geholpen door haar op zijn hoofd te laten landen.

En dan is alles weer precies hetzelfde als vorig jaar,  maar ik merk dat ik er nog niet helemaal ben, het lukte me gisteren niet om bij de satsang op de grond te blijven zitten, moest halverwege op een stoel gaan zitten, en vanmorgen had ik best wat pijn in mijn rug, en ben ik maar gelijk op een stoel gaan zitten. Vorig jaar kon ik gelijk van alles doen, nu moet ik echt even rustig aan doen, het komt allemaal wel. Gelukkig ging de rugpijn al snel weer over. Ik moet wel ’s nachts als ik wakker wordt even rechtop gaan zitten, anders gaat het vast zitten, maar dat moet ik toch altijd al.

Ik heb net een curd met muesli gegeten: ik word steeds luier/gemakkelijker, ik doe niet meer apart de curd en het fruit en de cornflakes kopen, ik laat het Dianesh, de kok bij Kamal, maken. Keurig geserveerd, niets te bewaren of schoon te maken, het gemak dient de mens. Zo, nu is het weer tijd om een beetje te lopen, even naar de winkels hier, een rok met een rand van 10 cm elastiek laten maken, ik had er een paar ready made gekocht, een aantal jaar geleden, maar die gingen veel te snel kapot. En dan nog de rest van mijn eerste boodschappen, een wekker, een blok zeep voor de wasjes.

15 februari: Het is vandaag maandag, ik ben hier nog geen week, maar het lijkt alweer alsof ik nooit ergens anders ben geweest, dat blijft me verbazen, hoe Nederland hier zo naar de achtergrond glijdt. Wat wel grappig is dat ik tegenwoordig op Stepbridge zit, dat is online bridgen echte wedstrijden met andere echte mensen, en dat lukt hiervandaan ook, soms, soms komt de verbinding niet door, en dan ben ik noch in Nederland, noch hier, maar in Bridgeland.

Vanmiddag weer even een dip in Ganga genomen, en daarna met yoga meegedaan, gegeven door iemand van de sangha die hier ook in het guesthouse zit. Fijn een half uurtje stretchen, een heel aantal dingen die ik ook bij Marian doe. Nu is het 8 uur in de avond, mijn buik lekker vol van eten met fijne mensen, ik zit nu in de open deuropening van mijn kamer. Het is goed. Ik ga eens kijken of ik op Stepbridge kan komen. Ik wens jullie het allerbeste.

Brief 2, 29 februari

Donderdag ofzo, (de telling van dagen is ingewikkeld hier, maar dat is het in Nederland ook voor mij) na de satsang een uitje met Amrita en nog wat dames gemaakt naar Phool Chatti. Oude dames stijl, met een taxi die dan twee uur op ons wacht, terwijl je het zelf ook in een wandeling van nog geen uur kan doen. Mijn stijl dus.

Deze rotswand kan ik me nog goed herinneren van de eerste keer naar India, in 2002 was dat. We waren toen met een groep met Bansi en Yashodhara, en gingen voor een week naar de ashram hier. Hierlangs stroomt een klein riviertje de Ganga in, en het water is wat warmer dan van de Ganges zelf. Ze zeggen dat deze rivier uit China komt. Ganga zelf komt uit Tibet, maar dat is tegenwoordig ook China.

Het strand vlak bij Phool Chatti was nu alleen keienstrand, dus liepen we een stukje verder, daar is dit jaar een heel mooi strandje.

Er liggen her en der verspreid grote rotsblokken, altijd handig om je kleren op te drogen. Deze had een heel mooie kleur, precies die van Amrita haar doek. Ik heb er ook eentje van die kleur thuisliggen, deze wollen doeken zijn er maar in een beperkt aantal kleuren. Ik neem er altijd eentje mee naar huis, er ligt nu al een hele stapel, maar met de dinsdag mantragroep worden ze vaak allemaal gebruikt. Dit jaar heb ik een knalroze met zwart gekocht….

 En dan is het alweer tijd om naar huis te gaan.

22 feb: Zaterdag weer naar Dehradun geweest naar de muziekwinkel. Ik had al veel eerder zelfs vanuit Nederland een mail naar hem gestuurd maar die kwam terug, zag ik pas hier dat ik het adres verkeerd ingetikt had, heb ik een paar dagen van tevoren gemaild en de dag van te voren gebeld, maar ze hadden geen reis tampura (ik wil er een kopen voor een vriendin). Toch maar gegaan want ik wil graag een harmonium hebben om hier te spelen. Madhu ging weer mee en die had zelf ook een missie, ze had een verloopstukje nodig om via de stroominvoer van haar tablet een USB stick te gebruiken.

En dat houdt dus in bij verschillende winkels langs, en overal een tijdje wachten, nee weer niet, maar misschien die, enz. En dan zit ik rustig achterin de taxi overal naar te kijken. Er is altijd wat te zien. Nu heb ik een hele tijd een man geobserveerd in zijn winkel, wat hij verkoopt is mij een raadsel, die wel 10 minuten bezig is, heel geconcentreerd om al zijn foto’s van heiligen en goden schoon te maken, met een doekje en een heel klein beetje water, en ze daarna weer terug te zetten op zijn altaar. Zo devoot. Iedere winkel en ieder restaurant, hotel heeft trouwens een altaar, en daar wordt 2 x per dag bij gebeden en wierook en bloemen gezet.

Een andere man zit in een soort kantoortje, je kan het op de foto niet goed zien, net rechts van de hoek, achter een heel leeg bureau, zijn krant te lezen. De hele tijd dat ik daar stond. Op de foto is ook goed de chaos van electriciteitskabels te zien, dan verbaast het je toch dat er meestal maar een of twee keer per week power cuts zijn.

Onderweg staan er standjes waar ze soms de gekste dingen verkopen, zoals deze pluchen beren. En het rare is dat je er dan ineens 3 of 4 ziet, die precies dezelfde waar verkopen.
Madhu heeft uiteindelijk een winkel gevonden waar ze er eentje zouden bestellen in Delhi, maar later hoorde ze per telefoon, dat ze ze daar ook niet hebben.

Een mooi klein harmonium uitgezocht, die ik misschien ook al weer kwijt ben, want via via vroeg iemand me er om een. En tot mijn  vreugde zag ik wel een mooie kleine tampura staan, maar, zei Mr. Singh, die is al besteld. Ik kon er wel een bestellen, een zelfde, met mooi simpel wit inlegwerk in het hout. Dom dat ik vergeten ben daar een foto van te maken. Alleen de stemknoppen vond ik niet mooi, die waren te ornamenteel en te groot, en daar was hij het eigenlijk wel mee eens, dus krijgt Wil er een met simpelere knoppen, en ik hoef er niet om, want hij wordt hier geleverd. En daar ben ik wel heel blij om, want behalve dat het duur is, is het ook een heel vermoeiende rit naar Dehradun, de stad wordt ieder jaar groter en drukker, en dus moeilijker om er doorheen te komen.

In de middag weer met Madhu naar de Tibetaanse stupa geweest. Een enorm gebouw met binnenin een oneindige hoeveelheid Boeddhas, als standbeeld en op de muren geschilderd, daar mag je helaas geen fotos nemen, binnenin de stupa. Hier een uitsnede ervan.

Dat begint echt een bedevaartsplaats voor Tibetanen in den vreemde te worden, en het is heel mooi om de mensen te zien, sommigen al helemaal verwestersd, toch met veel eerbied in de stupa lopen. Het is grappig om te zien hoe mensen er anders uit gaan zien na een aantal jaren in het westen. En het is daar zo ontzettend schoon en netjes, zo heel anders dan India, met huisjes met allemaal bloempotten, en geen viezigheid op het erf. En op het terrein overal bordjes, het zag er ook een beetje uit als op zo-een amerikaanse campus. En de apen zijn slim, die weten precies waar de mensen niet mogen komen.

Toch is het nog steeds, of misschien weer, een levend Tibetaans heiligdom, veel jonge monniken, hier kwam er net een groep uit de stupa waar ze iets gedaan hebben. En er komt ook veel geld binnen, de monniken dragen allemaal heel nieuwe habijten (heet dat zo?), en er wordt volop gebouwd.

Hier zie je de mensen die eraan werken, het is heel moeilijk om de enorme grootte van die standbeelden goed weer te geven. En de heimwee, die overal uit spreekt.

Dit was een ander deel, met een eigen ingang. Weer een enorme boeddha.

Omgeven door een hele sliert gebedsmolens, en we hebben ze allemaal laten draaien.
Met prachtig bijgehouden borders.

We hebben daar lekker gegeten, onder andere momos, dat zijn gefrituurde koekjes van rijstemeel met groentevulling. Tenminste, het hoort rijstemeel te zijn. En dan vraag ik dus van wat zit er in dat meel? Yes flour, what flour, strictly vegetarian, there are vegetables inside, enzovoort. Toch maar gedacht van het moet dan maar glutenvrij zijn, maar de volgende dag toch wel een ongemakkelijk gevoel in de buik, gelukkig niet erg. Mooi uitje. En de volgende dag, zondag, heb ik heerlijk met Madhu muziek gemaakt.

Zondagavond na zonsondergang Ganesha puja gedaan, en dan loop ik terug naar Adhikari met een pujatray met een witte doek eroverheen (ik had van haar geleend), zie ik allemaal mensen, toeristen naar me kijken, en een beetje eerbiedige gebaren maken, en dan realiseer ik me dat wij net zo goed als de Indiërs deel van de show van Rishikesh zijn, om vervolgens aan Indiërs uit te leggen dat de ATM (sorry flappentap) niet werkt, en waar de dichtstbijzijnde zijn.

Ik heb al een tijdje last van oorpijn, dus loop ik de hele tijd met een hoofdband om, en ben ik niet meer gaan dippen in de Ganges, maar vanmiddag ben ik toch maar gegaan, het is zo fijn, ik heb alleen wel mijn hoofd boven water gehouden. Toen ik er naar toe liep lagen er twee honden heerlijk te slapen op een plat stukje, een meter of 5 boven het water. Eentje lag heel dicht bij de rand. Iemand die daar ook zat zei later dat die hond zich half slapend nog ging uitrekken, en de hond viel zomaar van de rand af, op het volgende terrasje, en verder en verder, hij kon zich nergens vastpakken, ik zag hem steeds verder vallen, helemaal het water in. Hij begint te zwemmen en komt zonder problemen het water uit, op de trappen zaten een aantal Indische vrouwen, die schrokken kennelijk nog harder dan de hond, en ze joegen hem weg, de verkeerde kant uit. Is ie 5 minuten blijven wachten, tot de dames weg waren, toen durfde hij weer terug te rennen naar zijn maatje. Een volgende dag ben ik weer gegaan met een fototoestel, de hond viel dus van nog hoger dan de foto bam bam bam het water in.

Je kan hier heel prettig en rustig zitten, ik kwam Pio daar tegen, en die was zo vriendelijk om aan te bieden een foto van mij te maken, met mijn toestel. Hij draagt een heel mooie armband van macrame, en ik kijk altijd uit naar mooie designs, om na te maken met mijn kralen, en daar maak ik foto’s van, de beste manier om het te bewaren.

Het is een heel klein, heel intiem ghat (zo heten de trappen die de rivier inlopen), waar je heel prettig kan zitten of een dip nemen, het is ook heel fijn dat je er direct vanuit ons guesthouse kunt komen, je hoeft dus niet of in druipende kleren de straat over, of op een ingewikkelde manier decent droge kleren aantrekken.

Mijn verkoudheid met oorpijn gaat maar niet over, of het was een beetje over maar nu weer in alle hevigheid terug. Tijdens het zingen bij satsang zit ik dan met in mijn mond een stukje heemst, wat ik altijd gebruik tegen de kriebelhoest, en ook nog een hoestpastille van Premo te proberen de hoest te onderdrukken, want als hij echt komt dan is dat zo heftig dat ik ervan moet kokhalzen. Tot nu toe is het me nog gelukt om het tegen te houden. Mijn neus loopt en er is een lichte hoofdpijn weer aan het terugkomen. Maar bij mij valt het allemaal nog wel mee, er zijn mensen die echt ziek zijn, of geweest zijn, en ik blijf toch nog al mijn dingetjes doen, maar ik ben nog niet naar Rishikesh geweest dit jaar, daar heb ik nog geen energie voor.

De brug (jhula is brug, en Laxman is het kleine broertje van Ram, het dorp dichter bij Rishikesh heeft een grotere brug en dat heet Ram Jhula) is helemaal geverfd, oranje, wit en groen, de kleuren van de Indiase vlag, en om het helemaal mooi te maken hebben ze er ook nog feestverlichting op gezet. Vanaf Kamal Guesthouse kan je er ook zeer van genieten, maar waarschijnlijk, gelukkig, zal het allemaal over een paar weken wel weer kapot zijn.

Vrijdag op satsang kwam er iemand naar me toe, of ik ook les gaf, welja dat doe ik wel, dus vandaag , zondag, kwam ze een les nemen. Dat is toch altijd heel speciaal, een eerste les van iemand, en dat ze dan aan het eind zelf een mantra kunnen spelen en zingen.

En nu speciaal voor degene die geinteresseerd is om hem te kopen, nog een close up, want met dit tablet kan ik nog niet een foto invoegen in een email. Ik weet nog net hoe ze in de dropbox te krijgen, en dan gaat Cees, mijn man, thuis in Nederland dit geheel online zetten, met de foto's uit de dropbox erbij.

Ik wens jullie allemaal een heel mooi voorjaar, en als toetje nog een zonsondergang in de tuin van ShantiMayi, waar ik weer iedere dag zit.

Brief 3, 17 maart

2 maart: Ik had maandag echt een heel slechte dag, ik was heel moe, en snotteren en niesen en hoesten, heel voorzichtig, en koorts, een hartslag van 100, dat ik echt dacht dat als dit door zou gaan ik terug naar huis zou willen. Ik ben wel naar satsang gegaan, maar ik heb helemaal achteraan gezeten met een doek voor mijn mond en neus, om anderen niet te besmetten, en ik ben voor het zingen weggegaan. Vanmorgen voel ik me weer wat beter, hartslag ook weer beter, iets boven 60, maar het zou ook iets van om de dag koorts kunnen zijn, iemand anders had het daar ook al over. Het is nu kwart voor 10, heb net een heel vies drankje op dat Adhikari me gegeven heeft tegen het hoesten, je koopt het als een dikke pasta, en moet het oplossen in water. CHITRAK HARITAKI heet het.

Ik zit dan zo op mijn bed met thee en vies drankje, en zoveel mogelijk de dingen color coordinated, dezelfde kleur oranje als in de camper. Alleen de kleur blauw komt er vaak bij, daar is niet veel aan te doen, je kan de fabrikant van oplosmelk niet vragen om zijn verpakking te veranderen bijvoorbeeld.

Veel gaat ook over acceptatie, tot maandag was het een verkoudheidje, dat snel over zou gaan, en maandag accepteerde ik dat ik echt ziek was, in het dagelijkse leven komt de delivery vaak niet zo snel, en nu woensdag ben ik nog wel steeds snotterig, maar ik ben over het ergste heen, gelukkig. Ik stond echt al op het punt om Cees te vragen naar ticketwijziging en zo.

Vandaag vrijdag, eind van de week, het weekend begint. Op zaterdag en zondag is er geen satsang, en hier heb ik veel meer dan thuis het onderscheid door de week en weekend. Met dat verschil (?) dat het fijn is als het weer maandag is. Gisteren en vandaag weer harmonium gespeeld op satsang, Shiva, Shiva en Shiva, maandag is het Shivaratri, en dan gaan we weer 3 uur muziek maken in de tempel.
Tijdens een chant stopte ShantiMayi het zingen, het was weer te square, teveel als een mars, niet vloeiend genoeg. Zij ging samen met Premo opnieuw beginnen. Begint ze op een andere toonhoogte, Premo geeft haar capo een zwiep, en speelt mee. Ik denk capo eentje verder, een noot omlaag tada, en dat klonk niet, o, nee een capo is een halve noot, nope nog steeds niet, o, nee, capo naar beneden is een halve noot omhoog, toen had ik al een grote puinhoop gemaakt van mijn papier, we speelden al iets anders dan ik origineel had, netjes uitgeprint en op de site. Kom ik ongeveer aan het eind erachter dat we nu op de toonhoogte zongen die ik origineel al helemaal keurig uitgeschreven had.

Zonsondergang in de tuin van ShantiMayi, lekker gezeten met mijn kralen, er was een groepje bezig het labyrinth weer te maken, 2 mannen waren bezig iets uit steen te houwen, en er was nog een groepje ergens mee bezig, ik vind dat heel leuk, al die activiteiten, af en toe een klein babbeltje, maar verder heel rustig, en gewoon lekker allemaal samen met je eigen ding bezig.
Iemand heeft een foto van me gemaakt, eens kijken of ik die van Facebook hierheen weet te krijgen.

Ik had van Adhikari een weefraam en kralen gekregen, en ik heb wat er nog opstond nu af, tenminste, ik moet alle draden nog afhechten en en het sluitwerk nog maken, en nog verstevigen. Maar ik ben vandaag met iets nieuws begonnen. Gelukkig maar dat ik kralen gekregen heb, want ik heb nog niet de moed opgebracht om naar Rishikesh te gaan om nieuwe kralen te kopen.

Er was een zakje met kralen van verschillende kleuren, wat ik van Adhikari kreeg, ik had aan Dianesh (de kok) om een bordje gevraagd, en nu pak ik daar steeds de rode, oranje en gele kralen uit. En langzamerhand begint het bordje er steeds anders uit te zien.

Misschien ga ik volgende week naar Rishikesh. Want de verkoudheid is nog steeds niet echt over, er komt nog veel snot, en ik heb nog snel kriebel in de keel, maar dat kan ook aan iets anders liggen, de afgelopen dagen hebben we steeds de zon niet zien ondergaan, als hij net boven de horizon is, verdwijnt hij in de nevel, en ik denk dat dat ordinaire smog is. In Delhi is dat al heel normaal, de smog, en nu komt ie ook hier, als de wind uit het zuiden komt, en ik denk dat dat ook veel irritatie aan de luchtwegen veroorzaakt, maar zeker weten kun je dat niet.

Ondertussen is het zaterdagochtend, heerlijk geslapen, alleen word ik  nu iedere morgen wakker met een bezweet t-shirt, zo rond de hals, zullen nu eindelijk mijn hot flushes beginnen? Ik dacht al dat ik daar helemaal geen last van zou hebben. Maar alles doet raar in India, vorig jaar had ik hier zelfs nog een beetje menstruatiebloed, hoewel ik daar toen al een paar jaar mee gestopt was. Maar ik doe gewoon een schoon shirt aan, en ga thee zetten, een wasje in de week zetten en lekker op bed zitten, beetje puzzelen, facebook kijken, en als de mood komt wat schrijven in de blog. Een heerlijk rustig weekend, niets gepland behalve zingen met Madhu zondagmiddag. Ik heb trouwens na haar tweede les niets meer gehoord van mijn studente, dat gebeurt wel vaak hier: mensen raken helemaal in de ban van iets, en dan ineens weer van iets anders. Ik vind het best.

Maandagmiddag gespeeld bij Shivratri, hier een foto van de tempel de avond ervoor, helemaal in de bling bling. Heel fijn harmonium, wat ik gekocht heb, neemt heel gemakkelijk mee. Zoals gebruikelijk was de electriciteit weer een puinhoop, iedere keer viel die uit, heel lastig zingen voor Premo, want als de elektriciteit uit is en je even niet oplet, is die ineens weer aan, en klink je veel te hard.

Woensdagavond voor de tweede keer bhajans chanting gehad, een fijn groepje, Sahara was er niet, dus geen drum, en we hebben dus heel stille chants gezongen, meer naar binnen, en dat was goed na de uitbarsting van energie bij Shivaratri.

Ik zou Ellen geen cadeautje geven op haar verjaardag, ze krijgt al genoeg cadeautjes van mij, maar toen ik haar zag in haar jurk van groen en blauw, moest ik haar wel de armband van Adhikari geven, dat paste zo precies met de kleuren.

Ik  zat op een andere keer met de eigenaar hier te praten, terwijl ik met mijn weefraam bezig was. En hij vroeg voor hoeveel ik die armbanden nou verkocht. En toen zei ik dat als ik ze zou willen verkopen ze veel te duur zouden worden als ik een enigszins interessant uurloon in rekening zou brengen, je bent, zelfs met weefraam, zo 6 uur bezig met een armband. De belangrijkste reden voor mij is echter dat als ik ze zou verkopen, dan zou het kralen rijgen werk worden, en daar vind ik het veel te leuk voor. Aan de andere kant, ik verkoop mijn plantjes en mijn jams thuis wel, en dat zie ik ook nog steeds niet als werk. En hetgene wat ik wel echt als mijn werk zie, het maken van de website, daar krijg ik helemaal geen geld voor. Gevoel en realiteit zitten dus duidelijk nog niet op hetzelfde spoor, maar daar heb ik gelukkig geen last van, ik ben wel benieuwd hoe een en ander zich gaat ontwikkelen.

Stian heeft het labyrinth ook weer opgestart, veel werk, maar er zijn altijd genoeg mensen om te helpen. De eerste keer heb ik Noord gezeten, er zitten altijd 4 mensen in de windrichtingen, een uurtje, en daarna iemand anders. Er is een bhajan, die wordt gedraaid door een winkel aan de overkant, en daar horen we zelfs hier op het terras heel vaak flarden van. Ik heb de CD gekocht, en toen ik thuis kwam realiseerde me dat ik dit het vorige jaar ook al gedaan had. De volgende dag weer teruggegaan, en de CD ingeruild voor een andere. Ik hoor nu hier op mijn bed zittend, de bhajan nog steeds NAMASTUTE NAMO, ik groet en buig voor. In ieder geval, bij het labyrinth wordt altijd muziek gedraaid, en dit jaar zat dit lied er ook bij, en heb ik hem eindelijk helemaal en hardop kunnen horen, een prachtig lied waarin de godin in allerlei gedaanten vereerd wordt. En die CD heeft dus al een heel jaar op de stapel gelegen, zonder hem ooit op te zetten.

Ik heb nog meer te vertellen, loop nu ongeveer een week achter met vertellen, mijn verkoudheid is nu vrijwel over, en ik heb weer wat meer energie terug, maar deze blog is al lang genoeg, dus ik ga aan Cees vragen hem op de site te zetten. Binnenkort weer meer, en geniet ondertussen van de lente in Nederland. Hier nog een zonsondergang.

Brief 4, 31 maart

Nog iets meer dan 2 weken te zijn hier, in mijn ervaring van voorgaande jaren gaat het dan ineens heel snel. We zullen het merken. Als je de voorgaande blogs gelezen hebt, heb je gezien dat ik heel weinig over de satsangs zelf schrijf, terwijl dat toch echt de kern van mijn verblijf is hier. Dat komt omdat het heel moeilijk is om ShantiMayi goed te citeren, haar woorden zijn bijna niet te reproduceren, en mensen die het doen, bijvoorbeeld als ze een vraag beginnen met: gisteren in satsang zei u dit of dat, dan is het heel vaak dat ze door net een woordje te veranderen, per ongeluk, dat de hele boodschap heel anders wordt. Daarom ben ik daar heel voorzichtig in. De boodschap is dat alles, iedereen, het hele universum verlicht is, totaal is, compleet is. Niets staat apart, kan apart staan. Wij, volwassen mensen zijn vaak zo verstikt in gedachten en emoties die voortkomen uit de gedachten, dat we dat helemaal niet zien. Mensen beschrijven wel dat ze in een crisissituatie, als het op leven of dood aankomt, ineens daaruit zijn, en ZIEN. (Nu is dit mijn boodschap geworden, dit is de manier waarop ik dit vertel.) Wat wij in het dagelijkse leven kunnen doen, steeds maar weer, is zoveel mogelijk als van een afstandje naar die gedachten te kijken, als wolken die in de lucht langs komen drijven, zonder te hechten aan een bepaalde gedachte, of een andere gedachte proberen te negeren, want dan komt ie geheid terug, nog sterker dan de eerste keer.

Zo, 10 voor 9, de maandagmorgen begint, Arjuna is weer weg, dus ik speel nu 5 dagen in de week, het is tijd om op te staan.

Eerst maar even over koeienfair. Onze sangha bekostigt de koeienstal in de ashram, ze hebben daar een 20-tal koeien die daar goed verzorgd worden, en waarvan de melk gebruikt wordt voor eten en drinken, de chai die iedere middag gemaakt wordt om 1/2 5 en die ik altijd neem en opdrink in ShantiMayis tuin. Een klein deel van de mest wordt gedroogd en gebruikt voor vuurceremonies. Behalve regelmatige bijdragen wordt er ook af en toe iets georganiseerd om geld te verzamelen. Nu was er een verkoop van kunst van ShantiMayi en anderen, omlijst met optredens.

Ik heb het verhaal verteld van hoe ik een Tara dacht te kopen en een Lakshmi chant gezongen, Lakshmi is de godin van overvloed. Ik heb een heel mooi getekend labyrinth gekocht, en een tekening van ShantiMayi.

Dat laatste ging op een heel leuke manier, ze had 11 tekeningen en foto's voor de verkoop. Voor iedere tekening was een papier, waarop we onze biedingen konden schrijven. Er was een sluitingstijd en het laatste en dus ook hoogste bod had gewonnen.

Vandaag is het Holi. Het is het feest van vergeven. Gisteravond was er een bonfire op het plein,  daar ben ik niet heen geweest, alleen maar jonge Indiase mannen en toeristen, de frenzy van carnaval hangt daar. Vanmorgen was er om 10 uur puja in de mandir, en daarna hetgeen waar Holi zo bekend om is: het elkaar besmeren met verfpoeder. Ik ben naar de mandir geweest, maar ik voelde me er niet thuis, de pandits die de puja uitvoeren, in het publiek een paar mensen van de ashram, en verder allemaal Prem Baba mensen, met daartussen een handvol mensen van onze eigen sangha. Maar ShantiMayi komt zelf ook niet naar de puja's. Na de puja naar buiten gelopen waar Holi gevierd wordt, met een paar mensen gepraat, maar ik kon me er niet in vinden, in het feest, dus ben ik rustig terug naar huis gelopen, dwars door alle  verfgooiende mensen heen, maar ik had zo een sterk schild van niet storen opgezet dat niemand me met verf heeft durven benaderen. Dat was op zich wel grappig. En omdat ik me zelf zo sterk er buiten gezet heb voelde ik me vervolgens buitengesloten. En dit geheel is heel vermoeiend, dus heb ik maar een middagslaapje gedaan, een beetje gelezen, en ik kan geeneens internetbridgen omdat de verbinding weggevallen is.
Vroeger zou ik van zo een stemming helemaal in de war raken, nu zie ik hoe ik het zelf doe, en kan ik er vrede mee hebben, het gaat vanzelf over. En dan zie ik mensen, die gaan er helemaal voor, de opwinding, de trommels, alle mensen, dan worden ze helemaal blij, Ellen is er zo-een, echte carnavalvierders. Ik heb daar wel bewondering voor.

De laatste jaren komen er steeds vaker andere apen Laxman Jhula in. Ze zijn grijs met zwart, en groter dan de gebruikelijke apen. Ze worden hier Langoerapen genoemd. Eerst zag je ze alleen op de weg richting Phool Chatti en de waterval, toen af en toe bij de brug, en nu ook (aan de andere kant van de Ganges, maar ik zie ze nooit de brug oversteken) bij de ashram. Ze hebben een veel vriendelijker, minder agressieve uitstraling, er zit er ook wel eens een bij Ishan op de trap bij het restaurant. Een ober komt dan met een bord eten naar boven, hij schudt zijn hoofd van nee tegen de aap, en kan er rustig langs lopen. Later komt de ober dan met een stuk brood, wat hij de aap rustig in zijn handen geeft.
Maar als er dan een stel bij de Durga tempel in de ashram zit, en een oude vrouw wil de tempel in, dan komt ze met een stok, wegwezen jullie. Oude vrouwen hier houden niet van apen en honden.

Ik ben ondertussen twee keer in Rishikesh geweest, een keer samen met Ellen, ik heb 3 punjabis uitgezocht. Dat zijn pakken van een broek, tuniek en sjaal, hier heten ze punjabis, omdat de mensen uit Punjabi ze hier geintroduceerd hebben, ik ken ze al langer, van toen ik in 1993 op missie van de Wereldbank was naar Pakistan. Daar heet het sjawal kamize (van het franse sjaal en broek). Ik heb er toen een paar gekocht om in de dorpen aan te hebben, praktisch en zeer geaccepteerd door de bevolking. Ik heb toendestijds nooit gedacht dat ik ze ook in het gewone leven zou willen/durven dragen. Nu koop ik er ieder jaar een paar hier, en draag ze regelmatig thuis in Nederland. Adhikari wilde dat ik met haar meeging om er eentje uit te zoeken als gift voor een vriendin, maar ze is zo lang verkouden en ziekig geweest, dat het er maar niet van kwam. Toen heb ik er drie gekocht, allemaal een beetje andere stijl, en toen ze klaar waren (je koopt ze namelijk halfafgemaakt, en dan word je de maat genomen, en de kleermaker maakt ze op maat, de vriendin heeft ongeveer hetzelfde postuur) heb ik een modeshow gehouden voor Adhikari en heeft ze er een uitgekozen voor haar vriendin.
Maar goed, de eerste keer met Ellen, hebben we allebei een kund gekocht, een bak voor het vuur van de vuurceremonie, van een wat grotere maat dan ik al heb, dan is het iets gemakkelijker om een vuur te maken en het aan te houden, hoewel het gepruts in een kleintje ook zijn charmes heeft.

En natuurlijk kralen. Maar het lijkt wel alsof ze bij de winkel waar ik altijd kom hun voorraad niet vernieuwen, ik zag dit jaar geen nieuwe kralenkleuren, en alleen de saaie kleuren zijn over. Daarom ben ik de tweede keer dat ik in Rishikesh wat rond gaan vragen, een winkel zou kralen hebben, maar daar hadden ze alleen maar knopen, heel veel, nee in Laxman Jhula hebben ze kralen. Dus ben ik nu gaan vragen bij een winkel hier in de straat waar kettingen verkocht worden, hij zegt dat hij een vriend heeft in Rishikesh, die kralen verkoopt, hij zal wat samples meenemen een volgende keer. Wordt vervolgd. Later toegevoegd, nee de vriend verkoopt belletjes, ik geef het verder op voor dit jaar.

Op een middag weer bij Radhika op bezoek geweest, samen met Ellen. Hij is de pandit die hier in de ashram de gebeden en pujas doet als ik in Nederland een murti in de tuin inzegen. We hebben nu afspraken gemaakt voor de Sarasvati die ik al twee of 3 jaar geleden gekocht heb, de inzegening gaat dit najaar gebeuren, tijdens Navratri. We hebben deze winter de klus geklaard van het omhakken van een oude kronkelwilg, dat was het grootste werk, nu nog twee fruitboompjes planten, en een afdak maken. Sarasvati is de godin van wijsheid, en muziek.

Het is nu vrijdagmiddag, vanochtend satsang gehad. Surush heeft gitaar gespeeld, en voor de laatste chant vraag ik ShantiMayi deze, nee, deze, nee, nee, en dan kom ik met Hare Ram, Ram Ram Ram etc. die zowel Premo eerder en ook Surush nu niet wilden spelen, en die wordt het, en bij het spelen dan kwam ik in zoeen sfeer dat het helemaal vanzelf gaat, dat moet je hebben. Hier een foto van het beeldje van Sarasvati wat we altijd voor ons neer zetten voordat we gaan spelen.

Ik heb een nieuwe taak, het verbranden van het afvalpapier uit ShantiMayi huis. Toen ik het uitstortte vond ik een briefje van 500 roepies, ongeveer een 10tje. Dat gaan brengen in het huis, kon ik bij ShantiMayi komen, hoe kom jij nou weer aan deze taak, zeg ik dat niemand anders zijn hand opstak, en het moet toch gedaan worden. En heeft ze me bedankt voor de chant.

Daarna teruggelopen naar huis, onderweg bij een schoenmaker die met zijn spullen op een tafel bij de brug zit mijn sandaal laten repareren, en voor het eerst een ijsje bij een stalletje gegeten. Dat heb ik hier nog niet gedaan, omdat iedereen altijd zegt dat dat gevaarlijk is, maar het is gewoon verpakt ijs, hetzelfde als wat je in Nederland kan kopen. 20 roepies, en het smaakte lekker, en toen het op was, was hij klaar met mijn sandaal, voor 60 roepies. Daarna mijn fruit curd met muesli op het terras bij Kamal, toen ging ik dippen in Ganga, loop ik ernaar toe, zat er langs het pad een man te mediteren, zo echt zo duidelijk, IK MEDITEER, met een heel klein zwembroekje aan, zijn kleren lagen achter hem, zodanig dat ik er niet langs kon zonder op zijn kleren te stappen. Hij had ook een zonnebril op en hij zat heel slecht, met een kromme rug. Het was enigszins hilarisch. Zeg ik excuse me, could I pass, komt er een vrouw aangerend die iets verder weg zat, keurig gekleed, en zij raapte zijn kleren op. Ga ik daar een beetje grapjes over maken tegen een paar andere vrouwen die daar ook zaten, kom ik in in een heel gesprek over mantras en harmoniums met haar, ze had me herkend van spelen op satsang. Leuk.

Daarna even een klein dutje, nu wat schrijven, en over een klein uurtje alweer naar ShantiMayi tuin, dan neem ik een kopje ashram thee met heel veel melk en heel veel suiker, alles al erin, dat staat dan in een hele grote ketel bij de keuken. En dan ga ik lekker daarmee in de tuin zitten. Tegenwoordig eerst een tijdje in de schaduw, want het begint al aardig warm te worden. Prachtige dag.

Zaterdag een vrije dag. Eerst een wasje in de week gezet en thee gezet. Dan weer lekker in bed zitten, fotos uitgezocht voor dit blog. Dan in het guesthouse hier ontbijten, een omelet met mijn eigen glutenvrije brood, en ik neem er dan een kopje bouillon bij, van een meegenomen blokje, want om alleen voor soep de brug over te steken naar Ishan vind ik niet nodig. De witte was in de emmer eruit, even op de grond neerleggen, en een aantal donkere dingen in het sop, voor een tijdje, en daarna alles uitspoelen. Dit is de laatste keer dat ik alles wat vuil is was, van nu af aan was ik alleen maar de dingen die ik hier nog wil dragen, en laat ik de rest vuil, terug thuis moet ik alles toch nog opnieuw wassen, want echt schoon wordt het hier niet, als het zweet eruit is, is het al mooi. Een beetje kralen rijgen op het terras: ik krijg altijd veel opmerkingen van dat ik wel erg geduldig moet zijn voor zoiets. Maar het heeft niets met geduld te maken, ik vind het leuk om te doen, ik zit heel plezierig daar, en het maakt me werkelijk niet uit of het deze week afkomt of over een maand, dus waar is het geduld? En dat is raar, als mensen een hele avond in een kroeg zitten, zeg je toch ook niet dat ze geduldig zijn? En dat kost ook een hele hoop tijd.

Dan mijn muesli fruit curd als lunch, een klein dutje en dan komt Kamala om samen te oefenen voor de muziek voor de volgende week, de laatste week van satsang. Later geschreven: Dat is dus ook weer heel anders gelopen, er is een gitarist, die regelmatige bezoeker is op satsang. Die wilde ook graag een keer spelen op satsang met zijn eigen harmoniumbegeleider. Ik zeg nou prima, neem jij maandag en dinsdag, ga ik daarna verder. Dat werd bevestigd door ShantiMayi.

Maandag had hij gespeeld, veel te ingewikkelde tekst, en het duurde allemaal veel te lang, en hij had geen contact met ShantiMayi. Er was 1 tijdje, waarin hij langer bij een simpele regel bleef, toen had hij de hele sangha aan het zingen, en dat was prachtig. En daarover prees ShantiMayi hem. Na afloop ging ik naar hem toe, maar hij leek helemaal niet te luisteren naar de kritiek, ShantiMayi had hem geprezen dus het was goed. En hij wilde de hele week blijven spelen. Ik voelde me er echt helemaal shit bij, alles door elkaar: ik had hem gevraagd, dus het is mijn verantwoordelijkheid, en ben ik nou gek, want ook andere mensen waren helemaal happy met hem, en de gedachte dat ikzelf dan niet zou kunnen spelen, hoe kom ik van hem af. Al die gedachten buitelden door elkaar heen, en bleven maar racen door mijn hoofd. En steeds maar weer ademhalen, in – pauze – uit – pauze, en observeer de gedachten. Nou had ik echt wat om op te oefenen. En het werkt. Ik heb er ook met iemand die ik vertrouw over gepraat, en die had ook dezelfde observaties. En weer racende gedachten, en weer ademen. En dan ga ik de gedachten achter de gedachten zien, die van ben ik wel goed genoeg om te spelen, en wil ik het niet te graag. En ook die gedachten observeren, en er laten zijn. Ik had besloten, gewoon bij het oorspronkelijke plan te blijven, hij de volgende dag nog, en dan klaar. De volgende dag was er een plaatsje voor mij, op de eerste rij, recht voor ShantiMayi. En toen ik daar zat realiseerde ik me dat dat was wat ik wou, spelen kan ik, maar het belangrijkste is satsang helemaal volgen. En het spelen van onze gitarist ging veel beter, hij had blijkbaar toch geluisterd, en ik heb heerlijk meegezongen. En na afloop heb ik ShantiMayi gevraagd wat ze wilde, en dat ik het liefst aan haar voeten wilde zitten. En ze zei, dat zij dat ook wilde, dat ik aan haar voeten zat. Dus ik heb hem lekker verder laten spelen, en de volgende dag bedankte ShantiMayi hem voor zijn spel, ook omdat dat Chundra de ruimte gaf om aan haar voeten te zitten. En toen kreeg ik van haar een complimentje over mijn kleren.

Woensdagavond een grote groep bij het bhajan zingen, en we hebben heerlijk gezongen samen. Op een gegeven moment ging het zo vol overgave dat ik bang was dat ze het te luid zouden vinden in de ashram, maar gelukkig kwam erniemand klagen. Dit is dan dit jaar de laatste aflevering van het muziekverhaal, en wat een geweldige lessen geeft het toch.

De laatste dagen is het echt warm, thuis na de Ganesh puja was het buiten nog steeds warmer dan op mijn kamer, geen zon zien ondergaan want het was helemaal bewolkt, het zweet gutste over mijn rug tijdens de puja. Pas om half tien koelde het buiten wat af, toen heb ik gauw mijn raam en deur opengedaan, de fan even aangezet en zo mijn kamer weer wat koeler gemaakt, maar ik slaap niet met de fan aan, dat is niet goed voor mijn oren. Nu ik dit schrijf is het half zes in de ochtend, tijdens mijn nachtelijk uurtje wakker zijn. Aan de overkant zijn ze al aan het chanten, heel mooi, ik kan het net horen, en ik realiseer me dat ik dit heel vaak gehoord heb, want ze doen elke dag hetzelfde op dezelfde tijd.

We zijn ook weer een keer wezen eten in het Beatles Cafe, de Beatles schijnen hier echt een keer geweest te zijn, toen ze in een ashram hier vlakbij verbleven. En je hebt hier geweldige zonsondergangen, zie hieronder.

Dit was de laatste blog voor dit jaar, ik hoop dat jullie van het lezen net zo veel genoten hebben als ik van het schrijven.