Rishikesh 2019
(klik op een foto en je krijgt hem in het groot te zien, en in oranje verwijzingen naar de site)

zondagnacht 9 op 10 februari

Morgen, of eigenlijk vandaag want het is half 1 's nachts, vertrek ik weer naar India.
Ik ben vroeg naar bed gegaan, om half 10, direct kunnen inslapen, maar nu ben ik weer helemaal wakker. En ik had nog geen begin gemaakt aan deze brief, dus wat betere tijd dan nu?

Na mijn voortijdge terugkomst vorig jaar heb ik sterk getwijfeld of het dit jaar zou lukken om te gaan, maar de huisarts was positief, gewoon wat meer astma-medicijn, pufjes nemen, en dan lukt het wel. Dus had ik besloten om wel te gaan, maar nu wat korter.

Toen ik 2 weken geleden nog naar de huisarts ging (voor prikken en nog wat laatste advies over de pufjes enzo) bleek hij ineens aan te slaan toen ik vermeldde dat ik een raar friebeltje zag als ik naar de lucht keek. Hij wou me naar de oogarts hebben. De volgende ochtend werd ik door de assistente van de oogarts gebeld of ik diezelfde middag nog kon komen. Die man had een zeer onduidelijk verhaal. Hij riep netvlies, en dat ik de week daarop terug moest komen, maar er was helemaal niets aan de hand, heus niet. Ik heb bij het maken van die afspraak wel gelijk gezorgd dat ik bij een andere arts terecht kon, en in de loop van die week begon ik het langzaamaan steeds serieuzer te nemen, met alle verhalen van iedereeen. Vooral ook omdat ik tamelijk bang was dat ik in een situatie zou kunnen komen dat ik vanwege mijn longen direct terug zou willen, maar dat vanwege de ogen mogelijk niet zou kunnen.
Uiteindelijk had ik me er, wéér, bij neergelegd dat ik niet zou kunnen gaan, maar de tweede arts had gelukkig een duidelijker verhaal, het was geen netvliesloslating, maar het was het glasachtig lichaam, en zelfs als het zou verergeren heb ik nog voldoende tijd om terug te gaan, met het vliegtuig, en dan kunnen ze het in nederland fixen.

Dus nu kan ik toch gaan, en het is precies alsof ik weer een cadeau krijg, dat ik toch mag gaan.

    

Maar ook met dit verhaal blijft het voor mij altijd moeilijk om hier weg te komen, de kippen scharrelen zo lekker rond in de tuin, en de sneeuwklokjes bloeien zo mooi, ik zit met allemaal touwtjes vast aan deze plek, en het is moeilijk om die, zelfs tijdelijk, even te laten vieren.

Maar ik ga nu maar gauw weer slapen.

Maandag 11 februari

Zondag toch nog redelijk vroeg op, 2 keer redelijk lang wachten, in Helsinki en in Delhi, om dan maandag rond het middaguur in Dehradun te zijn. Maar ja, dat doe je jezelf aan als je een goedkoop ticket wil hebben. En iedere keer zeg ik tegen mezelf dat ik de volgende keer direct van Amsterdam naar Delhi ga vliegen, luchtvervuiling enzo, maar iedere keer als ik voor de keuze sta om 800 of 1100 euro te betalen doe ik het weer. Vanaf Dehradun binnen een half uur met de taxi in Laxman Jhula. Mijn guesthouse ligt aan de andere kant van een voetgangersbrug, dus het laatse stukje moet je altijd lopen. Dan ga ik eerst even lunchen bij hotel Ishan, daar is het dan gelijk, hello Chundra, how are you? you want mushroom soup and omelet?

Hier een foto van deze brug, waar ik dagelijks minstens 4 keer overheen loop.
Sinds een paar jaar wordt hij in de avond verlicht, en die verlichting gaat steeds kapot, nu hebben ze een relatief rustige, gelig witte verlichting, het is ook weleens groen, oranje en wit geweest, de kleuren van de Indiase vlag.


Toen naar huis gelopen, naar mijn vertrouwde kamer in guesthouse Kamal, daarna heb ik gedouched, even gelegen, zonsondergang gekeken, Ganesha puja bijgewoond, met Adhikari gegeten, en met Premo gepraat, en ondertussen een hoop mensen dag gezegd.
Zelfs ShantiMayi heb ik nog even gezien. Ze zei gelijk: doe je het rustig aan.
Ik was mijn camera vergeten, dus heb ik aan iemand die ook daar zat gevraagd om de zonsondergang te fotograferen. Die foto heeft ze me opgestuurd.


En ik heb mijn bed opgemaakt, met de elektrische deken, die ik van huis heb meegenomen.
Wat een luxe is dat, eerder legde ik altijd een kruik in mijn bed.
Ik heb ook wat plankjes schoongemaakt, zodat ik daar rustig aan dingen op kan zetten, want schoonmaken is toch een moeilijk begrip hier. Verder uitpakken doe ik morgen wel.

Zaterdag 16 februari

In het begin moest ik, ondanks alle pufjes, toch nog redelijk veel hoesten, en dan dus ook nog hoeststoppers om de zaak onder controle te houden. Nu heeft het een paar dagen geregend en de lucht is nu heel schoon, en ik hoef gelijk minder pufjes te gebruiken.
Hier een paar foto's van de regen, genomen vanaf ons terras.

                

Ik ben nu al bijna een week hier, en enerzijds voelt hele verblijf van 3 1/2 week wel als erg kort, dan denk ik: na dit weekend nog maar twee weekenden en dan ga ik alweer naar huis, maar anderzijds voelt het ook wel goed, want het is duidelijk dat mijn longen hier echt veel meer moeite hebben om te functioneren dan in Nederland.

Woensdag 20 februari

Ik neem veel te weinig tijd om te schrijven, overdag druk met dingen en dan 's avonds nog even stepbridgen en dan is de dag voorbij. Ik voel toch wel die druk van nu nog maar een goede twee weken en dan ga ik alweer weg.

Vrienden van mij, ik ken hem al meer dan 40 jaar, van het kraakpand in Wageningen waar we allebei wonden, Dick en Jikke heten ze, belden me een maandje geleden op: ze gingen ook naar Rishikesh enof ik nog tips voor ze had. heb ik gelijk geregeld dat ze eerst hier in mijn guesthouse konden blijven, een weekje en dan gaan ze hun eigen retraite doen.
Ze zijn gister aangekomen, ze zouden om 8 uur in de ochtend vanuit Dehradun vliegen, maar kwamen pas 's avonds, de koffers waren niet aangekomen, dus door dat gedoe hebben ze de vlucht naar DehraDun gemist. En toen waren verder op de dag alle  vluchten vol, maar uiteindelijk waren ze er.
Vandaag zijn ze helemaal naar Rishikesh gewandeld, dat heb ik echt nog nooit gedaan. Vanavond met hen en Ellen gegeten. Fotos naar wederzijdse vrienden gestuurd, die zeiden: Nisse is te ver om op bezoek te komen, maar India blijkbaar niet...

Het is nog steeds regenachtig hier, een of twee keer per dag een bui, en het is dus wel frisjes, maar de lucht is goed schoon. Ik voel me een beetje schuldig, voor mij is dit dus heel goed weer, maar ieder ander verlangt naar de zon.

Maar af en toe zien we de zon nog ondergaan...


Zaterdag 23 februari

Gisteravond kwam er een wind uit het zuiden, uit Rishikesh en verder, en die bracht vieze lucht, je kon het zien komen. Ik heb toen even hard moeten hoesten bijna niet te stoppen. Pufjes. Sindsdien is mijn stem ook veranderd, ik praat wat hoger, en ik voel dat het moeite kost om te ademen, en ik moet regelmatig hoesten, niet veel, ik kan het gelukkig onder controle houden met pufjes, en niet teveel praten, maar het is er weer. Maar ik geloof dat het volgende week weer gaat regenen? Dan zal het weer wat beter gaan. Het is wel heel fijn dat ik nu weet wat het is, en dat ik er niet door overrompeld word, maar fijn is het niet.

Ik ben vandaag met Dick en Jikke, en met Ellen naar de waterval geweest, heen met D&J in de taxi, en terug achterop de scooter bij Ellen, en ik heb er heel erg van genoten, maar ik ben er ook wel verdrietig bij, want dit zou zomaar de laatste keer kunnen zijn dat ik daar naartoe geweest ben. We zullen het alllemaal zien. Deze keer trouwemns naar de waterval wat verder stroomopwaarts, bij de eerste waterval zat het helemaal vol met mensen. Hier wat foto's:

                


Dinsdag 26 februari

Ik zat vanmiddag met iemand samen op haar balkon de Guru Gita te zingen, en de donkere wolken pakten zich samen, onweer, dan ruik je de ozon in de lucht.
Tegen half 6, toen we klaar waren was het lekker aan bet regenen, dus ik door de nattigheid op weg naar de ashram om de Ganesha Puja te doen. Ik ben het iemand aan het leren, en zij had al natte voeten, dus kon ze mij zodanig helpen dat ik mijn voeten redelijk droog kon houden, want de schoenen moeten wel uit, voordat je de Ganesha mandir binnengaat, zij had een paraplu bij zich, dus toen we alles binnen hadden, alle bloemen pujatrays etc, lieten we de schoenen onder de paraplu buiten staan. En stonden we zelf binnen in de mandir, met de deur dicht, er kwam toch niemand anders de puja bijwonen.
En dan is het je mindset: bah, akelig, ik heb het koud, waarom moeten we die puja eigenlijk altijd doen; of: wat spannend, en wat lief van Rishi dat ze voor me loopt, nu zijn mijn voeten nog redelijk droog, en wat staan we hier knusjes met ons tweeen, wat een voorrecht. En de situatie is en blijft precies hetzelfde.
Daarna warm eten met weer een paar andere prachtige mensen, en nu zit ik lekker op mijn bed, vers gedouched, met droog nachthemd en vest aan, en op mijn elektrische deken, thee te drinken, en chocolade te snoepen.
De situatie met mijn longen blijft precair, veel pufjes, en zorgen dat ik rustig blijf, niet te veel en te hard praten, en heel goed op mijn ademhaling blijven letten. Ik heb de neiging om nu erg ondiep in te ademen, en te weinig, omdat de lucht gewoon niet fijn aanvoelt, mijn longen in. En dan moet ik mezelf dwingen om toch iets dieper in te ademen.
Guru Gita chanten gaat heel goed, ik heb me aangewend om een vers per ademhaling te zingen, eerst goed door de neus inademen, en dan rustig zingen, het enige lastige is dat ik op een of andere manier lucht in mijn maag krijg, ik weet niet hoe dat werkt, en dan moet ik tussendoor steeds even boeren. Komt misschien omdat ik altijd zo een kruidnagelpastille in mijn mond heb, daardoor produceer ik veel speeksel, en dat probeer ik dan te snel weg te slikken, dat zal het zijn. Klaar met schrijven, geen zin meer, hoewel er nog genoeg te vertellen is, ik ga nog even stepbridgen.


Zaterdag 2 maart

Het is dit jaar heel raar hier te zijn, het is koud en het regent de hele tijd, ik was van plan om met Jikke een Gangadip te nemen, ik heb dat dit jaar nog niet gedaan. Maar daar vind ik het nu te koud voor. Dus straks komt ze langs en dan moeten we maar kijken wat we gaan doen. Het is half 1 en ik zit op mijn bed met een trui en een vest aan, een dikke maillot en rok en dan nog een doek over mijn benen. Maar aan de andere kant ben ik blij met dit weer, want heel de tijd zonneschijn, dan zou ik veel te veel last van de luchtvervuiling hebben.

Overmorgen Shivaratri, en de energie bouwt zich op. Deels ook doordat er heel veel druk verkeer is hier langs, men gaat naar Neelkanth, een stukje stroomopwaarts, aan deze kant van de Ganges, daar is een belangrijke Shivatempel. De meeste wegen, zo ook de weg hier langs mijn guesthouse, hebben geen onderverdeling in rijweg en trottoir. De mensen lopen gewoon over het midden van de weg, en iedere brommer en auto loopt continu te claxonneren opdat de mensen opzij gaan. Normaal kan ik vrij goed tegen de herrie, maar nu begint al het getoeter me te irriteren. Er is ook een vrij grote en bekende tempel hier vlakbij aan de weg, veel indiers komen daar op bezoek, en het idiote is dat ik er dagelijks langsloop, maar er nog nooit binnen ben geweest. Het is de Trayambakeshwar Temple, vond ik toen ik mijn foto door Google op liet zoeken.

      

Ook eeen foto van de overkant, genomen vanaf het terras bij Kamal, ik vond het licht en het donker op de bergen nu zo mooi. Het lijkt zo heel mooi en ruraal, maar achter dit frontje zit een zich enorm uitbreidende agglomeratie verstopt, die je niet ziet omdat mijn standpunt lager is, en je er dus zo overheen kijkt richting de bergen op de achtergrond.

Mooie ontmoetingen met mooie mensen. Veel oprechte ontroering als mensen de Ganesha puja bijwonen. Dat wel. Maar op een of andere manier voelt het alsof mijn plaats hier langzamerhand steeds kleiner wordt. Niet meer uitgebreid in ShantiMayi's tuin zitten, het regent of de apen zijn te agressief, niet meer uit volle borst meezingen bij satsang, als ik dat probeer moet ik hoesten, ik krijg domweg niet genoeg lucht.
Ik ben niet naar Rishikesh stad geweest, hoef daar ook niets te kopen, heb uberhaupt alleen een wollen plaid gekocht, heb niets meer nodig, en al mijn dunne bloesjes liggen nog ongebruikt op een stapeltje, maar mijn 3 Tshirts met lange mouwen, en mijn 2 maillots zijn al drie keer gewassen. Ik heb hulp nodig om de tilak te maken, de pasta waarmee je een stip op je voorhoofd krijgt tijdens de Ganesha puja. Die wordt gemaakt door een stukje sandelhout over aardewerk te schrapen, als ik dat even doe krijg ik weer pijn in mijn duim. Maar met een hulpje werken is ook wel leuk. Tot nu toe doe ik de puja van maandag tot en met vrijdag, en Adhikari doet het weekend.  Hou maar weer op met schrijven, ik word er een beetje droevig van. Stiekemweg ben ik steeds bezig afscheid te nemen van hier.


Zondag 3 maart

Gisteren met Dick en Jikke een stukje langs de Ganges gelopen aan de andere kant. Dus langs de ghat op de foto een stukje hierboven. Verder stroomopwaarts wordt de oever wat steiler, er komen wat stroomversnellingen ook, en daar zagen we op kliffen die over de rivier uitsteken allemaal mannetjes staan. Blijkt dat die daar staan om foto's te nemen van de rafts die hier allemaal langs naar beneden komen.

Een ghat is een plaats om te baden aan de rivier, deze hierboven is pas een jaar of 5, 6 geleden aangelegd. Voor veel Indiers is een bad in de Ganges nemen net zo iets als voor Moslims om naar Mekka te gaan. Je nadert de Ganges ook altijd op blote voeten. Er zijn, nu nog steeds, mensen die op hun blote voeten over de voetgangersbrug lopen, vanwege de heiligheid van de rivier.
Vandaag was het een beetje zonnig, dus heb ik ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn
bad in de Ganges te nemen. Ik ben er tot mijn middel in gaan staan, reciteer de Gayatri mantra, en ga gauw kopje onder, en daarna nog 2 keer reciteren en kopje onder. Vaak ging ik dan daarna nog een tijdje drijven in het water, terwijl ik me vasthou aan een touw, maar daar was het nu veel te koud voor. Gauw weer terug en een warme douche..

Maandag 4 maart

Vandaag Shivaratri gevierd, de nacht van Shiva. Vandaag wordt zijn huwelijk met Parvati gevierd, veel mensen trouwen ook zelf op deze dag.
Onze sangha zingt dan Shiva bhajans in een tempel van de ashram. Dit is eigenlijk de voorhal van de tempel, rechts hiervan staat een enorme Shivalingam, en links ga je naar buiten; daar is het een enorm gedrang, iedereen wil zien wat er gebeurt, maar men durft dan toch niet zelf mee te doen, of om de schoenen uit te moeten doen.  Hier foto's van Adhikari:

            

Normaliter zorg ik dat ik ruim op tijd ben en ga dan helemaal vooraan zitten, vlak voor de muzikanten, of ik was zelf muzikant. Nu ben ik wat later gegaan, en ik ging op de trap staan, om gemakkelijk weer weg te kunnen gaan (op deze foto was ik er nog niet). Maar dat kon ik toch niet, dus heb ik mijn schoenen uitgedaan, en ben door het gedrang naar binnen gegaan, en heb me hier tussen in gepropt. Dat is mijn plaats, daar moet ik zijn. Ik heb af en toe meegezongen, heel veel meegeklapt, maar ik was er in ieder geval bij!
Toen begon het natuurlijk weer te regenen, en toen het zingen afgelopen was waren mijn schoenen drijfnat (nog steeds mijn dikke wandelschoenen, het was nog geen weer om mijn sandalen aan te doen). Dus heb ik mijn sokken uitgedaan, en ben met blote voeten in mijn natte schoenen gestapt, om de Ganesha puja te gaan doen. En daar heb ik mijn schoenen ook maar uitgedaan, met een trekker het regenwater wegvegend, en op mijn blote voeten heen en weer met alle spullen, merkte ik dat het eigenlijk helemaal niet zo koud en akelig is. Deze keer de puja helemaal alleen gedaan, is ook fijn. En pas toen ik in het restaurant zat om te eten, heb ik mijn schoenen uit, en mijn dikke sokken weer aangedaan.

Woensdag 6 maart

Het wordt steeds duidelijker dat dit voorlopig de laatste keer naar India is.
Hoewel het natuurlijk pas zo is, als het zo is.
Ik heb enorm genoten van alles, de satsangs, het doen en bijwonen van de Ganesha puja, de enkele zonsondergang die ik heb kunnen zien, meestal bewolkt, en teveel apen om rustig te kunnen zitten. Contacten met mooie mensen, en alles. Toch zit ik alles te bekijken vanuit afscheid, en dat is ook goed om dat bewust te kunnen doen, de vorige keer ging ik zo raar weg, het zou niet goed geweest zijn als dat de laatste keer was geweest.

Wat ik overal steeds hoor, van Indiërs en van westerlingen, zijn die vreselijke kuchjes, die droge hoestjes, en ik ken ze zo goed. Ik weet het zelf met astmamedicatie, en die kruidnagelpilletjes en door weinig te praten, en zeker niet hard, heel bewust te zingen, en niet te veel, en voorzichtig en kalm te slikken, en weinig lichamelijke inspanning, redelijk binnen de perken te houden, en ook natuurlijk omdat het dit jaar relatief schoon is door alle regen die er gevallen is.
Maar zoveel mensen lopen te kuchen en te hoesten, en dan zeggen ze dat ze verkouden zijn, of dat de dokter gezegd heeft dat ze allergisch zijn voor pollen, of wat voor smoes er ook maar gegeven kan worden. Het lijkt ook wel of dokters, inclusief de mijne, de diagnose "allergisch voor luchtvervuiling" niet uit hun strot kunnen krijgen, dat iedereen zo bang is het overduidelijke te benoemen, alsof het daarmee pas echt wordt.
En zeker, het is hier erger dan in Nederland, maar ook in Nederland is er luchtvervuiling, en er wordt zo vreselijk weinig aan gedaan. Ik wordt er echt verdrietig van als ik hieraan denk.

Dit is de laatste keer hier in de ochtend op mijn bed zitten geweest, met buiten de geluiden van ontbijtende mensen, en Dianesh en Lalu die alles klaarmaken en weer afwassen.
Morgenochtend half 6 op, half 7 de taxi en dan naar huis. Nog geeneens zo vreselijk vroeg.
Ik ga maar eens aan de laatste dag hier beginnen.

Later:

Laatste satsang, veel mensen dag zeggen, een ijsje kopen onderweg, laatste fruitcurd (dat eet ik altijd als lunch, curd is een kruising tussen yoghurt en kwark), inpakken, beetje rusten, Guru Gita zingen, naar de ashram lopen, onderweg een mixed fruit juice drinken, in de tuin zitten voor de zonsondergang, terwijl ondertussen Rishi alle voorbereidingen voor de Ganesha puja voor me deed. Zo lief. Puja, en halverwege de 108 keer Lakshmi mantra moest ik teveel hoesten, dan pakt zij het soepel over.

      

k heb zo ongeveer de hele dag met een brok in mijn keel rondgelopen, maar toen ik bij het avondeten iemand weer tegenkwam die ik al uitgebreid dag had gezegd, toen werd het ineens een stuk lichter: we hadden al afscheid genomen, nu konden we lekker zitten kletsen.
In wezen is het allemaal niet zo dramatisch: je hebt een goed contact met iemand, en dan is het weer voorbij, je hoeft niet te proberen vast te houden aan wat dan ook.

Donderdag 7 maart

Ik zit nu te wachten in de vertrekhal van Dehradun, de eerste horde genomen, ik heb 3 boarding passen (ik kon op een of andere manier niet van te voren inchecken), en mijn koffer gaat helemaal door naar Amsterdam, ze hebben er niks van gezegd dat ik eigenlijk teveel handbagage bij me heb. Ik dacht niet veel te hebben, dus ik kon best wel 3 kilo ayurvedische kruiden meenemen voor vrienden, en Ellen haar gordijntjes die ze hier heeft laten naaien voor haar camper. En dan kom je, met alle kleren die nog in de trunk lagen, toch ineens voorbij de 23 kilo.
Dus daar gaat ie: alle boeken en papieren, en een paar stukken zware kleding gaan in mijn rugzak, en ik trek 3 rokken aan. Rokken zijn makkelijke kledingstukken om over elkaar aan te doen, als je een paar Tshirts en vesten aandoet, wordt het algauw te strak onder de oksels, en bovendien heel snel te warm, met rokken heb je dat niet. En dan nog nonchalant een paar shawls om mijn nek, mijn rugzak op mijn rug, en rondbewegen alsof het helemaal niets weegt. Je moet je act van het begin af aan goed inzetten, want als je eenmaal bijvoorbeeld te veel bagage in de koffer hebt gaan ze op alles letten. Gelukkig kon ik gisteren een handweegding lenen, zodat ik de koffer precies op 23 kilo af kon maken.

De chauffeur van de taxi vanmorgen heb ik via Kamal, de eigenaar van het guesthouse geregeld, heel gemakkelijk, we zitten op het terras, ik vraag hem voor een taxi, hij pakt zijn telefoon, belt en vraagt dan aan mij of 1200 roepies goed is. Nou prima, dezelfde trip vanaf Dehradun kost 1600 had ik gezien, maar vanaf de luchthaven is het altijd duurder dan er naar toe. Het grote voordeel van via hem boeken is dat als de taxi niet komt, ik direct hem in kan schakelen. Maar dat was allemaal niet nodig, al om 6 uur stond Kamal aan mijn deur om te vertellen dat de taxi er was.

(Ondertussen in Delhi, meer dan 2 uur stuk te slaan)

De chauffeur kwam net voordat ik er aan toe was naar de straat te lopen mijn koffer ophalen, ondertussen nog een beker bouillon en een banaan gegeten, laatste spullen gedistribueerd over de trunk, mijn rugzak en mijn handtas, en de bank voor Ellen haar kamer want die zorgt dat mijn lakens en handdoek gewassen worden voordat ze de trunk ingaan.
En dan zit je in de taxi, paspoort en tablet bij me gecheckt, en rijden maar. Een gesprekje met de chauffeur aangeknoopt, verteld dat ik hier al 18 jaar kom, zegt hij: yes ma'am, I know. Hij woont vlakbij Kamal guesthouse, en hij heeft me al jaren zien komen en gaan, vanaf dat hij op de lagere school zat. Tja..

Tijdens de vlucht naar Delhi veel fotos gemaakt van de smog, de linkerfoto boven is eerst genomen, dan stijgt het vliegtuig tot boven de smog en zie je ineens achter je de toppen van de Himalayas, met de zon op de sneeuw.

      

      

Ook van de gedrochten van flatgebouwen, die, als reuzendrollen, overal verschijnen.

Delhi heeft zijn hele airport recent vernieuwd, en je kan merken dat alles op de groei gebouwd is, enorme corridors waar bijna geen mensen lopen. Ik had al drie loopbanden gehad, en ik moest er nog een stuk of wat, komt er ineens zo een passagierskarretje voorbij, leeg, vraagt de chauffeur of ik mee wil rijden, nou graag, de rugzak was toch wel zwaar. En dan denk ik dat ik er niet zo oud uitzie!


In een zo een hal enorme afbeeldingen van verschillende mudra's.
Daarna door de koopgoot, net zo gelikt als overal ter wereld, en nu zit ik hier. Ik ga maar eens wat fruit eten wat Dianesh gisteravond voor me geschild en in een bakje gedaan heeft.
Ondertussen in het vliegtuig van Londen naaar Amsterdam.

De vlucht van Londen naar Amsterdam was al behoorlijk krap ingepland, en er was weer eens een grensconflict met Pakistan, er was een gevechtsvliegtuig van India door Pakistan beschoten. Toen heeft India de maatregel genomen om niet boven Pakistan te vliegen. dus moet alles uit India omvliegen, wat naar mijn idee een zwaar overdreven reactie is, maar het staat politiek wel lekker. En dat kost wel een uur extra reistijd. Dus ik zat 10 uur in dat vliegtuig.

En ik was inderdaad te laat voor de vlucht. Maar direct na de slurf stond er een keurig uniform, met een A4tje met een naam: FEENSTRA GERBRIGJE ELISABETH. ik stap er naar toe toe: That will be me. Ze hadden mij al omgeboekt naar een vlucht een half uur later, en ik moest direct mee, snelstappen, hier is een papier, ik loop je tot de security en daarna moet je naar gate 15. Ik zeg ik kan niet zo snel lopen hoor, en zij zegt ik ook niet hoor op hoge hakken, en ik: o daarom doe je hakken aan, om te kunnen matchen met mij.
En daarna heb ik ook grappen lopen maken met de mensen van de security. Bij gate 15 kwam ik aan bij het staartje van het inchecken van de laatste vlucht naar Amsterdam van die avond (wist ik niet hoor, dat vertelde Cees me later, die had dat allemaal al uitgezocht). Ze hadden me daar al uit het systeem gegooid, maar toen ik vertelde dat het me echt niet uitmaakte of mijn koffer ook aan zou komen, mocht ik toch weer mee.

Voor me zit een echtpaar met een kind van een jaar of 2, brullen, is ook te begrijpen, voor kinderen kan vliegen nauurlijk heel stressvol zijn, en inplaats van heel rustig vasthouden en geruststelling uitstralen zit die man allemaal drukke liedjes te zingen vor het kind terwijl hij op zijn mobiel kijkt, en zij zit het kind veel te snel heen en weer te wiegen, en proberen hem af te leiden met een ketting ofzo. En dat allebei natuurlijk tegelijkertijd. Dat kind gaat daar dan natuurlijk naar slaan. Ik stond op het punt om me er tegenaan te bemoeien, maar dat heeft natuurlijk ook nooit zin, dan ga ik maar voor mezelf de Gayatri mantra reciteren, wordt ik in ieder geval zelf rustig.
Dat was ook wel nodig, want met al dat geren had ik even mijn hoesten niet onder controle, en ik had geen water, want dat mag je nooit meenemen door de security. Pufjes nemen, en dan vraag ik aan een stewardess om mij zo spoedig mogelijk wat water te brenegn. Zegt ze dat kan niet, ik kan er niet langs want iedereen was nog bezig hand bagage in te stouwen enzo. Maar ik zeg bewust zo spoedig mogelijk, ik zie ook wel dat het nu niet mogelijk is. Dat is toch een rare begripsverandering geworden: z.s.m. is niet meer wat mogelijk is, maar nu direct.
Gelukkig kwam een andere steward, met wie ik bij het naar binnen lopen al had gebabbeld over de luchtkwaliteit in India snel aanlopen om mij een glaasje water aan te reiken.

Woensdag 13 maart

Inderdaad was de koffer niet meegekomen, maar dat gaat hier heel gemakkelijk, bij een aardige dame een formulier laten invullen, en zaterdagochtend stond de koffer op de stoep. Eigenlijk veel makkelijker dan zelf meenemen.
Wat ik nog vergeten te vertellen was dat tijdens mijn verblijf in India mijn hele terugvlucht uit de systemen was verdwenen. Cees kwam daar achter toen hij ging kijken of ik online zou kunnen inchecken, en toen is hij een halve dag bezig geweest met bellen om het allemaal weer voor elkaar te krijgen, daarom was er ook zo een krappe overstap in Londen. Daar ben ik heel dankbaar voor, al zijn hulp en support, regelen, wegbrengen, ophalen.

De afgelopen dagen ben ik druk bezig geweest dit hele verhaal op orde te krijgen. Ik heb wat dingen er tussen gezet, en waar ik al te vaak over het hoesten schrijf wat eraf. En foto's uitzoeken en erbij zetten. Ik heb dit met veel genoegen gedaan, en ik hoop dat jullie ook plezier hebben gehad aan het lezen van dit relaas.
Misschien komt er volgend jaar een relaas over ..., ja wat? Ik weet het niet.

Nu nog foto's van de vlucht naar Londen van smog en de zonsondergang net buiten mijn gezichtsveld.

      

Hartelijke groet, Chundra/Els Feenstra


terug naar mantrasite.nl