Rishikesh 2018
(klik op een foto en je krijgt hem in het groot te zien, en in oranje verwijzingen naar de site)

6 februari

Lieve mensen,
Morgen ga ik weer vertrekken naar India, waar ik weer 7 weken in Rishikesh zal zijn. Ik zal hier zo iedere paar weken weer over schrijven op dit blog. Dus hou hem in de gaten. Hier eerst nog maar een foto van de zonsondergang zoals ik hem een paar weken geleden uit mijn eigen raam hier in Nisse zag. Zorg goed voor jezelf, en neem de tijd om te genieten van de mooie dingen om je heen en in je.
Tot schrijfs, Chundra

18 februari

Het is dinsdag, en ik zit nu op het terras bij Kamal, mijn guesthouse. Ik kom net van ShantiMayi tuin vandaan, het ondergaan van de zon gezien en nu is de lucht nog op diverse plekken rozerood, maar dat verdwijnt veel sneller dan in Nederland. Dat heeft ermee te maken dat de zon hier in een veel verticalere baan ondergaat, en dus in eenzelfde hoeveelheid tijd veel verder onder de horizon verdwijnt dan in Nederland. De kok heeft het menu aanzienlijk uitgebreid hier, ik heb nu gemengde groenten met paneer besteld, en dat maakt hij heel lekker klaar, mooi kruidig. Paneer is een soort heel jonge kaas, gemaakt van melk die je eerst laat schiften met wat zuurs. In de tempel vlakbij zijn ze met de zonsondergang ceremonie bezig, natuurlijk zwaar versterkt. Gelukkig doen ze het aan de overkant nog niet, want eentje is fijn te horen, maar twee tegen elkaar in niet echt.

Toen ik afgelopen woensdag, nog geen week geleden, ging inchecken, Brussel, Abu Dhabi, Delhi, was de vlucht overboekt. Dus ze vroegen me of ik eventueel via Athene wilde vliegen, een kwartier eerder in Delhi, en 300 euro toe voor het ongemak. En dat op een vlucht die heen en retour nog geen 600 euro gekost had. Dus ik heb een anderhalf uur daar bij de incheckbalie gewacht, om dan te horen dat het toch niet nodig was, er waren genoeg mensen niet op komen dagen. En ik was eigenlijk nauwelijks teleurgesteld. Zo vluchtig is geld. Nu had ik dus de lange vlucht eerst, een stoel aan het raam natuurlijk, iets te dicht bij de vleugel, maar het was de laatste raamstoel beschikbaar, terwijl ik vrijwel precies 48 uur voor vertrek ingecheckt heb. Er was veel bewolking, alleen de bergen waren vaak zichtbaar. En de zonsondergang was prachtig, mooie kleuren over wel een kwart van de hemel, maar vrijwel overal om me heen hadden de mensen hun raampjes dicht, wel dat zie je overal.

Verder snel gereisd, 20 over 3 in de nacht landde het vliegtuig, een uur later zat ik in de taxi en om half 10 zat ik aan mijn ontbijt in Ishan. Ik had nu nog naar satsang kunnen gaan als het er geweest was, maar ShantiMayi was ziek, er was nog geen satsang geweest. Kamer was klaar en goed, ik heb even geslapen, in de middag wat uitgepakt en ik ben in ShantiMayis tuin gaan zitten voor de zonsondergang.

Kleine veranderingen, de bank in de tuin staat er niet meer, dus ik moet me elders een plaatsje vinden, er zijn veel apen maar ze zijn wel rustig, niet zo agressief.

Op mijn kamer is nu een eigen boiler geinstalleerd, met een nieuwe douche. Ik heb nu heel snel heet water, maar dat duurt maar 2 minuten, dan is de boiler alweer leeg. En de douchekop is precies boven de mengkraan neergezet, mengkraan steekt 10 cm uit, waterdruk is gering, dus ik moet mijzelf tussen en boven de kraan wringen om water op mijn lijf te krijgen. Dus ik ben na een paar keer proberen toch maar weer terug naar de emmer en de beker.

Minder fijn is het volgende, ik heb eigenlijk al sinds november last gehad van de spier van mijn linkerduim. Het is erin gekomen toen ik met zo een tweehandige kniptang de kiwistruik aan het bijknippen was, toen schoot er een pijn in. En die is eigenlijk nog niet weg, de fysiotherapeut is er mee bezig geweest, ik heb er kynesiotape op, de truc daarvan is dat die tape mijn duim een beetje van de hand wegtrekt en dichter bij de palm dan de rug van de hand. Op die manier wordt de duimspier steeds in een ontspannen stand gehouden. En krijg ik ook steeds een reminder om me koest te houden. Maar zodra ik het even vergeet en er teveel mee doe, komt de pijn weer terug. Kralen rijgen, harmonium spelen, was ophangen, etc.. zit dus ruimschoots in de range van teveel. Op sommige tijden kreeg ik al teveel pijn van mezelf afdrogen, en mijn haar in een knot werken. Dan moest Cees dat doen, zo een knot vergt toch blijkbaar wat handigheid, dus dat was steeds lachen. Dat soort dingen kan ik nu gelukkig weer doen, maar het lijkt erop dat met het doen van de onvermijdelijke dingen het wel op is. Dus ik heb nu mijn vuile was maar naar de wasserij gebracht hier. De tape heb ik nu hier niet meer om, ik wil toch te vaak mijn handen goed wassen hier en dan zit de tape in de weg. Ik houd nu bewust mijn duim tegen mijn gebogen wijsvinger aan, dat is ongeveer het goede standje.

Dat standje is een bepaalde mudra, ik ga uitzoeken welke het is. Ik zit nu ook zo te typen, kan ik van de linkerhand de wijsvinger ook niet gebruiken, maar ik tik eigenlijk sowieso maar met een vinger per hand, is het nu dus de middelvinger, gaat ook goed. En ik leer ook om dingen vast te houden met mij vingers, zonder de duim te gebruiken. Ik moet maar denken dat ik misschien ook teveel steeds met mijn handen bezig was, nu moet ik gewoon gaan zitten zonder gelijk te gaan handwerken.

Verder zakt alles rustig aan in fijne patronen, we kunnen hier op het terras steeds meer lekkere dingen eten zoals gemengde groenten met paneer, en ik blijf dus vaak lekker hier eten, relaxed, altijd aanspraak. We hebben een paar fijne satsangs gehad, vol ook. ik ben weer ingeroosterd om de Gayatri te leiden, en de Ganesha puja te doen, en ik ben wat nieuws begonnen: we leren de GURU GITA reciteren, een tekst waar je wel drie kwartier over doet, in Sanskrit. Iedere middag om 4 uur doen we dat, daarna gelijk door naar de tuin.

21 februari

De mudra die ik uit mezelf deed is de jnana mudra, en het is een van de bekendste. Mijn buurvrouw hier gaf me een boek met deze mudra op de titelpagina. Dus ik weet het nu allemaal. De duim staat voor het kosmische/goddelijke bewustzijn en de wijsvinger voor het individuele/menselijke bewustzijn. Dus de aanraking van duim en wijsvinger staat voor (het verlangen naar) de eenheid van de twee. Mijn duim is nog pijnlijk, ik moet er nog steeds heel voorzichtig mee zijn.

Zondag 18 februari hebben we een uitje gemaakt naar de waterval, 5 dames, en niemand van de anderen was nog ooit bij de waterval geweest, dus ik was zo een beetje gids.

En dan zie je mij van achteren, en omdat het pad er ieder jaar net weer anders uitziet moest ik af en toe een stukje lopen, van nee dit is hem toch niet. Verse olifantenpoep op het pad, waarschijnlijk die ochtend was daar nog een olifant geweest, ik vraag me toch wel eens af wat ik zou doen als ik ineens tegenover eentje zou staan.

En dan weer de waterval, voorzichtig benaderen, en weer onder die harde straal, ik had er de volgende dag een beetje gebutste schouders van.

Niemand anders durfde er helemaal onder, maar als je het rustig aanpakt is het goed te doen. Het was nog een beetje koud, weinig zon bij de waterval dus hebben we op de terugweg bij het stroompje gepicknickt.

Op een dag kijk je naar een boom, of naar een auto, of een weggewaaide plastic zak, en dan realiseer je je dat alles is zoals het is, en dat je daar helemaal niets aan kan veranderen, en dat dat ok is. En dat kan gepaard gaan met een totale verwezenheid, met lichtflitsen en galmende stemmen, of met een stille glimlach en een schouderophalen. En sommige mensen hebben daar 30 jaar aan de voeten van een guru zitten voor nodig, en anderen hebben dat besef al van kinds af aan. En soms realiseer je je dat je dit altijd al geweten hebt, maar dat je het in de loop van je leven gewoon een beetje vergeten bent.

En des te meer poeha en toeters en bellen er aan gegeven wordt door degenen die zeggen het bereikt te hebben, des te moeilijker het te bereiken lijkt. Terwijl iedereen dit weten in zichzelf heeft, altijd al gehad hebt. Een guru is er om je eraan te herinneren, om te spiegelen aan je eigen innerlijke guru. Nou ja zeg je dan, dan hoef je helemaal niet ieder jaar 7 weken naar India. Klopt, maar het is wel fijn. En er is natuurlijk meer in het in de nabijheid van een guru zijn.

2 maart

Ondertussen al 3 weken hier, ieder jaar ben ik verder aan het minimaliseren. Afgelopen zondag ben ik pas voor het eerst naar Rishikesh geweest, bij Ellen achterop de brommer, ik moest echt gaan want ik had de taxi hierheen nog niet betaald. Ik heb een wollen omslagdoek gekocht, en de gebruikelijke groceries, verder niets. Ik heb genoeg kleren, dank zij de trunk, en verder niets nodig.

Nee niet waar, in het eerste weekend hier heb ik samen met Ellen een harmonium gekocht, om hier in de trunk te houden. Ik heb er nog niet op gespeeld vanwege mijn duim maar Ellen des temeer. In de ochtend Gayatri mantra, dan snel soep en brood en vaak omelet eten in het restaurant waar ik dat al vanaf het begin doe, satsang, lunch met fruitcurd op het terras hier, dan soms een Ganga dip, in ieder geval eventjes liggen, soms wat lezen of schrijven, en dan Guru Gita. Die zakt er iedere keer dieper in, in het weekend doen we het niet samen, dan reciteer ik hem alleen op mijn kamer vanaf het papier, en dat gaat best al goed. Daarna een fruit juice bij het stalletje net buiten de ashram, dat is een nieuwe gewoonte geworden, en dan in ShantiMayi’s tuin zitten.

Dan terug naar het guesthouse, en meestal ook daar eten. In de avond vroeg douchen en dan nog een uurtje, of wat langer online bridge spelen met allemaal mensen voor wie het nog middag is, die moeten dan ophouden om eten te gaan koken en zo. Het fijne van Kamal guesthouse is dat er vrijwel altijd bekenden op het terras zitten, want ik heb toch wel een beetje aanspraak nodig.

Met mijn duim gaat het heel langzaamaan wat beter, hij doet geen pijn meer in rust, maar zodra ik een foute beweging doe voel ik het. Het is een les in awareness, ik moet steeds voelen hoe ik iets kan doen, kan ik met de linkerhand mijn waterfles vasthouden, nee beter met de rechterhand vasthouden en met de linkerhand de kraan van het drinkwatervat opendraaien, die draait gelukkig niet zo zwaar open, en als ik iets niet kan gewoon aan iemand vragen, of een andere oplossing vinden. Het is verbazingwekkend hoeveel dingen die je dacht nodig te hebben eigenlijk helemaal niet zo belangrijk zijn. En als basisstand de Jnanamudra. Mijn was breng ik nu allemaal naar de laundry, alleen de spullen van mijn Ganga dip niet, maar die hang ik dan kliedernat op, zonder uit te wringen, en dat droogt ook best nog wel snel.

En dan krijg ik weer een mooi stapeltje terug van de wasserij. Ik hou weer op met schrijven, 10 uur, tijd om op te staan, en voor een ontbijt. Vandaag is het Holi, dus er is geen satsang.

augustus

Ho. Augustus?

Na de laatste brief van 2 maart ben ik ziek geworden, zware verkoudheid, griepje, in ieder geval moest ik hoesten en hoesten, en hoesten, en daar word je doodmoe van. Ik ben vrij snel naar dokter Bardwash gegaan in Rishikesh, dat heb ik wel geleerd van vorig jaar, toen ik veel te lang met een diarrhee bleef rondlopen. Daar heb ik antibiotica gekregen, maar het hielp niet, het hoesten werd steeds erger, kortademig, niet veel koorts, maar ik was totaal uitgeput, ik lag de hele dag in bed te hoesten. Na 4 dagen (dat was op maandag 12 maart) weer terug naar de dokter, en hij had een verhaal van allergie voor de pollen van de mango, maar ik voelde dat het door de luchtverontreiniging kwam. Ellen had me gebracht, en ik lag daar in een onderzoekskamertje, uren, hoe dat gaat daar: wachten, bloed prikken, wachten, een onderzoek door de dokter, nog meer wachten. En op een gegeven moment zei ik tegen Ellen: bel Cees op, ik wil naar huis. Cees aan de lijn gekregen, die is gelijk aan het bellen gegaan, hij kon de vlucht niet wijzigen, toen heeft hij een nieuwe vlucht geboekt voor de volgende dag. Ellen heeft mijn spullen uitgezocht, rekeningen betaald, koffer gepakt, ik heb SiddhiMa gevraagd om het verhaal aan ShantiMayi te vertellen en de groeten te doen, en de volgende ochtend zat ik in de taxi. Van taxi (via Dehradun) naar rolstoel, naar vliegtuig, rolstoel, vliegtuig, nog een vliegtuig, en de laatste rolstoeldame heeft me op Schiphol aan Cees overgedragen op woensdagochtend. Toen heeft het wel een paar dagen geduurd voordat ik me realiseerde dat ik weer thuis was.

Thuis weer naar de dokter, onze eigen huisarts, andere antibiotica, hielp niet, nog een longfoto, verstopping in neusholte, andere antibiotica, niets hielp: ik bleef hoesten, en niet in staat om fatsoenlijk aden te halen. Op 28 mei wilde de huisarts een longfunctie onderzoek doen, eerst zo meten, het lukte me niet om uit te ademen zonder te hoesten. Toen gaf hij me een astma medicijn, en ik voelde gelijk dat dat werkte, ik was zo opgelucht, ik liep te dansen door de gang in de dokters praktijk. Sindsdien doe ik dus pufjes, en voel ik me helemaal prima, maar ermee minderen zit er niet in. Dan is er toch in het precaire evenwicht in mijn longen sinds India iets veranderd, en het is dus niet zo simpel weer terug te komen. Nou ja, met twee, of drie, keer per dag een pufje doen valt goed te leven.

Ondertussen (en zeker sinds ik weer meer energie heb om dingen te doen) blijken de problemen met mijn duim ook persistent. Ik heb wel een paar keer geprobeerd om harmonium te spelen, maar na een paar minuten voel ik dat het lucht pompen met mijn linkerhand me problemen gaat geven, en dan hou ik er toch maar weer mee op voordat ik er weer echt pijn in krijg. Ik heb daar nu een soort plastic spalk gekregen, die zowel ondersteunt, als bepaalde bewegingen onmogelijk maakt. Een continue les in aandacht.

Balen dus? Eigenlijk helemaal niet. Sinds ik in India de Guru Gita heb gevonden ben ik me daar steeds meer in gaan verdiepen. Ik zing hem regelmatig (iedere dag lukt niet, maar toch zeker wel drie keer per week), en ik ben ook begonnen om voor ieder woord een vertaling te maken. Ik leer daarbij ook het oorspronkelijk schrift van het Sanskriet te lezen, Devanagari, en ik ben als een kind zo blij als het me lukt een paar woordjes te lezen.

En eigenlijk voelt het wel goed dat ik geen harmonium meer speel, zeker het geven van concerten en op satsang spelen. Het geeft rust dat die weg momenteel gesloten is voor mij, alle energie kan nu naar de Guru Gita gaan, en alles wat ik tot nu toe geleerd en gedaan heb, kan hierin opgenomen worden.

Ik heb nog een paar foto's gevonden van een trip naar een stukje bovenstrooms aan de Ganga, bij Phool Chatti:

Laat ik hopen dat ik volgend jaar de Ganga weer kan zien, weer erin kan baden, in het water van de voeten van de Guru. Dat is nu ineens niet meer zo vanzelfsprekend. We zullen het zien.