Rishikesh Brief 2014
(klik op een foto en je krijgt hem in het groot te zien, en in oranje verwijzingen naar de site)

Nu zit ik hier, weer terug in Nederland te schrijven aan mijn India-brief. Sowieso duurt het altijd een tijdje voordat ik eraan toe ben om te schrijven, en nu crashte mijn computer precies op het moment dat ik wilde beginnen.  Toen heb ik maar besloten om weer net zoals vroeger van internetcafés  gebruik te maken, alleen foto’s te maken en later de boel aan elkaar te schrijven.

Op vrijdag 24 januari  heb ik gevlogen. Ik zou met Swiss Air via Zürich vliegen, maar die werken tegenwoordig samen met Austrian, dus hebben ze het hele vliegtuig van Zürich naar Delhi gecanceld, en iedereen omgeboekt naar Wenen, want dat was een groter vliegtuig. Ze hadden daar voor mij geen gluten-vrij aan boord, dus kreeg ik het een en ander van de businessclass, maar dat was allemaal koude hapjes, maar OK, zehebben hun best gedaan. Met de taxi kwam ik zaterdag rond 8 uur ’s morgens in Laxman Jhula aan, dus heb ik eerst heerlijk ontbeten, met soep en gekookte eieren. In mijn favoriete ontbijtrestaurant de zon  over de bergrand zien opkomen. Toen ben ik op mijn gemak naar Kamal’s guesthouse gelopen, met grote koffer, maar die was bijna leeg, thuis heb ik er nog maar een oud kussen ingegooid omdat anders alles heen en weer zou rammelen. Heen neem ik zo min mogelijk mee. Eén van de bedelaars bij de brug sprong spontaan op om me te helpen met mijn koffer, dat had ik nog nooit meegemaakt.

Hier een plaatje van het terras bij Kamal’s,  in de regen, het heeft dit jaar ontzettend veel geregend. Maar al die bewolking geeft soms wel prachtige zonsondergangen.

Het voelt allemaal een beetje gewoontjes, hier zijn. Die thrill van hier weer aan te komen die ik vroeger altijd had, is een beetje verdwenen. Aankomen, mensen zien, mijn oude vertrouwde kamer, weer in ShantiMayi’s tuin zitten. Satsang is en blijft heel voedzaam, en daar ga ik ook voor, dat blijft.

Ik heb wat moeite met voedsel op het ogenblik, maandagavond een beetje zwaar gegeten, en dat viel fout, na een paar uur de vinger in de keel, maar toch nog de hele nacht maagkrampen en wat hete en koude rillingen, maar dat kan net zo goed de overgang zijn. Ik voelde me net goed genoeg om naar satsang te gaan. Maar ik heb nog steeds weinig trek,soep en yoghurt, een banaan lijkt al te zwaar, ik ga hard met de antizuur pillen, goed dat ik de hele doos meegenomen heb. En verder is er dus weinig te vertellen, ‘s ochtends satsang, ’s middags intensive, de zon zien ondergaan. ’s Avonds moe, en ’s nachts veel wakker. Ik hou alle taken nog maar een beetje af.  Ik ga er wel uitkomen hoor, maar het duurt erg lang.”

Ik zit vaak zomaar te zitten op het terras en te kijken naar de Ganga. Al jaren zie ik dan een paar eenden rondzwemmen, altijd rond dezelfde plaats, ik heb niet zo’n goede camera, maar iemand anders vond ze blijkbaar ook interessant en heeft er een mooie foto van genomen. Dat vind ik wel eens een beetje oneerlijk: ik zie allemaal prachtige beesten en planten, en weet er helemaal geen namen van, en Cees (mijn man, die nooit meegaat) zou dat allemaal wel weten, die zou ze op waarde kunnen schatten, maar die krijgt ze niet te zien. Het is dus een roestgans, Casarca.

Ik vind het altijd fijn om een harmonium bij me te hebben, vroeger had ik een kist die ik in mijn hotel achterliet, daar zat een harmonium in, die ik tweedehands gekocht had.  Twee jaar geleden heb ik mijn kist opgegeven, ik kon hem niet in mijn nieuwe guesthouse laten staan; hem ergens heen laten brengen, en dan daar voor opslag betalen, en dan weer terug laten slepen was eigenlijk de moeite niet, dus heb ik het harmonium weggegeven aan een lokale school. Aangezien een harmonium naar India meenemen zoiets is als Gouda kaas naar Nederland brengen,  koop ik er dan een. Ik ga daarvoor naar een winkel in Dehradun, een uurtje rijden met de taxi.  Vorig jaar wilde ik al een inklapbaar harmonium kopen met scale changer, voor mezelf, ze hadden er eentje, maar die had geen mooi geluid. Dus heb ik een simpeler type gekocht, die heb ik in mijn koffer mee terug genomen en doorverkocht aan Ellen, mijn muziek leerling.  Dit jaar ben ik samen met iemand anders gegaan die ook een harmonium wilde kopen.

Nu (de derde keer dat ik in die winkel geweest ben) liet Mr. Singh (op foto, en als je goed kijkt zie je boven hem nog een foto van een andere heer, waarschijnlijk zijn vader, die de winkel vóór hem had) me er gelijk een zien die ze speciaal voor  buitenlanders ontwikkeld hebben: inklapbaar, en met een kleiner klavier, dus lekker klein, en ik gebruik toch nooit het hele klavier. En het heeft een nieuw systeem van overbrenging en dat speelt heel licht, je hoeft de toetsen nauwelijks in te drukken, het gaat bijna vanzelf, en hij heeft een scale-changer, je verandert een pookje, en alles wat je speelt is een halve toon hoger, tot in totaal 5 halve tonen. En, het geluid is prachtig. Hij kostte wel 200 euro, maar dat vond ik een goede prijs. Had ik voor we naar Dehradun gingen geen geld gepind, ik dacht dat kan ik daar ook doen. Werkt mijn kaart niet, wel 4 ATM machines geprobeerd, en ik had maar 4500 roepies (is 54 euro) bij me en 70 euro, mijn compagnons hadden alleen maar genoeg geld voor hun eigen aankopen bij zich, en geen kaarten, vrij stom, vind ik, maar ik was stom om niet genoeg geld bij me te hebben. ik alles aan Mr. Singh uitleggen; hij schuift me de euro's terug, en zegt geef me je roepies maar, dan krijg je je harmonium mee, en ik geef je mijn bankrekening nummer. Hij hoefde verder niets geen garanties, paspoortnummer of adres of wat ook. Dat vind ik toch heel mooi. Hier in Laxman Jhula werkt mijn kaart als een zonnetje, je snapt er ook niets van. Mijn medereiziger, Prem-Tej, had ondertussen precies hetzelfde harmonium gekocht.

Daarna gegeten in een Italiaans restaurant, dat duurde een tijdje, want na ieder woord wat één van ons tegen de ober zei, rende hij gelijk weg , om pas 10 minuten later weer naar buiten te komen. We waren ook lastige klanten, met vragen als; wat is het verschil tussen gele en groene pasta, en of iets glutenvrij was. De smoothies waren heerlijk.

Op  woensdag 5 februari eindelijk er aan toe gekomen om naar Rishikesh te gaan, met de taxi naar Seema Dental, want het was al bijna half twee toen de satsang voorbij was, en een half uur is te weinig om omhoog te lopen en dan achtereenvolgens twee riksja's te nemen. En het kost altijd een hoop tijd daar voordat ik door 4, 5 verschillende mensen in de mond gekeken ben en aangeland ben bij de persoon die iets voor me kan doen. Er is een stuk afgebroken van mijn kies, en dan vragen ze nog wat het probleem is, vreemd, er is geen pijn, waarom wil je er dan iets aan doen? Om half 4 had ik eindelijk de senior dokter gezien, en een  afspraak om een week later echt te beginnen. Als ik later was gekomen, was er een behoorlijke kans geweest dat deze persoon al weg was, de tijden 's middags zijn van 2 tot 4. Toen ik dan uit de riksja stapte midden in de stad, was ik even helemaal mijn oriëntatie kwijt, niets leek meer op hoe het er vorig jaar uitzag. Na even lopen in wat ik dacht datde juiste richting moest zijn, kwam het beeld gelukkig weer terug. Eerst naar de kralenwinkel: ik had geen kralen uit Nederland meegenomen, mijn werkstukje was toch op afhechten na klaar, dus ik dacht hier gewoon nieuwe kralen te kopen en iets nieuws te starten. Genoeg ideeën, maar bijna twee weken voordat ik eraan toe was om naar Rishikesh te gaan. En ik had mijn kralen echt gemist. Die dag gelijk met iets nieuws begonnen. Nu heb ik weer minstens een kilo kralen erbij, die ik straks kan gaan integreren met de kralen die ik al thuis heb, want het zijn deels andere kralen, en deels heb ik meer gekocht van wat ik al had. Op de foto al mijn kralen, keurig in glazen flesjes, met de nieuwe op een hoop erbij.

Er was een dubbele verjaardag, Dianesh, die het eetgedeelte beheert bij Kamal’s maakt dan enorme pannen met Kicherie,  dat is rijst met van alles en nog wat erin, en hij maakt het heerlijk. Dan zitten we aan een grote tafel op het terras te eten en daarna te zingen. Maar het was toen nog ontzettend koud. Dit is mijn nieuwe harmonium.

Pas na drie weken was ik over mijn maagproblemen en mijn verkoudheid, die er bovenop was gekomen heen, toen kon ik weer wat dingen oppakken: eindelijk harmonium gespeeld op satsang, en donderdag- en vrijdagmiddag voor het eerst  weer Ganesha puja, dus alles is on the roll. Shantimayi gelijk weer: I always love it when Chundra is leading the chant, om dan de volgende dag gelijk het zingen stil te leggen omdat we niet samen speelden. En daar had ze volkomen gelijk in; de een wilde sneller, de ander langzamer, en ik wist niet wie te volgen. Maar ik had zelf kunnen stoppen, voordat zij het deed. Op de foto Siddhi Ma, mijn buurvrouw van alweer drie jaar samen met Ellen op het terras bij Kamal's.

O, en ik heb een nieuwe harmonium leerling, zo leuk, Adhikari wilde les van me, en ik zei, kom gewoon maar langs, maar zij neemt het heel serieus, en we zaten te onderhandelen over het lesgeld: ik van: 250 roepies is hier de going rate, maar zij had aan Ellen gevraagd hoeveel zij betaalde, en wou minstens 1000 betalen, we zijn het eens gewordenop 600 roepies. Maar dat is wel goed, als je geld betaalt, ben je geneigd om het serieus te nemen. En ik vind het leuk!!! Ik begin te snappen dat je eraan verslingerd kan raken, lesgeven.

Op de zondag middag weer net als vorig jaar met Madhu gespeeld, zij op de gitaar, en Ellen was er ook bij, en als er dan eentje gespeeld wordt die zij kent, of makkelijk is, dan geef ik Ellen het harmonium. Ik heb dat niet dat ik steeds zelf wil spelen. Ik zit dan wel te kijken en te luisteren of ze het goeddoet. En iedereen zit dan naar mij te kijken, en dan moeten we na afloop hard lachen daarover, maar ik heb zelfs van Surya een compliment gekregen dat ik een goede teacher ben (hij speelt vaak samen met Ellen, dus hij ziet haar vooruitgang). Nou genoeg naast mijn schoenen gelopen.

Het labyrinth is ook weer begonnen, Stian en anderen zijn druk bezig geweest alle stenen neer te leggen, terwijl ik dan rustig op de bank zit en Gayatri’s reciteer. Dat is mijn manier om mee te doen, toen het klaar was allemaal samen, met mij er ook bij, in het midden van het labyrinth nog meer Gayatri’s. Het is zo fijn dat iedereen rustig haar of zijn eigen ding kan doen, zonder dat er een druk is om iets anders te doen.

Op een middag zat ik in ShantiMayi's tuin kralen te rijgen, met mijn leesbril op helemaal in mezelf, waren er ineens apen heel dichtbij. Ik gelijk heel rustig en laag en kalm tegen ze praten, en langzaam opstaan, maar ik had al mijn kralenspul in de handen, dus dat was niet makkelijk. Begonnen ze aan mijn rok te trekken, maar niet agressief. En in mijn tas te kijken of er eten in zat. Gelukkig neem ik nooit eten mee naar de tuin. Samana en Sahara en zelfs ShantiMayi begonnen van boven te roepen of het goed ging. Maar ik moest heel geconcentreerd met de apen blijven, aandacht geven en niet panieken, ze rustig houden, ze waren zo dichtbij dat ik het niet kon hebben dat iemand met een stok zwaaiend naar beneden kwam, want dan zouden ze gelijk agressief naar mij toe zijn. Af en toe begon er eentje met tanden bloot, maar ik dan rustig in die richting kijken, maar net niet in de ogen, en heel kalm praten, en ik kreeg ze dan weer terug naar niet-agressief. Dus ik kon niet anders dan zeggen dat ik OK was. ShantiMayi gelijk van dat is niet zo, ik kan zien dat je niet OK bent. Toen ben ik heel rustig naar boven gewandeld, en even met Sahara gepraat en uitgelegd. Maar het was stom van me om geen stok mee te nemen, een stok in de hand hebben, zonder ermee te gaan lopen zwaaien werkt goed. Daarna ben ik gewoon weer in de tuin gaan zitten.

Op donderdag 27 februari was het weer ShivaRatri, de nacht van Shiva op de nieuwe maan. ’s Middags worden er dan altijd in de tempel Shiva mantra’s  gezongen door de sangha. Dit jaar heeft Prem-Tej zijn harmonium meegenomen, en dat voor mij neergezet. Het is gemakkelijker om niet met Arjuna te hoeven wisselen, nu hebben we allebei samen gespeeld. En ik kon ook na afloop gelijk wegsprinten om de Ganesha Puja te doen.

Voor ShivaRatri wordt ook altijd het beeld bij de brug mooi aangekleed, de fontein wordt weer gerepareerd, maar die houdt er na een paar dagen ook altijd weer mee op.

Ik neem altijd een paar kilo glutenvrij meel mee, toch genoeg ruimte in mijn koffer op de heenweg, en daar laat ik dan brood van bakken, en ook af en toe door Dianesh een pannenkoekje , deze met tomaat en kaas en olijven is wel mijn favoriet.

Ik laat mijn brood nu bakken bij Ganga View restaurant, die zitten naast Kamal’s, dus dat is makkelijker. De zoon van de eigenaar is de bakker, en die experimenteert ook met glutenvrije koekjes. Van mijn meel maakt hij mooi brood, ik heb hem ook laten bakken met een lokaal gekocht mengsel, maar daar waren we niet echt tevreden over. In mijn meel zit Guarpitmeel, en dat is ook een soort lijm. Maar dat is niet te koop in India. Dus hebben we nu afgesproken dat ik, in plaats van klaargemengd meel, pure Guar meeneem, de rest kan hij zlf bij elkaar mixen.

Ik heb al een Durga en een Lakshmi beeld. Nu had ik tegen het universum gezegd dat ik wel graag een Sarasvati tegen zou willen komen. Zij is de godin van wijsheid en muziek, en samen met de andere twee, zijn zij de drie belangrijkste godinnen, spiegelend aan Brahma, Vishnu en Shiva. Dus op een gegeven moment op de terugweg van de tandarts zag ik deze schoonheid in een hoekje van een etalage staan, helemaal bestoft en zielig. Ik heb haar meegenomen; als ik een beeld vastpak en ik kan haar niet meer terugzetten, dan weet ik dat deze voor mij is. Gepoetst en gebaad in de Ganga, met tandenborstel en citroensap. Opgewreven met ghee, en een mooi kleed voor haar gekocht. Toen heb ik haar naast de dharmastoel neergezet.

Ik vind het fijn dat de murti’s die naar de Sacha Diva murti tuin gaan, de sfeer van ShantiMayi mee kunnen nemen. Daarna, tijdens Holi heeft ze ook nog even bij Ganesha en Lakshmi gestaan, waar ik altijd puja doe. Vorig jaar al had ik bij een bridgetoernooi, samen met Cees, gewonnen: de wisseltrofee was een spekstenen beeld van een uil, met om te houden twee porseleinen uiltjes. Toen al, dacht ik gelijk dat die bestemd waren als wachters bij Sarasvati (dit jaar weer gewonnen, de spekstenen uil wou blijkbaar ook nog niet weg; wat te doen als Sarasvati, Lakshmi, en ook Ganesha samenspannen).

Nu straks een mooie plaats voor haar maken, ze komt achterin de tuin, dan eerst de kronkelwilg rooien, en twee fruitboompjes planten. Daar komt ze dan tussen te staan. De pandit in Sacha Dham die samen met mij de puja's doet had gezegd dat Sarasvati dol is op fruitbomen, en speciaal perziken.

                    

En toen waren de 8 weken al weer bijna voorbij, en ik was nog maar één keer naar de waterval geweest, dus ik heb ervoor gezorgd de laatste zondag nog op stap te gaan. Naar een andere waterval, een stukje verder. Heerlijk om eventjes de stad uit te zijn, was een heel mooie waterval, komt van heel hoog, maar het was niet zo'n harde geconcentreerde straal.

De laatste week was druk, maandag Holi, dinsdag satsang, intensive en Ganesh Puja. Het labyrinth ging niet door vanwege de regen, die af en aan maar blijft komen, dus kon ik dinsdagavond al het meeste inpakwerk doen. Sarasvati paste precies naast het harmonium, en dan wat kleren eromheen stouwen als buffermateriaal. Woensdag satsang en daar muziek maken, 's middags pakken, nog een laatste Ganga dip, en even uitpakken: ik had een weegmachientje geleend: 29 kilo in de koffer, en er mag maar 23 mee. De kralen dan maar onderin mijn rugzak, en een Boeddhabeeldje nonchalant in mijn vestzak. Veel kleren over elkaar heen aan, en zo is het net gelukt.

Ik heb die middag al mijn koffer meegenomen naar Ishan, zonsondergang en dan Kirtan zingen. Ik had eigenlijk nog nooit een afscheidseten georgani-seerd, deze keer voor het eerst. Er zijn al heel veel mensen vertrokken van de sangha, dus heb ik gewoon iedereen uitgenodigd, in Ishan. Dat was heel leuk. Donderdag met mijn rugzak de brug over naar Ishan, satsang met muziek maken, nog even lunchen, en dan naar Seema Dental. Ik heb namelijk  mijn laatste tandarts afspraak onderweg naar Delhi, scheelt wel tijd, hoef ik niet meer terug. Het was de bedoeling de vrijdag ervoor, maar belt de tandarts doodleuk op dat hij even een klein vakantietje neemt, en de maandag , dinsdag en woensdag waren ze dicht vanwege Holi. Ik was wel opgelucht  eindelijk rustig in de taxi te zitten op weg naar Delhi.

Je kon goed zien dat het veel geregend heeft: deze rivier ken ik niet anders dan helemaal droog, en nu stroomde er best nog wat water door. Dan mijn laatste spelletje met de zon, wanneer zie ik hem voor de allerlaatste keer dit jaar in India. De reis verliep verder zonder veel bijzonderheden.

terug naar mantrasite.nl